Μην ασχολείστε με τα εριστικά καμώματα των μπλογκ

min-ascholeiste-me-ta-eristika-kamomata-ton-blog

Ξεκινώντας η τρίτη χιλιετία, μια σχετικά μικρή ομάδα ανθρώπων ανθίστηκε τη σημασία του διαδικτύου, έναν χώρο στον οποίον κυριαρχούσε (και κυριαρχεί) η αναζήτηση ερεθισμού του ανθρωπίνου σώματος και ο τζόγος. Καθώς σε κάθε κοινωνία, που ασχολείται με την φάτσα της και τον παρά της, υπάρχει και ένα 2% που αγωνίζεται για πνεύμα, γράμματα, τέχνες και άλλα φούμαρα, ο χώρος του διαδικτύου άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον για την επιστημονική και καλλιτεχνική κοινότητα.

Όχι τελείως, αλλά τεχνικά το να στήσεις μια εργασία με ευκολία τοποθέτησης υποσημειώσεων, ή να είσαι συνδρομητής σε εκατό εκδόσεις χωρίς να βάλεις βρακί για να πας στο ταχυδρομείο να γραφτείς, ήταν τα πρώτα κίνητρα. Για πάρα πολλούς, ανθρώπους, ακόμη είναι.

Τα μπλογκ έφτασαν πριν από λίγα χρόνια ίσως και τα εκατό εκατομμύρια, αλλά μήτε τα μισά δεν ήταν πλήρως ενεργά. Αυτή η αξιοθρήνητη μειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, εξωτερίκευε γενικότητες, έφτιαχνε την εσωτερική της επετηρίδα και ασκούσε μια ψευδομορφή ελέγχου, ενώ εξαρτιόταν πλήρως από εταιρείες τηλεπικοινωνιών και εταιρείες παραγωγής ηλεκτρισμού και μπαταριών. Σύντομα ήρθαν οι αντικαταστάτες.

Το τουίτερ και το φέισμπουκ, μαζί με απολειφάδια των blogger πρέπει να κοντεύουν ή να ξεπερνούν το δισεκατομμύριο. Οπως λένε και οι αηδιαστικά ψευδεπίγραφες ανθρωπιστικές στατιστικές, ένας στους έξι κατοίκους του πλανήτη έχει αποκτήσει ψευδαίσθηση κοινωνικότητας, συνήθως χωρίς να είναι υποχρεωμένος να φορέσει το βρακί του.

Είναι λοιπόν τα παντοδύναμα «κοινωνικά μέσα» και η εργαλειοθήκη τους, που επιτρέπει σε πολύ κόσμο να εκμεταλλεύεται το περιθώριο μιας πρωτοφανούς εμπορικής αμάκας, που, για να υπάρχει, πρέπει όλοι εμείς οι δούλοι του ψηφιακού κόσμου


  1. να πληρώνουμε τα εργαλεία μας (υπολογιστές και λογαριασμούς), 
  2. να δημοσιεύουμε στο τζαμπ-τζαμπέ τα πάντα, με ελάχιστα ανταλλάγματα από δήθεν διαφημίσεις, ώστε 
  3. η αγορά να μας παρέχει την καθολική ψευδαίσθηση πως είμαστε ανώνυμοι, επιδραστικοί και υπεράνω.


Ανωνυμία δεν υπάρχει, παρομοίως δεν υπάρχει επιδραστικότητα, πάρεξ κάτι γενικότητες μεταξύ κατεργαραίων. Απεναντίας, υπάρχουν λεφτά και προοπτικές, αλλά για εξαιρετικά λίγους ανθρώπους. Όταν κάποιος πουλάει τις μετοχές του από ένα ψηφιακό μέσο, έχουμε συνεργήσει όλοι με δισεκατομμύρια απλήρωτες εργατοώρες, για να γίνει μάγκας ο μέτοχος. Αν, μάλιστα, συγκρίνετε τις ώρες, με άλλες αποδόσεις, ακόμη κι αυτός που φαίνεται να κερδίζει κέρατα, είναι τελείως φτωχομπινές ως προς κάτι άλλα κοράλλια της πιάτσας.

Πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, η ψευδαίσθηση έγινε τόσο επίφοβη, απωθητική και επικερδής. Στην επόμενη δεκαετία, προβλέπω να διαγωνιζόμαστε για το ποιος εξαφανίζει καλύτερα απ' όλους τα ψηφιακά του ίχνη…

Σε γενικές γραμμές θα σας συμβούλευα να μην ασχολείστε με τα εριστικά καμώματα των blogs, διότι ενδέχεται να σας δηλητηριάσουν την ψυχή.