Ένα βενετσιάνικο βιολοντσέλο 300 και πλέον ετών ήταν ο κεραυνοβόλος έρωτας του βιολοντσελίστα Μίσα Μάισκι. Είναι μαζί εδώ και 35 χρόνια. Θα τους απολαύσει και τους δύο το κοινό Θεσσαλονίκης και Αθήνας στις συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, με την οποία θα συμπράξει ο Μάισκι (αύριο, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και την Τρίτη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) υπό τη διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη.
Ο φημισμένος μουσικός θα ερμηνεύσει το κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα αρ. 1 του Ντιμίτρι Σοστακόβιτς. Η ΚΟΘ θα παρουσιάσει ακόμη το έργο του Μουσόργκσκι «Μια νύχτα στο φαλακρό βουνό» και τη Συμφωνία αρ. 6 του Τσαϊκόφσκι.
Γεννημένος στη Λετονία της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, ο Εβραίος Μ. Μάισκι αισθάνεται τυχερός που είχε την ευκαιρία να εκπαιδευτεί στο σοβιετικό μουσικό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο έχει γεννήσει πολλούς μεγάλους μουσικούς. Ο ίδιος είχε την ευκαιρία να μαθητεύσει δίπλα στον Ροστροπόβιτς. Οταν όμως η αδερφή του έφυγε για το Ισραήλ, το σοβιετικό καθεστώς θεώρησε ότι θα την ακολουθήσει και ο ίδιος, παρά το ότι δήλωνε πως ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του. Αν και δεν εξέφραζε αντίθεση στο καθεστώς, άρχισαν να ακυρώνονται συναυλίες του και κάποια στιγμή συνελήφθη, βρέθηκε φυλακή και μετά στα κάτεργα.
«Αντί να παίζω μουσική, φτυάριζα τσιμέντο», θυμάται. Αργότερα, για ν' αποφύγει την κατάταξη στον στρατό, βρέθηκε έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική. Οταν το 1974 μετανάστευσε στο Ισραήλ έπρεπε να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή. «Ο ατζέντης μου στο Λονδίνο θέλησε να προβάλει τα προβλήματα που είχα από το σοβιετικό καθεστώς. Αλλά εγώ ήθελα να με κρίνει ο κόσμος ως μουσικό. Δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ τις εμπειρίες μου για να γίνω γνωστός». Αλλωστε, παρά τις περιπέτειες και τις διώξεις, αισθάνεται ευγνώμων για τις εμπειρίες που είχε στη ζωή του.
Πριν από 35 χρόνια γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Ηταν άνω των 300 ετών! Ενα βιολοντσέλο που φτιάχτηκε γύρω στο 1720 από έναν Βενετσιάνο. «Κεραυνοβόλος έρωτας. Από τότε δεν έχω παίξει με κανένα άλλο τσέλο. Η σχέση μας είναι μυστηριακή και ελπίζω να κρατήσει άλλα τόσα χρόνια. Παίζω με ιταλικό τσέλο, γαλλικά δοξάρια και αυστριακές ή γερμανικές χορδές. Η κόρη μου γεννήθηκε στο Παρίσι, ο μεγαλύτερος γιος μου στις Βρυξέλες και ο μικρότερος στην Ιταλία. Οδηγώ γιαπωνέζικο αυτοκίνητο, φορώ ελβετικό ρολόι και ινδικό κρεμαστό στον λαιμό και νιώθω πατρίδα μου κάθε τόπο όπου οι άνθρωποι εκτιμούν και απολαμβάνουν την κλασική μουσική», κατέληξε. «Είμαι πολίτης του κόσμου».
