Δύο άνθρωποι που ζουν και εργάζονται στην Ιταλία, ο ένας στο Ρίμινι και η άλλη στο Μιλάνο, μια Ιταλίδα κι ένας Έλληνας, μιλούν στo «Niata.Net». Ο Άγγελος Φρέντζος, σχεδιαστής μόδας, επιχειρεί τη σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας στο συγκεκριμένο χώρο δουλειάς, ενώ η Πάολα Τζακόμπι, δημοσιογράφος, ειδική ανταποκρίτρια του ιταλικού Vanity Fair και συγγραφέας του πολύ χαριτωμένου βιβλίου «Αυτά τα παπούτσια τα θέλω» (εκδ. Κέδρος), εξηγεί γιατί οι άντρες αδυνατούν να αντιληφθούν τη γυναικεία εμμονή με τα αντικείμενα πόθου της υπόδησης.
Δημιουργεί εδώ και χρόνια στο εξωτερικό, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ιταλών συνεργατών του στο χώρο της μόδας. Ο Αγγελος Φρέντζος, ένας νέος άνθρωπος, ευρισκόμενος σε σταθερή απόσταση από το στερεότυπο του Ελληνα σχεδιαστή που περιστοιχίζεται από πρόθυμες μοντέλες και πλούσιες κοσμικές κυρίες σε πάρτι και δεξιώσεις, απλώς... εργάζεται σκληρά σε μία από τις σπουδαιότερες αγορές μόδας, την ιταλική, και, εκ της εργασίας του, διακρίνεται. Πράγμα όχι πάντοτε αυτονόητο στη νεόπλουτη Ελλάδα της αρπαχτής, του βαθέος ναρκισσισμού και της ανυπαρξίας στο παγκόσμιο στερέωμα, επίσης...
Ζεις μόνιμα στην Ιταλία;
Σχεδόν. Περνώ ετησίως 9-10 μήνες στην Ιταλία και 2-3 μήνες στην Ελλάδα. Δουλεύω για τη σειρά μου, η οποία έχει φτάσει στις 4 συλλογές τη σεζόν, με μια εταιρεία η οποία είναι, επί της ουσίας, μια μικρή βιομηχανία.
Γιατί στην Ιταλία και όχι στην Ελλάδα;
Επειδή στην Ιταλία είναι πιο εύκολα. Υπάρχουν τα μηχανήματα, οι μοδίστρες, τα υφάσματα, υπάρχει όλο αυτό που λέμε "made in Italy" και είναι μια συνολική φιλοσοφία η οποία, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Και, κάτω από αυτό το made in Italy, ένας σχεδιαστής μπορεί να κάνει τα ρούχα του σωστά, με συγκεκριμένες προδιαγραφές και, το πιο σημαντικό, να βασιστεί σε ένα οργανωμένο δίκτυο πώλησης.
Θα μπορούσες να συνοψίσεις το τοπίο στο χώρο της ελληνικής μόδας;
Υπάρχει μεγάλη δημιουργία αλλά όχι εξέλιξη. Υπάρχει "δημιουργία για τη δημιουργία", να κάνουμε μια επίδειξη, μετά να πάμε σε ένα μπαρ... Ολο αυτό στερείται ρεαλισμού γιατί δεν υφίσταται απολύτως τίποτε από πίσω να το υποστηρίξει. Επί 3 χρόνια λειτουργούσα κι εγώ έτσι, είχα το δίκτυο πώλησης στην Ιταλία και έκανα τις παραγωγές στην Ελλάδα, αλλά αποδείχθηκε πάρα πολύ δύσκολο. Ταυτόχρονα, μπορεί να έβγαιναν 10 ρούχα ωραία, 5 χάλια, 3 μέτρια, δηλαδή δεν υπήρχαν ο έλεγχος και η σταθερότητα που υπάρχουν σήμερα στη δουλειά μου.
Βλέπεις να αλλάζει κάτι στο άμεσο μέλλον;
Δύσκολα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κουλτούρα μόδας. Αν θέλεις, όχι μόνο μόδας, δεν υπάρχει κουλτούρα εργασίας σε πάρα πολλές δουλειές. Ο σχεδιαστής θέλει να γίνει σχεδιαστής για να πηγαίνει στα πάρτι και τα Οσκαρ. Δεν θέλει να γίνει σχεδιαστής για να κάνει ωραία ρούχα και σε 20 χρόνια, αφού κάνει ρούχα, να πάει και στα Οσκαρ. Ενα όμορφο κορίτσι θέλει ξαφνικά να γίνει τοπ μόντελ.
Δεν βλέπει ότι το τοπ μόντελ στο εξωτερικό έχει ξεκινήσει από τα 15 του χρόνια να κάνει διατροφές, γυμναστικές κ.ά. Δηλαδή βλέπουμε μόνο το τέλος. Σε αυτό συντελούν και τα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία είναι αρκετά χαμηλού επιπέδου, και παρέχουν μόνον αυτού του είδους την πληροφορία, "του τέλους". Κι εγώ όταν άρχισα να κάνω ρούχα, σκεφτόμουν κάπως έτσι, τι ωραία που είναι όλα, σαν πάρτι. Βέβαια στην πορεία συνειδητοποίησα την πραγματικότητα.
Από σύγχρονες Ελληνίδες, θα ήθελες να δεις κάποια να φοράει τα ρούχα που σχεδιάζεις;
Μπα... (γέλια). Συμβαίνει το εξής: όταν έχεις τόσο στρες για να βγουν τα ρούχα, να κάνεις τη μια συλλογή μετά την άλλη, σκέφτεσαι ανθρώπους της δουλειάς, το μοντέλο που έρχεται, τη μοδίστρα... Δεν σκέφτεσαι τη Νικόλ Κίντμαν να φορά τα ρούχα σου. Οταν συμβαίνει, ναι, είναι ωραίο. Εχουν φορέσει ρούχα μου και η Νικόλ Κίντμαν και η Σκάρλετ Τζοχάνσον και άλλες. Αλλά δεν πρόκειται και για το τέλος του κόσμου.
Άλλωστε, ξέρεις πώς λειτουργεί όλο αυτό; Λέει ο ατζέντης της σταρ: "Αν θέλεις να φορέσει η κ. Κίντμαν στα Global Awards ένα φόρεμά σου, στείλε όλη τη συλλογή σου στο νούμερό της". Ε, εσύ στέλνεις όλη τη συλλογή στο νούμερό της αλλά εκείνη μπορεί και να μη φορέσει τίποτα. Και φυσικά κρατάει τη συλλογή σου. Δώρο... Είναι κάπως σαν να σου λέω εγώ: Γράψε ένα ωραίο κομμάτι για τους Times, αλλά δεν θα πληρωθείς. Γράψε ένα ωραίο κομμάτι για μια άλλη μεγάλη εφημερίδα, αλλά δεν θα πληρωθείς. Ε, από πού θα πληρωθείς στο τέλος, για να μπορείς να γράφεις όλα αυτά τα ωραία κομμάτια;
Η μόδα εκφράζει κάθε φορά την κοινωνία. Η σύγχρονη μόδα ποια κοινωνία εκφράζει;
Σήμερα υπάρχουν όλα τα στιλ, ανάλογα με το τι θέλει να δηλώσει ο καθένας. Το ρούχο πάντα παραμένει αυτό που θες να δηλώσεις. Οσον αφορά την κοινωνία και τα ρεύματα, όπως το πανκ, αυτά πάντα προέκυπταν μέσα από πολλές τέχνες, όχι μόνο μέσα από τη μόδα. Τώρα υπάρχει ένα κολάζ πραγμάτων. Στη μόνη κατάσταση στην οποία μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν κάποιες τάσεις αυτή τη στιγμή είναι στη σύγχρονη τέχνη.
Σχεδιαστές που θεωρείς ενδιαφέροντες;
Θα διάλεγα τους Ιάπωνες: Γιαμαμότο, Comme de Garcon κ.ά. Στην ευρωπαϊκή μόδα είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα. Εχει γίνει όλη αυτή η αναβίωση των οίκων, έχει γυρίσει η ομάδα προς το branding και πλέον δεν εμπιστεύονται εύκολα ένα νέο σχεδιαστή.
Οι Ελληνίδες εμπιστεύονται τους νέους Ελληνες σχεδιαστές;
Βέβαια, γιατί όχι; Είναι και βολικό. Ενα ρούχο που φτιάχνεται κομμάτι κομμάτι είναι πάντα καλύτερης ποιότητας. Θα έρθει ο ταλαντούχος σχεδιαστής, η πελάτισσα θα το προβάρει, θα το δει πάνω της, θα νιώσει πιο ωραία. Παλιά έτσι ήταν η μόδα, πριν από 100 χρόνια. Μην κοιτάς τώρα στο εξωτερικό που δεν γίνεται, ίσως με εξαίρεση το Παρίσι.
Αλλά στην Αθήνα έτσι δουλεύουν οι σχεδιαστές, οι πελάτισσες τους εμπιστεύονται και εκείνοι κάνουν πολύ ωραία ρούχα. Απλώς αυτά τα ρούχα δεν είναι δυνατόν να ενταχθούν κάπου γιατί δεν υπάρχει το συνολικό σύστημα υποστήριξης. Αυτό που κάνουν αυτά τα παιδιά δεν είναι μόδα, είναι ρούχα. Με βάση τα σύγχρονα παγκόσμια δεδομένα, πρόκειται αναμφίβολα για προϊστορική κατάσταση...
