Ο Zubin Mehta εμφανίστηκε για δύο βραδιές στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Μας μίλησε για τις συναυλίες στην Παλαιστίνη, όπου Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι ακούνε μαζί μουσική, για τον Δημήτρη Μητρόπουλο, αλλά και την απόφασή του να μη γίνει γιατρός αλλά αρχιμουσικός
«Ο Δημήτρης Μητρόπουλος είναι ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του 20ού αιώνα. Είναι είδωλό μου», δηλώνει ο Zubin Mehta. Ο διάσημος Ινδός μαέστρος έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης δύο καταπληκτικές συναυλίες με την ορχήστρα του Μουσικού Μαΐου της Φλωρεντίας και σολίστ τον Γιάννη Βακαρέλη, στην πρώτη τους συνεργασία. Παρουσίασαν έργα Τσαϊκόφσκι, Μέντελσον και Μπραμς σε ένα κοινό που ανάμεσά του είχε και τον υπουργό Πολιτισμού Μιχάλη Λιάπη.
«Έσωσα πάρα πολλές ανθρώπινες ζωές, με το να μην ακολουθήσω την Ιατρική!», δήλωσε ο Ζ. Μέτα για τη νεανική του απόφαση να ακολουθήσει τον δρόμο της μουσικής. Στην Ελλάδα πρωτοήρθε το 1967 κι έκτοτε για πολλές ακόμα συναυλίες.
Ο Ζ. Μέτα θεωρεί ότι η μουσική εξακολουθεί να έχει σημαντικό ρόλο στο σύγχρονο κόσμο και να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. «Στο Ισραήλ προσπαθούμε να δίνουμε συναυλίες όπου Ισραηλινοί και Αραβες θα μπορέσουν να καθήσουν μαζί στην ίδια αίθουσα και να απολαύσουν μουσική. Δεν το καταφέρνουμε συχνά. Αλλά, όποτε γίνεται, τουλάχιστον για εκείνες τις δύο ώρες, επικρατεί ειρήνη».
Η κλασική μουσική δεν μένει ποτέ η ίδια. «Ερμηνεύουμε μουσική που καλύπτει μια περίοδο 350 χρόνων. Κάθε 50 χρόνια, το στιλ της μουσικής αλλάζει. Πρέπει οι διευθυντές ορχήστρας να μπορούμε να κινούμαστε άνετα σε όλα τα στιλ, ώστε το ύφος και το έργο του δημιουργού να συνδυαστούν με τρόπο που θα εμπνεύσει τους μουσικούς της ορχήστρας». Αλλά ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος. «Πρέπει να εμπιστεύεσαι στην ορχήστρα όσα μέρη γνωρίζει καλά και να δουλεύεις εκείνα που δεν γνωρίζει πολύ καλά». Δεν είναι πάντα εύκολο. Γι' αυτό «διευθύνω», λέει ο ίδιος, «μόνο ορχήστρες που ξέρουν πολύ καλά τα έργα που θα παίξουμε. Ετσι η ζωή μου γίνεται πιο εύκολη».
Θεωρεί ότι οι μουσικοί πρέπει να γνωρίζουν περισσότερα για τη ζωή του συνθέτη. «Κάθε συνθέτης εμφανίζεται σε διαφορετική περίοδο της μουσικής. Πρέπει να γνωρίζουμε την προσωπικότητά του, για να μπορέσουμε να τον ερμηνεύσουμε καλύτερα». Βρίσκει ότι το επίπεδο της μουσικής ανεβαίνει διεθνώς. «Ολο και περισσότεροι νέοι ασχολούνται με τη μουσική. Είναι σημαντικό να τους δίνεις την ευκαιρία να ακουστεί η μουσική τους».
Στο παρελθόν ο ίδιος πειραματίστηκε με διαφορετικά είδη μουσικής. «Κυρίως με τζαζ. Οχι πάντα με επιτυχία. Η τζαζ είναι εκ φύσεως αυτοσχεδιαστική. Η κλασική μουσική είναι οργανωμένη. Είναι δύσκολο να πετύχει το μείγμα». Πέτυχε κάπως με τον Ραβί Σανκάρ. «Είχε επιτυχία στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Αλλά στην Ινδία δεν άρεσε καθόλου».
Όσον αφορά το ελληνικό κοινό: «Είναι εξίσου ενθουσιώδες με το κοινό της Ιταλίας και της Ισπανίας. Πιο ψυχρό είναι το κοινό των ΗΠΑ, με εξαίρεση τη Ν. Υόρκη, γιατί η κλασική μουσική δεν είναι στη δική τους κουλτούρα. Την έχουν δανειστεί. Πιο ψυχρό όμως είναι το κοινό του Ισραήλ. Σπάνια χειροκροτούν».
Ο Ζ. Μέτα ενθουσιάστηκε από την αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. «Είναι μία πάρα πολύ καλή αίθουσα. Το 2020 θα έχουμε νέα όπερα στη Φλωρεντία και ελπίζω να είναι εξίσου καλή με αυτήν».
