Οι υπολογιστές έχουν ένα μικρό, ας το πούμε, "πρόβλημα". Η πλειοψηφία των χρηστών αρνείται φανατικά να το αποδεχτεί, και έτσι καταλήγουν, με τη σειρά τους, να συναντούν σωρεία προβλημάτων κατά τη χρήση του υπολογιστή. Ποιο είναι αυτό;
Το Ναι και το Όχι
Το κλασσικό κλισέ των μηδενικών και των άσσων, όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από καλαίσθητα και καλοσχεδιασμένα GUI εξακολουθεί να αποτελεί την "ψυχή" του κάθε υπολογιστή. Οι υπολογιστές, απλά, "καταλαβαίνουν" μηδενικά και άσσους, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Η λογική αυτή όμως επεκτείνεται και στην καθημερινή χρήση τους. Το PC καταλαβαίνει το "Ναι" και το "Όχι". Δεν καταλαβαίνει το "Μπορεί", και ορισμένοι αρνούνται πεισματικά να το δεχτούν, μεταβιβάζοντας στον ίδιο τον υπολογιστή ένα απρόσεκτο <κλικ> τους. Με λαμπρές εξαιρέσεις στον κανόνα τις πλέον ακατάλληλες στιγμές…
Θα τα σβήσω, τα ρημάδια μου τα data
Στην οθόνη επιπλέει ένα παράθυρο που έχει ξεφύγει από το κοπάδι. Ρωτάει, απλά και σταράτα, "να τα σβήσω;"… Και ο χρήστης επιλέγει "ναι". Δεν έχει "μπορεί", δεν έχει "ίσως", δεν έχει "άσε με να το σκεφτώ και βλέπουμε αργότερα"… Έχει "ναι" και "όχι".
Σε μια κρίση αφηρημάδας ή ίσως αυτοκαταστροφικού πειραματισμού, γίνεται το κλικ στο "Ναι", και, για δες, όλως περιέργως, δίχως ο χρήστης να κάνει κάτι, μόνος του το έκανε ο υπολογιστής, α, δεν το πρόσεξε, δεν το ήξερε, δεν το ήθελε… τα αρχεία σβήνονται. "Μα… πώς;" ψελίζουν με τρόμο τα χείλη του χρήστη… "Εγώ δεν έκανα τίποτα!"
- Έκανες κλικ στο «Ναι»
- Δεν το ήθελα!
- Και γιατί έκανες κλικ στο «Ναι»;
- Δεν το ήξερα!
- Γιατί δεν μάθαινες πριν κάνεις κλικ στο «Ναι»;
- Πώς να μάθω;
- Πρόβλημα, αλλά δεν θα έπρεπε να το σκεφτείς πριν επιλέξεις το "Ναι";
…και ο χρήστης ψάχνει κατόπιν εορτής να βρει τρόπο να περισώσει τα χαμένα δεδομένα του, διότι κατάφερε με ένα μοναδικό τρόπο να ξεπεράσει τη φύση του… "ξεπέφτωντας" στο επίπεδο των υπολογιστών, και ίσως ακόμη παρακάτω: δεν σκέφτηκε το "μπορεί", την έμφυτη περιέργειά του, το παιχνίδι με τις πιθανότητες. Δεν αναρωτήθηκε για το "αν" πριν κάνει κλικ στο "ναι" ή το "όχι", αλλά απλά, μηχανικά, διάλεξε το ένα από τα δύο.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Δεν ξέρω πώς τυχαίνει σε αυτές τις στιγμές και "κολλάμε", αντιδρώντας έτσι. Αυτό που ξέρω είναι πως έχω υποπέσει πολλές φορές στο παραπάνω… παράπτωμα, για αυτό και δεν κατηγορώ όποιον την έχει… πατήσει με τη σειρά του. Και το πιο περίεργο και ανεξήγητο, που ίσως με κάποιο τρόπο αποδεικνύει, με τη σειρά του, την ανθρώπινη φύση μας, είναι το ότι εξακολουθώ να κάνω το ίδιο λάθος και, πιθανότατα, θα συνεχίσω, στον αιώνα τον άπαντα.
