«Μπήκα στο πανκ στις αρχές του '80. Στην Ουάσιγκτον οι περισσότερες συναυλίες γίνονταν στο "9:30 Club", σε υπόγεια ή εκκλησίες, με 300 το πολύ θεατές κάθε φορά. Όταν πρωτοήρθαν οι Clash στην πόλη, πήγαν περίπου 1.000 άτομα· την ίδια εποχή στην Ευρώπη γέμιζαν στάδια».
Στα 15 της η Σούζαν Ντάινερ φωτογράφιζε πανκ συγκροτήματα όπως οι Blag Flag, οι GBH ή οι Exploited. Οι φωτογραφίες της έγιναν εξώφυλλα δίσκων. Αργότερα, η πρώτη της ταινία, «Brick», κέρδισε το «ειδικό βραβείο αυθεντικότητας» στο Sundance του 2005. Η καινούργια της είναι ντοκιμαντέρ με θέμα εξαιρετικά οικείο για εκείνη. Το «Punk's not dead» περιλαμβάνει συνεντεύξεις και υλικό από συναυλίες 70 συγκροτημάτων, από τους Ramones και τους Offspring ώς τους Dead Kennedys και τους Sex Pistols. Ολοκληρώθηκε μέσα σε τέσσερα χρόνια με τον αγαπημένο στους πανκ «Κάν' το μόνος σου» τρόπο, καθώς χρηματοδοτήθηκε από τους ίδιους τους συντελεστές του.
«Η ιδέα για την ταινία», μας λέει η Ντάινερ, «ήρθε από ένα κονσέρτο στο Λος Αντζελες με αφορμή τα 25 χρόνια του πανκ. Σε ένα γήπεδο 80.000 θέσεων έπαιζαν, μεταξύ άλλων, οι Sex Pistols, οι Damned, οι Buzzcocks, οι Bad Religion, οι Offspring και οι Social Distortion με σπόνσορες τη Levi's και την Budweiser! Ηταν πρόκληση να δείξω την πανκ εμπορευματοποίηση από τη μια και από την άλλη το ότι εξακολουθεί να υπάρχει μια υπόγεια σκηνή από μπάντες που, εδώ και 30 χρόνια, περιοδεύουν κρατώντας το πνεύμα του πανκ ζωντανό. Οτι αν και το πανκ έχει ενσωματωθεί στην κυρίαρχη ιδεολογία, το μήνυμά του δεν είναι προς πώληση».
Μα, δεν αλλοιώθηκε το μήνυμα αυτό από τη στιγμή που μπήκε στο δισκογραφικό παιχνίδι;
Όχι απαραίτητα. Οι Clash, οι Pistols, οι Buzzcocks, οι Damned, όλοι υπέγραψαν συμβόλαια σε μεγάλες εταιρείες, όλοι θέλησαν να βγάλουν χρήματα. Ακόμα και οι πιο αντεργκράουντ εμφανίστηκαν στο "Top of the Pops". Οι Green Day, οι Bad Religion, οι Nirvana έκαναν επιτυχία. Το ότι κάποιοι κέρδισαν Γκράμι, άλλοι μπήκαν στο "Rock and Roll Hall of Fame" δεν σημαίνει πως δεν έκαναν σπουδαία τραγούδια.
Έγιναν ποτέ απειλή για το σύστημα;
Δεν νομίζω, αλλά σίγουρα ήταν ένα αληθινό κίνημα. Οι πανκ, όπως λέει ο Κάπτεν Σένσιμπλ των Damned, ήταν χίπις με δόντια. Οι νέοι ένιωθαν πως δεν είχαν κανένα μέλλον, το πανκ τους έδωσε φωνή. Στη δεκαετία του '80 συναντούσες πολλούς ανθρώπους της μεσαίας τάξης που δεν ήθελαν να έχουν σχέση με τη "Γενιά του Εγώ" της περιόδου Ρέιγκαν. Οι μπάντες που μας ενέπνεαν, οι Clash, οι Stiff Little Fingers, οι UK Subs, οι Minor Thread, συχνά είχαν πολιτικό μήνυμα...
Στην τριαντάχρονη διαδρομή του, το πανκ γνώρισε «θανάτους» και «αναβιώσεις»...
Το γελοίο είναι πως όποτε κάποιος αποφάσιζε πως δεν ήταν πια μέσα στο πανκ, έλεγε πως το πανκ πέθανε. Ανοησίες. Πώς μπορείς να σκοτώσεις κάτι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις;
Δικαιώθηκε το κίνημα τελικά;
Ανέκαθεν η "Do it yourself" ιδεολογία ήταν δικαιωμένη. Τόσο στο πανκ όσο και στο χιπ χοπ δεν χρειαστήκαμε κανέναν να μας βοηθήσει, κάναμε τα πάντα μόνοι μας: ηχογραφήσαμε τους δίσκους μας, τους διανείμαμε μόνοι μας, κυκλοφορήσαμε φανζίν, διαφημίσαμε τις συναυλίες μας, φτιάξαμε τα δικά μας ρούχα... Τώρα με το Ιντερνετ έχει γίνει πανεύκολο για τον καθένα ν' ακολουθήσει αυτό το μοντέλο.
Ακούσατε ελληνικό πανκ για την ταινία;
Δυστυχώς όχι. Οσο κι αν καλέσαμε ελληνικές μπάντες να μας στείλουν υλικό, δεν βρήκαμε ανταπόκριση.
