Ο χρήσιμος πολυδιάστατος δημιουργός

Με κυρίαρχο ορόσημο τη δουλειά του στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας, ο Άγγελος Μέντης αποδεικνύεται αδιαμφισβήτητα ένας πολυδιάστατος δημιουργός.

Ο Άγγελος Μέντης δεν είναι άνθρωπος της νοσταλγίας. Το αναφέρει εξηγώντας γιατί πριν του ζητήσουμε να φωτογραφηθεί εκεί δεν είχε επισκεφτεί την έκθεση κοστουμιών και σκηνικών από την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004, στην Εθνική Γλυπτοθήκη, παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος της είναι αφιερωμένο στη λεγόμενη Κλεψύδρα, την τελετουργική πομπή που αναβίωνε την ιστορία της Ελλάδας ζωντανεύοντας έργα τέχνης, σε εικαστική σύλληψη και σκηνοθεσία του ίδιου.

«Δεν το περίμενα, αλλά με συγκίνησε, λέει τελικά για την έκθεση». "'Εχει περάσει αρκετός χρόνος και μου άρεσαν αυτά που είδα. Η ιδέα της Κλεψύδρας ήταν του Δημήτρη Παπαιωάννου και περιστρεφόταν γύρω απ'το κοστούμι-κέλυφος. Μέχρι τότε, η βασική μου δουλειά ήταν να κάνω μακιγιάζ, μάσκες και προσθετικά στο θέατρο, βοηθώντας τους ηθοποιούς να μεταμορφωθούν. Μέσα από τη μεταμόρφωση προσέγγισα και το συγκεκριμένο concept"

To γεγονός, αναγνωρίζει, υπερέβαινε την προσωπική καλλιτεχνική φιλοδοξία: "Είχαμε αναλάβει μια ευθύνη για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Τη στιγμή που η Κλεψύδρα έμπαινε στο στάδιο, που παραδιδόταν στον κόσμο, υπήρχε ένα αίσθημα ένωσης με τους ανθρώπους- πολύ σπουδαίος στόχος στην τέχνη!". Επόμενη πρόκληση, η ανάληψη ενός νέου ρόλου: του σκηνοθέτη. "Δεν είμαι επαγγελματίας σκηνοθέτης", διευκρινίζει. "Μπήκα στη διαδικασία από προσωπικό ενδιαφέρον για κάποια έργα, κι έπρεπε να ανακαλύψω, να εφεύρω ένα δικό μου τρόπο να το κάνω". Πρώτο δείγμα αυτής της προσπάθειας ήταν Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν, με την Άννα Κοκκίνου, όπου υπέγραψε επίσης τα κοστούμια και τα σκηνικά. "Για μένα, το σκηνικό γεννιέται μέσα από τη σκηνοθεσία και αντίστροφα", εξηγεί. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος είναι η μορφή, που δεν είναι μόνο η εικόνα, είναι το όλο. Ξεκινώ έχοντας στο μυαλό μου μια ατμόσφαιρα που μου φαίνεται ότι είναι η πεμπτουσία του έργου, και προσπαθώ να την αναπτύξω, αλλά αυτό που προκύπτει στο τέλος είναι σα να μου αποκαλύπτει πράγματα για τον εαυτό μου, σα χρησμός."

Τους επόμενους μήνες, φιλοδοξεί να δουλέψει εκ νέου την Κωλοδουλειά, του Γιάννη Μαυριτσάκη, που σκηνοθέτησε το καλοκαίρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ δεν εγκαταλείπει τη σκηνογραφική και ενδυματολογική δουλειά σε παραστάσεις όπως Το Στραβόξυλο, που παίζεται ήδη στο Θέατρο Γκλόρια, ή ο Δον Ζουάν, που τον περιμένει στο Εθνικό. Παράλληλα, φιλοδοξει να ολοκληρώσει ένα έργο με θέμα- έκπληξη!- τη ζωή της βασίλισσας της ροζ λογοτεχνίας, Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, ρόλο που προορίζει όπως λέει για ένα γνήσιο "θεατρικό ον": τη Ρούλα Πατεράκη.