«Δεκαοχτώ χρονών έμαθα ότι υπάρχει ρεμπέτικο τραγούδι. Ο πατέρας μου ούτε να ακούσει τέτοια πράγματα, από τότε ούτε να ακούσω για εκκλησίες δεν θέλω» είπε η Φωτεινή Βελεσιώτου στον Χρήστο Μιχαλέρη κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε στο περιοδικό CITY (στις 17.07.2007).
Τραγουδά εδώ και 20 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όμως πρωτομπήκε στη δισκογραφία με τις «Γυναίκες» το δίσκο του Μιχάλη Νικολούδη, παρέα με την Σωτηρία Λεονάρδου. Η φωνή της και το ήθος της σε κερδίζουν με την πρώτη, θυμίζοντας συγκινητικά και απίστευτα την Σωτηρία Μπέλλου.
Γιατί έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να μπεις στη δισκογραφία και να έρθεις σε καλύτερη επικοινωνία με τον κόσμο;
Κι αυτό δεν το επεδίωξα εγώ, φαντάσου…Μου έτυχε σαν δώρο. Είναι κάτι που δεν το ψάχνεις, εγώ τουλάχιστον δεν θα το έψαχνα ποτέ μόνη μου, αν μου προέκυπτε καλώς, άμα δεν προέκυπτε πάλι καλώς, δεν είμαι από τους τύπους που το ψάχνω. Και τώρα, αν δεν ήταν ο Ευγένιος Δερμιτάσογλου, μπορεί και πάλι φέτος να μην τραγουδούσα πουθενά…
Πώς έγινε η προσέγγιση με τον Μιχάλη Νικολούδη;
Με είχε ακούσει η στιχουργός, η Μάγδα η Παπαδάκη η οποία δουλεύει στην εταιρεία Libra και μου ζήτησε κασέτες και cd από ζωντανές ηχογραφήσεις. Είχα κάτι της πλάκας, τίποτα το αξιόλογο και το αξιοπρεπές, της τα έστειλα κι όποιος συνθέτης περνούσε από την εταιρεία του ‘βαζε και άκουγε. Ο Μιχάλης Νικολούδης σκάλωσε και είπε εγώ θα γράψω τραγούδια για την κοπέλα.
Οι «Γυναίκες» κάλυψαν τις προσδοκίες της πρώτης δισκογραφικής προσέγγισης;
Τις κάλυψαν ναι, γιατί τα τραγούδια στις «Γυναίκες» είναι πολύ ξεχωριστά και με πολύ ωραίους στίχους. Στην αρχή ήταν να μπουν 13 τραγούδια στο δίσκο αλλά μπήκαν 8 τελικά και 7 οργανικά του Μιχάλη Νικολούδη.
Το γεγονός ότι η φωνή σου συγγενεύει έντονα με αυτήν της Σωτηρίας Μπέλλου κι ότι συμμετείχες στις «Γυναίκες» μαζί με την άλλη Σωτηρία, την Λεονάρδου, πώς σου φάνηκε;
Η Μπέλλου είναι η κορυφαία… Αυτή η φωνή με έχει στιγματίσει και δεν μπορώ να το κρύψω ότι επηρεάστηκα και απ’ αυτήν κι από την Μοσχολιού και από την Πόλυ Πάνου. Τα ακούσματα που έχεις δεν σ’ αφήνουν αδιάφορο, αλλά δεν επιδιώκω να κάνω τη φωνή μου να μοιάζει με της Μπέλλου. Έτσι τραγουδούσα από δεκαοχτώ χρονών. Στη χορωδία στην Καρδίτσα, δεκαέξι χρονών ο μαέστρος μ’ έβαλε στη φωνή των κοντράλτο, ήμουν η πιο βαριά γυναικεία φωνή. Τότε δεν είχα ακούσει Μπέλλου καθόλου, γιατί άκουγα μόνο κλασική μουσική λόγω του πατέρα μου, τρίτο πρόγραμμα έπαιζε μόνο στο σπίτι και βυζαντινούς ύμνους. Είχαμε ένα κασετόφωνο και ο πατέρας μου που ήταν ψάλτης – επικουρικά – έπαιρνε κασέτες από τις εκκλησίες κι ακούγαμε. Τα μόνα ακούσματα ήταν αυτά μέχρι δεκαοχτώ χρονών. Δεκαοχτώ χρονών έμαθα ότι υπάρχει ρεμπέτικο τραγούδι…
Ο πατέρας μου ούτε ν’ ακούσει τέτοια πράγματα. Περισσότερο η μάνα μου ήταν εκείνη που μ’ έκανε να αγαπήσω το ρεμπέτικο, η οποία ήταν στη σκιά του πατέρα μου και δεν την άφηνε να τραγουδάει. Είχε μια ονειρεμένη φωνή, έβγαιναν τόσο όμορφα πράγματα. Το «Aσε με, άσε με» του Παπαϊωάννου, που το λέει η Μπέλλου, το άκουσα από τη μάνα μου πρώτη φορά και το «Ήρθες αργά», δεν το είχα ακούσει ποτέ σε πρώτη εκτέλεση, από τον Φάμελλο που το έκανε μετά διασκευή το έμαθα… ότι ήξερα το έμαθα από τη μάνα μου. Από τα δεκαοκτώ μου έως σήμερα ούτε να ακούσω για εκκλησίες δεν θέλω…
Και βρέθηκες μετά και με την άλλη σπουδαία Σωτηρία, την Λεονάρδου…
Η άλλη η Σωτηρία ήταν μια πολύ γλυκιά ύπαρξη, ένας άνθρωπος γλυκύτατος… Θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος, είναι κλειστό κορίτσι, δεν θα σου ανοιχτεί ποτέ, αλλά δεν τη ρωτάς γιατί, σου λέει πράγματα μέχρι εκεί που εκείνη θέλει… αλλά είναι πολύ αξιοπρεπής και γλυκός άνθρωπος. Οι τρεις συναυλίες που δώσαμε μαζί πέρυσι το καλοκαίρι ήταν πολύ όμορφες.
Και πέρσι έβγαλες το χειμώνα παίζοντας τα Σάββατα στο Ελληνικό…
Να ναι καλά ο Ευγένιος Δερμιτάσογλου και ο Γιάννης ο Μήτσης… Ήταν χαρά μου, φέτος ήταν η πιο όμορφη χρονιά, μου βγήκαν όμορφες καταστάσεις. Τόσα χρόνια χαιρόμουν μεν, αλλά ήμουν μονίμως σφιγμένη. Φέτος αφέθηκα και μου βγαίνουν πιο ωραία πράγματα. Και μ’ έχουν πάντα στο νου τους, ο Ευγένιος και ο Γιάννης, ό, τι και να συμβαίνει… Τι πιο όμορφο, καλύτερα από αδέρφια μου τους έχω… Είναι χρυσά παιδιά…
Τι θα παρουσιάσεις στο μπαλκόνι της Μονής Λαζαριστών;
Είναι η πρώτη μου ανοιχτή συναυλία στη Θεσσαλονίκη και αυτό σημαίνει πολλά για μένα. Η τρίχα μου ακόμη και τώρα που στο λέω είναι όρθια. Πέρυσι τραγούδησα στη Σύρο, στην Καρδίτσα και στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη είναι αλλιώς, θα έρθουν φίλοι…Θα πούμε ρεμπέτικα τραγούδια οπωσδήποτε με πολλές λαϊκές αναφορές, αλλά και αγαπημένους συνθέτες, Μούτση, Θεοδωράκη και όχι μόνο… έχουμε εκπλήξεις…
Με ποιο συνθέτη θα ήθελες να συνεργαστείς;
Με τον Aκη Πάνου, με τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου… Ποιον να πρωτοπείς, έχει τόσα πράγματα αυτή η έρημη η Ελλάδα, τόσους ανθρώπους που πέρασαν… Δεν ξέρω αν μπορώ να πω το ίδιο για τους σημερινούς, τους εν ζωή, διότι εκείνοι με έχουν καθορίσει…
Τι άλλο σχεδιάζεις;
Μάλλον στο νέο δίσκο του Ευγένιου, ένα τραγούδι που θα πω, νομίζω ότι θα παίξει… Σχέδιο άλλο δικό μου δεν έχω, αν είναι κάτι να ’ρθει καλοδεχούμενο… Εγώ μόνη μου να το ψάξω, δεν το ψάχνω… Δε μπορώ, έτσι είμαι… Σ’ όλα μου είμαι έτσι…
Είμαστε τυχεροί δηλαδή που βγήκε ο δίσκος…
Κι εγώ είμαι τυχερή… Aλλοι παιδεύονται πολύ για να βγάλουν δίσκο κι εγώ, χωρίς να το επιδιώξω, μου προέκυψαν πράγματα, είναι πολύ όμορφη εμπειρία…
