«Η κατάσταση με το λαϊκό τραγούδι είναι σαν το βαρέλι που κυλά από ένα λόφο και που όταν είναι άδειο, κάνει πάρα πολύ φασαρία και που όταν είναι γεμάτο, δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου" δηλώνει η Κατερίνα Κούκα στο Χρήστο Μιχαλέρη του CITY231 (στις 10.05.2006).
Ως μια από τις βασικές εκπροσώπους του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού της τελευταίας εικοσαετίας, ποια είναι σήμερα η ματιά σου;
Το ελληνικό τραγούδι είναι αυτό που με τραβάει σαν μαγνήτης από τότε που το άκουσα, δηλαδή από τότε που ένιωσα ότι είμαι άνθρωπος. Πιστεύω λοιπόν, ότι είναι μια πολύ πλούσια και ισχυρή μουσική παράδοση, τόσο ιερή στη ζωή μου που πιστεύω πως ότι κι αν γίνεται, ότι κι αν λέγεται, το ελληνικό λαϊκό τραγούδι αποκλείεται ποτέ να τραυματιστεί από οποιεσδήποτε συνθήκες γιατί πηγάζει από την ψυχή και την αλήθεια του κόσμου.
Τελικά γράφονται και σήμερα καλά τραγούδια κι απλά είναι και θέμα συγκυρίας για το πότε και πώς θα γίνει μια μεγάλη επιτυχία;
Είναι συνάρτηση πάρα πολλών παραγόντων και συγκυριών. Θα σου απαντήσω με μια έκφραση που άκουσα, της Βίκυς Μοσχολιού, σε μια μεγάλη συνέντευξη που είχε δώσει λίγα χρόνια πριν φύγει και πραγματικά με κάλυψε απολύτως: «Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι το τραγούδι έφυγε από τα αυτιά και πήγε στα μάτια».
Σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δημιουργίες, δεν υπάρχουν καλοί ερμηνευτές, δεν υπάρχει όλη αυτή η πρώτη ύλη για να έχουμε και έχουμε καλό τραγούδι. Απλά είναι σαν το βαρέλι που κυλά από ένα λόφο και που όταν είναι άδειο κάνει πάρα πολύ φασαρία και που όταν είναι γεμάτο δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου.
Είναι δυσκολότερο ίσως σήμερα να παραμένει κανείς πιστός και με αξιοπρέπεια στις επιλογές του;
Αυτό ήταν πάντα δύσκολο, γιατί πάντα υπήρχαν δίπλα μας προκλήσεις διάφορες. Είναι θέμα πόσο κανείς θέλει, το ρήμα «θέλω» παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο. Όταν θέλεις, δεν είναι δύσκολο, όταν δεν θέλεις, γίνεται δύσκολο.
Ο τελευταίος δίσκος σου με καινούρια τραγούδια ήταν αυτός με τον Γιώργο Ζήκα, «Στο απέναντι το ρεύμα»…
Με καινούρια τραγούδια ναι, γιατί η τελευταία δουλειά μου είναι ένα διπλό cd με δεύτερες εκτελέσεις σπουδαίων λαϊκών τραγουδιών που αγάπησα στα εικοσιπέντε χρόνια που τραγουδάω. Ο δίσκος με τον Γιώργο Ζήκα δεν είχε την τύχη που θα του έπρεπε, λόγω των άλλων παραγόντων που λέγαμε… Δίσκο με καινούρια τραγούδια δικά μου θα έχουμε ελπίζω τον χειμώνα που μας έρχεται…
Τραγουδώντας όλα αυτά τα χρόνια στις μεγάλες πίστες, έχεις αισθανθεί κάποια φορά κουρασμένη από τη νύχτα;
Ναι, έχω αισθανθεί κουρασμένη όχι από το να τραγουδάω, αυτό ποτέ δεν με κουράζει, απεναντίας με λυτρώνει, έχω κουραστεί από το σύστημα. Το ξεπέρασα όμως κι αυτό, θεωρώ πως βρίσκομαι στην ομορφότερη στιγμή της διαδρομής μου, αφού αποφάσισα εδώ και αρκετό καιρό να μη με ενδιαφέρει ο περίγυρος, αλλά η ψυχή μου. Όταν ξεπεράσεις τον προβληματισμό της επιβίωσης, τότε αρχίζεις να κάνεις τέχνη…
Θα ήθελες να μπεις στη διαδικασία του πειραματισμού σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος τραγουδιού;
Θα το κάνω κάποια στιγμή, είμαι ακριβώς πάνω σε αυτή την αναζήτηση. Χωρίς ποτέ να αποποιούμαι την ταυτότητα μου, αφού κανείς δεν μπορεί να την αποποιηθεί έτσι κι αλλιώς, θα θελα να κάνω βήματα σε άλλους δρόμους που δεν περπάτησα ακόμη … Χρειάζομαι κάτι να με έλκει, να με ιντριγκάρει, να με κρατάει ζωντανή και το φάσμα μέσα στο κεφάλι μου που παίζει είναι από την μια άκρη έως την άλλη, δεν υπάρχουν σύνορα…
Ένα ανεκπλήρωτο όνειρο…
Τα τραγούδια που ακόμη δεν είπα…
Ποια θεωρείς την πλέον ευτυχισμένη σου συνεργασία και ποια την ατυχέστερη αν υπάρχει;
Είμαι από τους πάρα πολύ τυχερούς καλλιτέχνες γιατί ξεκίνησα την πορεία με πολύ σημαντικούς δασκάλους, ερμηνευτές και δημιουργούς. Δεν έχω λοιπόν μια καλή συνεργασία, κυρίως έχω πάρα πολλές και καλές. Τις κακές στιγμές δεν τις έχω ξεχάσει, προσπάθησα να τις μετατρέψω σε μάθημα.
Πώς είναι δομημένο το πρόγραμμα στο θέατρο «Βεργίνα»;
Έχω να έρθω στην Θεσσαλονίκη οκτώ χρόνια. Ο λόγος που το έκανα αυτό ήταν ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν μου προτάθηκε ένας χώρος που να με αντιπροσωπεύει, ένας χώρος που να νιώθω εγώ καλά μέσα του. Ο λόγος που είμαι στο θέατρο «Βεργίνα» είναι γιατί θεώρησα -και δικαίως - ότι είναι ένας χώρος που μου επιτρέπει με μια δική μου αισθητική να παρουσιάσω τη δουλειά μου. Είμαι πολύ χαρούμενη που το αποφάσισα γιατί στην περίπου μιάμιση ώρα που διαρκεί αυτή η παράσταση ο κόσμος εισπράττει το ζουμί της διαδρομής εικοσιπέντε χρόνων στη σκηνή και δεκαεπτά χρόνων στη δισκογραφία.
