Άλλοι, οϊμέ στη συμφορά σου οπού εχαίροντο πολύ. «σύρε να βρεις τα παιδιά σου, σύρε» ελέγαν οι σκληροί.
Για τους περισσότερους Ελληνες η σημερινή οικονομική κρίση αποτελεί έναν εφιάλτη, ένα «κακό όνειρο». Δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί πώς, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, η Ελλάδα διολίσθησε, από χώρα του «πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης» και ιδιαίτερα ευνοημένη οικονομικά από την κοινοτική αλληλεγγύη, σε μια χώρα καταχρεωμένη, της οποίας κινδυνεύει ακόμη και η «εθνική ανεξαρτησία». Είναι πράγματι δύσκολο να συνειδητοποιηθεί πώς συνέβη αυτό το «ατύχημα» στη χώρα μας και ακόμη δυσκολότερο να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες του ατυχήματος.
Υπάρχουν μια σειρά από ερωτήματα που τίθενται από τους έλληνες πολίτες και οι απαντήσεις που δίνονται δεν είναι πάντα πειστικές και, πολύ λιγότερο, κατανοητές. Γιατί οι «διασώστες» ευρωπαίοι εταίροι μάς ζητούν τόσο αυστηρές οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για να βοηθήσουν να ξεπερασθεί το πρόβλημα της κερδοσκοπικής επίθεσης των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών; Γιατί οι ευρωπαίοι εταίροι μας ενέπλεξαν στην «προσπάθεια διάσωσης» το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο ουδέποτε είχε ασχοληθεί με τα προβλήματα των χωρών-μελών της Ε.Ε.; Γιατί τα χρήματα που δανείζει η Ε.Ε. στη χώρα μας έχουν υψηλότερο επιτόκιο απ' αυτά του ΔΝΤ; Γιατί οι ισχυρότερες ευρωπαϊκές οικονομίες, με τη Γερμανία επικεφαλής, πιέζουν για αιματηρές μειώσεις μισθών και συντάξεων σε ελάχιστο χρόνο, με προφανή κίνδυνο την κοινωνική έκρηξη και την μη τήρηση των όρων της διάσωσης;
Πολλοί Έλληνες μάλιστα διερωτώνται μήπως υπάρχει «κρυφός» στόχος, που εξυπηρετείται μέσω της οικονομικής και κοινωνικής πίεσης που ασκείται στη χώρα μας, όπως π.χ. σχεδιασμένη αποπομπή από την ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Βεβαίως, όπως γίνεται πάντοτε, αρκετοί έλληνες πολίτες ελαχιστοποιούν την ευθύνη που έχει η χώρα μας για τη σημερινή κατάσταση. Θεωρούν ότι μπορεί να υπάρχει ακόμη και διεθνής συνωμοσία για να καταστραφεί η Ελλάδα, χωρίς να δέχονται ότι η ελληνική κοινωνία και οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί ηγέτες της έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην αρνητική αυτή εξέλιξη.
Όμως, για να κατανοηθεί η συμπεριφορά των εταίρων μας, πρέπει να γίνει σαφές ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φίλοι ή εχθροί, αλλά εθνικά συμφέροντα που εξυπηρετούνται με πολλούς τρόπους, όχι πάντα με τους κομψότερους και τους διπλωματικότερους. Πρέπει να κατανοηθεί επίσης ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένας συνεταιρισμός από τον οποίο κάθε χώρα-μέλος αναμένει οφέλη, ότι οι χώρες-μέλη έχουν εκχωρήσει εξουσίες στην Ε.Ε. προκειμένου να εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους και ότι το «κοινό ευρωπαϊκό καλό» είναι σήμερα, δυστυχώς, υποκείμενο στην εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων.
Η κοινοτική αλληλεγγύη έχει περιορισμένα όρια, όταν μάλιστα όλες σχεδόν οι χώρες-μέλη της Ε.Ε., ακόμη και οι ισχυρότερες, έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και όταν κυριαρχούν στην Ε.Ε. οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Πιο δύσκολο απ' όλα να κατανοηθεί είναι η συμπεριφορά των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών. Ομως, οι αγορές αυτές, οι οποίες είναι από τη φύση τους κερδοσκοπικές και ελάχιστα υποκείμενες σε περιορισμούς μέσα στο σημερινό οικονομικό σύστημα, θέλουν με κάθε τρόπο εξασφάλιση των δανείων τους και αδιαφορούν πλήρως για τις ολέθριες συνέπειες που έχει η συμπεριφορά τους στη χώρα μας ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
