Ο κρατικός μηχανισμός είναι ένα ακατάλληλο εργαλείο. Αν δεν αντικατασταθεί καμιά επισκευή δεν είναι εφικτή.
Η πρόσφατη αποκάλυψη εφημερίδας ότι οι ΗΠΑ κατεύθυναν με υποδείξεις τους, την κυβέρνηση Τσίπρα, ως προς τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσει τη Γερμανία, οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα.
Καταρχήν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και Γερμανίας δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Οι ΗΠΑ για δικούς τους λόγους, που δεν είναι του παρόντος, δεν επιθυμούν διάσπαση της ΕΕ.
Το δεύτερο και σημαντικότερο συμπέρασμα όμως, είναι ότι η Ελληνική κυβέρνηση, για μια ακόμα φορά, διαπιστώθηκε ότι δεν είχε σχέδιο και έπρεπε να ακολουθεί τις οδηγίες άλλων. Έπρεπε να ακολουθεί κάποιο άλλο σχέδιο. Ή καλύτερα, το σχέδιο κάποιου άλλου.
Σε τι διαφέρει ακριβώς η στάση αυτή, από τη στάση της κυβέρνησης Σαμαρά; Ο ένας ακολουθούσε το Γερμανικό σχέδιο (το μνημόνιο δηλαδή) και ο άλλος το Αμερικανικό, το οποίο, παρεπιπτόντως ήταν το ίδιο με των Γερμανών, προ των εκλογών του Ιανουαρίου 2015.
Με απλά λόγια, δεν άλλαξε τίποτε!
Εκτός ίσως από το γεγονός ότι φορτωθήκαμε, μερικά δισ ακόμα.
Η αδυναμία δε, του πρωθυπουργού, να εκμεταλλευτεί στοιχειωδώς την υψηλού επιπέδου συνάντηση με τον Μ. Κλίντον, σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις, επιβεβαιώνει την άποψη, περί μη ύπαρξης, όχι μόνο σχεδίου, αλλά ούτε καν μιας αρχικής συζήτησης περί της καταγραφής των παραμέτρων του Ελληνικού προβλήματος.
Δυστυχώς πρέπει να αποδεχτούμε ένα δυσάρεστο γεγονός.
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις, στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν μόνο να κάνουν διαχείριση της καθημερινότητας, και όλοι γνωρίζουν από προσωπική εμπειρία, ότι, ούτε αυτό κάνουν σωστά.
Αν αφαιρέσει κανείς την επιφάνεια (βαρύγδουποι τίτλοι υπουργείων, γλωσσομαθείς υπάλληλοι, ευρωπαϊκό ντύσιμο, μια σχετική πολυτέλεια στις διεθνείς συναντήσεις κλπ), ο Ελληνικός κρατικός μηχανισμός, δεν μπορεί να φέρει εις πέρας απολύτως τίποτε!
Δεν είναι καλύτερος, από αυτόν του Αφγανιστάν, όπου οι Αμερικανοί προσπαθούν επί μια δεκαετία και πλέον, να δημιουργήσουν θεσμούς εκ του μηδενός, χωρίς ιδιαίτερη επίτυχία, αφού εκτός των άλλων, η χώρα αυτή έχει να αντιμετωπίσει, εμφύλιο πόλεμο και εθνοτικές διαμάχες.
Το τελικό συμπέρασμα για εμάς όμως, ποιο είναι;
Ας μην κρυβόμαστε άλλο, από τους εαυτούς μας. Το ξέρει όλος ο κόσμος και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα.
Η μία και μοναδική λύση για να βγει η χώρα από το τέλμα, είναι εξωτερική βοήθεια σε όλα τα επίπεδα, της διοίκησης συμπεριλαμβανομένης. Ειδικά αυτής.
Ας διαλέξουμε επιτέλους με ποιους θέλουμε να πάμε. Με την ΕΕ, τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Ζιμπάμπουε, την Τανζανία ή την Κούβα;
Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Δεν βγάζει πουθενά.
Χωρίς κρατικό μηχανισμό με στοιχειώδη οργάνωση, πειθαρχία και δυνατότητα εκτέλεσης απλών σχεδίων σε τακτά χρονικά περιθώρια, είμαστε απλώς τελειωμένοι. Τα υπόλοιπα είναι απλά φλυαρίες…
