Η αποδοχή της διαφορετικότητας σε μια δημοκρατία δεν είναι προαιρετική. Είναι υποχρέωση και παγιωμένη κατάσταση, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι που είμαστε μέλη σε μία υγιή κοινωνία.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Πολλά πράγματα θα ειπωθούν και πολλά θα γραφτούν για λίγες ακόμη ημέρες, σχετικά με το Μηνά Χατζησάββα, τα λόγια του συντρόφου του κατά τη διάρκεια της κηδείας του, αλλά και την αντίδραση του Φαήλου Κρανιδιώτη.
Όλοι ξέρουμε από τα παιδικά μας χρόνια, ότι προτού ακόμη γίνει αντιληπτό από τους γονείς, ένα παιδάκι πιθανότατα θα κοροϊδέψει το συμμαθητή του, που φοράει γυαλιά, που είναι πιο κοντός, που είναι κακοντυμένος, με παράξενο κούρεμα ή πιο παχύς.
Γιατί το κάνει αλήθεια;
Τελικά μάλλον το κάνει από ανασφάλεια. Όταν μειώνω εσένα κάνω τον εαυτό μου ανώτερό σου κι έτσι αισθάνομαι μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ίσως πάλι όταν κάνω εσένα διαφορετικό, εξαιτίας μιας ιδιαιτερότητας σου, εγώ νοιώθω ότι είμαι πραγματικό μέλος της ομάδας και επομένως απολαμβάνω την ασφάλεια και την αποδοχή που αυτή μου παρέχει.
Όπως και να έχει, αυτό που τελικά είναι το λάθος, είναι ο διαχωρισμός του κόσμου σε κατηγορίες μέσα στο μυαλό μας. Φτιάχνουμε αυθαίρετα κουτάκια διάφορα, μέσα στο μυαλό μας κι ό,τι δεν χωρά στα κουτάκια αυτά, κατά ένα παράδοξο τρόπο, φταίει αυτό. Όχι εμείς που φτιάξαμε κουτάκια, ενώ δεν χρειαζόταν.
Μια μεγάλη αποθήκη που να χωρά τους πάντες θα ήταν αρκετή.
Αυτό όμως δεν θα αλλάξει. Θα πάρει δεκαετίες, ίσως και αιώνες, για να αλλάξει αυτή η στάση και μάλιστα με την προϋπόθεση ότι όλοι θα συμφωνήσουμε, πως πρέπει τα παιδιά μας να διαπαιδαγωγηθούν με ένα διαφορετικό τρόπο και σε μια διαφορετική κοινωνία.
Πώς όμως θα γίνει αυτό, τη στιγμή που ούτε, στο τι είδους κοινωνία θέλουμε να ζούμε, δεν υπάρχει ομοφωνία;
Είναι πολύ απλό.
Δεν υπάρχει ομοφωνία, αλλά υπάρχει δημοκρατία. Και δημοκρατία σημαίνει απλά, ότι δίκιο έχουν οι περισσότεροι. Ακόμη κι αν κάνουν λάθος. Έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθος και μετά αν θέλουν να το διορθώσουν.
Όμως σε δεδομένη χρονική στιγμή, η πλειοψηφία έχει δίκιο, διότι έτσι αποφάσισε. Τόσο απλά. Τίποτε άλλο. Και για να λειτουργήσει η δημοκρατία, η πλειοψηφία πρέπει να επιβάλει τη θέλησή της, έστω και με τη βία, αν χρειαστεί.
Αν λοιπόν η πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρεί ότι οι ομοφυλόφιλοι δικαιούνται το σύμφωνο συμβίωσης ή το γάμο ή το δικαίωμα υιοθεσίας, τότε αυτό πρέπει να επιβληθεί σε όλη την κοινωνία, έστω και με το ζόρι. Ακόμη κι αν χρειαστεί να ποινικοποιηθούν συμπεριφορές σαν του κ. Κρανιδιώτη.
