Όλοι ήθελαν μια «ανάσα» για την Ελλάδα, κυρίως για να μην εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη.
Η τωρινή διαπραγμάτευση με την τρόικα και η ανάδειξη της κρισιμότητάς της από τα μεγάλα ΜΜΕ, προκειμένου να πάρει η ελληνική κοινωνία «ανάσες» από την εφαρμογή των μέτρων οικονομικής εξυγίανσης, δεν είναι η πρώτη.
Με τίτλους όπως «πόκερ ως το τέλος με την τρόικα», «κρίσιμη συνάντηση», «ρήξη με τρόικα» ή «σκληρό παζάρι», τα μεγάλα ΜΜΕ παρουσιάζουν τις συζητήσεις με την τρόικα, περίπου ως συζητήσεις αντιπάλων στρατοπέδων.
Δεν αμφισβητείται η πρόθεση της κυβέρνησης να «πάρει» κάτι καλύτερο από την τρόικα σε αυτές τις συζητήσεις. Ακόμα και από την άποψη του επικοινωνιακού συμφέροντός της θα ήταν τουλάχιστον επιθυμητή μια τέτοια εξέλιξη.
Όμως, οι δύο πλευρές δεν βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ασπάζονται και οι δύο τις ίδιες ιδέες για την έξοδο από την κρίση. Και η περίφημη «διαπραγμάτευση» δεν είναι άλλο από το κλασικό χαρτί της, στριμωγμένης στη γωνία, κυβέρνησης να υποδυθεί τον ρόλο του «μαχητή» της υπεράσπισης της ελληνικής κοινωνίας, έναντι των «κακών», πλην αναγκαίων, τροικανών.
Το περίπου τρίχρονο ιστορικό των ανάλογων διαπραγματεύσεων, είναι η μονότονη επανάληψη του ίδιου ακριβώς αντίγραφου αυτής της τακτικής, έστω κι αν στη θέση των «παικτών» εναλλάσσονταν διαδοχικά διαφορετικοί πολιτικοί.
Όλοι ήθελαν μια «ανάσα» για την Ελλάδα, κυρίως για να μην εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, και αργότερα Βενιζέλος, αποδείχθηκαν κακοί «παίκτες», διότι δεν κατάφεραν να υπερασπίσουν ούτε την πολιτική τους ύπαρξη, πόσο μάλλον την ελληνική κοινωνία.
Μένει να δούμε αν θα καταφέρουν να κερδίσουν «ανάσες» οι Σαμαράς και Στουρνάρας, για την επιβίωση της κυβέρνησής τους και μόνο, διότι οι «ανάσες» για την ελληνική κοινωνία είναι παιχνίδι που ήδη έχει προ πολλού χαθεί.
Πάντως το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι στην Ελληνική πολιτική σκηνή γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος, και προφανώς ο καθένας βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω από το κοινό καλό της κοινωνίας. Νομίζω ότι είναι αντικειμενική θα σπεύσουν να συμφωνήσουν με αυτά τα γραφόμενα.
Σε δημόσια θέα
Το πελατειακό σύστημα βαραίνει ακόμα και σήμερα τα ευαίσθητα «πόδια» του κράτους.
Το θέμα με τις απολύσεις στο Δημόσιο τραβάει σε μάκρος όσο και η κρίση στην Ελλάδα, αλλά με διαφορετικές ταχύτητες: η κρίση «τρέχει με χίλια» και οι απομακρύνσεις των επίορκων, έστω, υπαλλήλων του δημοσίου, ούτε καν σαν χελώνα δεν πάνε.
Οι απολύσεις όσων παρέβησαν τον όρκο τους ως προς τα συμφέροντα του Δημοσίου δεν αποτελούν «κοινωνικό αυτοματισμό». Δεν αποκρύπτουν τα πραγματικά και βαθύτερα αίτια της οικονομικής κρίσης. Είναι, απλά, θέμα ηθικής σημασίας (και όχι μόνο) να πραγματοποιηθούν.
Από την άλλη μεριά, ευρύτερες απολύσεις στο Δημόσιο, θα βαρύνουν κι άλλο τη ζυγαριά σε όφελος της ύφεσης, θα κάνουν ακόμα πιο αναποτελεσματικό το ήδη ξεχαρβαλωμένο κράτος, θα γεμίσουν κι άλλο τις δεξαμενές των ανέργων.
Οι λεπτές ισορροπίες, με τις οποίες το κράτος πρέπει να βαδίσει για να διασχίσει το σχοινί της κρίσης, όμως δεν υπάρχουν. Αντί αυτών βλέπουμε το πελατειακό σύστημα να βαραίνει ακόμα και σήμερα τα ευαίσθητα πόδια του κράτους: είναι ο μόνος λόγος που δεν απομακρύνονται ούτε καν οι επίορκοι από το Δημόσιο.
Όμως, οι άτσαλες ακροβατικές κινήσεις της κυβέρνησης τελούνται σε δημόσια θέα, όπως και η συνεχιζόμενη πελατειακή ασυλία του Δημοσίου.
