Φανταστείτε για λίγο, ότι γεννηθήκατε σε μια χώρα που οι γονείς σας, σας είπαν ότι ονομάζεται π.χ. Ρωμαιολάνδη (φανταστικό όνομα).
Στα 6 χρόνια σας, πήγατε στο σχολείο, όπου για τα επόμενα δώδεκα, διδαχθήκατε την ιστορία αυτής της χώρας, λάβατε μέρος σε εθνικές επετείους εορτασμού σημαντικών ένδοξων στιγμών αυτής και συμμετείχατε τακτικά σε διεθνείς αθλητικούς αγώνες, κατά τους οποίους κρατώντας με υπερηφάνεια τη σημαία της χώρας σας, χαρήκατε για τις νίκες της ή λυπηθήκατε για τις ήττες της.
Με δυο λόγια η χώρα σας είναι μέρος της ταυτότητάς σας.
Και μια ωραία πρωία, ένα γειτονικό και ισχυρότερο κράτος από το δικό σας, σας λέει ξαφνικά, ότι δεν δικαιούστε να ονομάζεστε Ρωμαιολανδοί, διότι η Ρωμαιολάνδη δεν είναι χώρα, αλλά απλά το όνομα μιας εδαφικής περιοχής της γειτονικής χώρας, το οποίο κατά τη γνώμη της, σφετεριστήκατε.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα σας επιβάλλει κυρώσεις, αν δεν δεχτείτε να αλλάξετε το όνομα της χώρας σας, την ιστορία σας (και επομένως μέρος της προσωπικής σας ταυτότητας), αλλά και σας απειλεί επιπλέον με προσφυγές σε διεθνείς οργανισμούς και εμπάργκο.
Δεν υπάρχει φαντάζομαι λαός στον πλανήτη, που στοιχειωδώς σέβεται τον εαυτό του και μπορεί να υποκύψει σε ένα τέτοιο εκβιασμό.
Ακόμα κι αν το κάνει επισήμως κάτω από την πίεση της ισχύος, ποτέ δεν θα το πιστέψει πραγματικά και πάντα θα ζει με την αίσθηση μιας αδικίας την οποία έχει ιερή υποχρέωση κάποτε να πολεμήσει και να ανατρέψει.
Αυτό συμβαίνει σήμερα στην ΠΓΔΜ.
Μπορεί εμείς ως Έλληνες να έχουμε όλο το δίκιο του κόσμου. Μπορεί να μπορούμε να το αποδείξουμε με όλα τα ιστορικά επιχειρήματα της επιστήμης της αρχαιολογίας. Μπορεί και να μας υποστηρίζουν όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι της υφηλίου.
Κανένας όμως δεν μπορεί να εξαναγκάσει ένα λαό, να αλλάξει όνομα και ταυτότητα, γιατί έτσι γουστάρει, ειδικά όταν, όψιμα το θυμήθηκε.
Το πρόβλημα δεν είναι καινούριο. Καλυπτόμενοι όμως πίσω από την ύπαρξη της Γιουγκοσλαβίας, δεν ασχοληθήκαμε εγκαίρως με αυτό και το αφήσαμε να θεριέψει.
Κι ενώ εμείς βρισκόμασταν, ως συνήθως σε εθνική νιρβάνα, οι Σκοπιανοί ενεργούσαν σε όλα τα επίπεδα. Έφτιαξαν μια ιστορία την οποία δίδαξαν σε γενιές ολόκληρες, έφτιαξαν μια γλώσσα, (που για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, βασίστηκε σε υπάρχον ιδίωμα, το οποίο ομιλείται ακόμα και σήμερα σε περιοχές της χώρας μας, έστω και περιορισμένα), γέμισαν το διαδίκτυο, τις βιβλιοθήκες και τον διεθνή τύπο με αναφορές και πληροφορίες για τη χώρα τους κι έφτιαξαν εκ του μηδενός μια εικόνα, που τώρα πια είναι υπαρκτή για όλους εκτός από εμάς τους Έλληνες.
Όπως και με τις Γερμανικές αποζημιώσεις, αφήσαμε να περάσουν 50 χρόνια για να ενεργοποιηθούμε και φυσικά τώρα κανείς δεν μας παίρνει στα σοβαρά, όταν λέμε πως μας ενοχλεί κάτι το οποίο δεν δείχναμε να μας απασχολεί την προηγούμενη 50ετία.
Η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά πρέπει να την πούμε κάποια στιγμή.
Το θέμα είναι τελειωμένο και πρέπει να πάμε μπροστά κι εμείς και οι γείτονές μας.
Ως Έλληνας δεν μου πάει να γράψω καν, ότι ο λαός αυτός θα ονομάζεται στο εξής Μακεδόνες. Δυστυχώς όμως έτσι θα γίνει.
Προσωπικά πιστεύω ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πια, είναι να αποδεχτούμε το γεγονός αυτό και να επιδιώξουμε ως αντάλλαγμα, την αναγνώριση από τη μεριά των Σκοπίων, της μη ύπαρξης μειονότητας στη χώρα μας καθώς και την αποκατάσταση της ιστορικής πραγματικότητας, που είναι ότι δεν υπάρχουν μακεδόνες ως έθνος από την αρχαιότητα, όπως δεν υπήρχαν πάντα Ελβετοί, Αργεντινοί, Αφγανοί ή Αμερικάνοι.
Είναι άλλο πράγμα η εθνική καταγωγή, που μπορεί να οφείλεται και στην ανάμιξη διαφορετικών λαών και άλλο το πως θέλει κανείς να ονομάζεται και να τον αποκαλούν.
Οι Σκοπιανοί είναι ένα μείγμα Σλάβων, Αλβανών, Βουλγάρων, Ελλήνων και μικροτέρων ομάδων, αλλά καλώς ή κακώς το όνομα Μακεδόνες, είναι και το στοιχείο που ίσως ενοποιεί αυτές τις διαφορετικές προελεύσεις.
Για αυτό δεν θα κάνουν πίσω ποτέ. Είναι για αυτούς ζήτημα επιβίωσης. Για εμάς, στη διεθνή κοινότητα, φαίνεται απλώς σαν καπρίτσιο.
