Παρακολουθώντας χθες βράδυ, στην εκπομπή της Έλλης Στάη στη ΝΕΤ, τη συνέντευξη του δημιουργού της ταινίας "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι", Γιάννη Σμαραγδή, σε συνδυασμό με την προβολή από τα δελτία ειδήσεων της πρεμιέρας της ίδιας ταινίας στο Μέγαρο Μουσικής (!), εξέφρασα σε οικογενειακό περίγυρο την άποψή μου για την εύνοια που τυγχάνουν στην Ελλάδα κάποιοι δημιουργοί έναντι άλλων οι οποίοι θα άξιζαν κι εκείνοι, τουλάχιστον, «λίγα λεπτά δημοσιότητας».
Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, αλλά γνωρίζω ότι ο κ. Σμαραγδής είναι ένας διακεκριμένος σκηνοθέτης με διεθνείς περγαμηνές. Επομένως, δεν αμφισβητώ την προβολή και έμμεση διαφήμιση που γίνεται στη νέα του ταινία. Ωστόσο, αμφισβητώ κατά πόσο θα είχε ακόμη και ο κ. Σμαραγδής ίδια προβολή, εφόσον ήταν άλλο το θέμα της ταινίας του. Δηλαδή αν, αντί για τη ζωή τού Ιωάννη Βαρβάκη, είχε κάνει ταινία π.χ. για τη ζωή κάποιου σημερινού παιδιού, το οποίο μεγαλώνει σε μια "νεόπτωχη" οικογένεια. Μια οικογένεια από τις εκατοντάδες, ή και χιλιάδες, της μεσαίας (αστικής) τάξης, που με βίαιες (κατά τη γνώμη μου) πολιτικές αποφάσεις, έχει χάσει σχεδόν τα πάντα.
Και ενώ εξέφραζα χθες, σε στενό οικογενειακό κύκλο, τις παραπάνω αμφιβολίες, λες κι ήρθε σαν δοκιμασία των σκέψεών μου η παρουσίαση-κριτική του Δηράκη, για την ταινία του Θάνου Αναστόπουλου "Η Κόρη". Μια ταινία η οποία βγαίνει αυτή την Πέμπτη 4/10 στις αθηναϊκές αίθουσες.
Αντιγράφω από το κείμενο του Γ.Δ., την περιληπτική υπόθεση της ταινίας: "Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και κατά τη διάρκεια των κοινωνικών συγκρούσεων στους δρόμους της Αθήνας, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι αναζητά τον χρεωκοπημένο πατέρα της που προφανώς κρύβεται από τους πιστωτές του. Θεωρώντας υπεύθυνο για την εξαφάνιση τον συνέταιρό του, η μικρή απαγάγει τον οχτάχρονο γιο του και τον κρατά κλεισμένο στο ξυλουργείο των γονιών τους, ενώ συναντά διάφορους ανθρώπους που μπορεί να γνωρίζουν κάτι για την τύχη του πατέρα της, αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα…"
Για να δούμε, λοιπόν, τα "κραταιά" ελληνικά ΜΜΕ (αφήνω το Μέγαρο Μουσικής...) θα δείξουν ανάλογη ευαισθησία για την ταινία του Θάνου Αναστόπουλου, όπως δείχνουν για τη νέα ταινία τού κ. Σμαραγδή; Προσωπικώς, αμφιβάλλω αλλά, μακάρι, να διαψευστώ.
Κάποιοι θα πουν, ίσως δικαιολογημένα, ότι συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Διότι, εκτός από την υπόθεση, μετράει το όνομα του δημιουργού, δηλαδή το έργο που έχει καθένας πίσω του. Ωστόσο, ας αναρωτηθούν, αν δεν υπήρχε π.χ. μια νέα δισκογραφική εταιρεία (η ΛΥΡΑ) και κάποιες μουσικές εκπομπές, να αγκαλιάσουν κάποτε μερικούς άσημους νέους, θα υπήρχαν σήμερα πολλά από τα διάσημα ονόματα που γνωρίζουμε στον χώρο της μουσικής; Ασφαλώς, όχι. Ε, το ίδιο ισχύει και για τον κινηματογράφο.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν, να αποδίδεται η τιμή και ο χώρος που ανήκει στους ήδη επιτυχημένους. Χρειάζεται, όμως, να δίδονται ευκαιρίες σε όλους, εφόσον θέλουμε να αναδειχτούν και άλλοι. Παντού, όχι μόνο στον κινηματογράφο. Για να μη χάνονται τα ταλέντα και οι άξιοι από τη χώρα μας.
Πάντως, για τον ελληνικό κινηματογράφο, είναι ευτύχημα ότι, υπ' αυτές τις συνθήκες, έχει δώσει κατά τα τελευταία χρόνια αρκετά επιτυχημένα "δείγματα γραφής". Ταινίες νέων δημιουργών οι οποίοι διέπρεψαν διεθνώς, παρά τα πενιχρά μέσα που είχαν. Σκεφτείτε, αν είχαν όλοι αυτοί (Γιάννης Οικονομίδης, Σύλλας Τζουμέρκας, Πάνος Χ. Κούτρας, Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Γιώργος Γεωργόπουλος κ.ά.) τη χρηματοδότηση, την προβολή και τις ευκαιρίες κάποιων άλλων, πού θα είχε φτάσει το ελληνικό κινηματογραφικό όνομα, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι δεν θα επιχειρείτο η στέρηση της ελευθερίας τών δημιουργών. Διότι κινηματογράφος φιμωμένος είναι κάτι άλλο. Δηλαδή, σαν… τα "επίκαιρα" που βλέπαμε την εποχή τής χούντας...
