Ο νέος τηλεοπτικός χάρτης (μου αρέσει αυτή η στομφώδης έκφραση γιατί είναι τόσο, μα τόσο, χαρακτηριστική των δημοσιογράφων που κάνουν τηλεοπτικό ρεπορτάζ - και δεν εννοώ τους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, σοβαρούς του είδους) όπως διαμορφώθηκε φέτος, είναι σίγουρα ο πιο... μουντζουρωμένος από την αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης. Βασισμένος στη συνταγή του φθηνού αίματος, καταπιάνεται με όλα τα είδη των realities: κουτσομπολίστικα (αμέτρητα στη μεσημεριανό-απογευματινή ζώνη), μαγειρικά (ένα Maalox γρήγορα!), καλλιτεχνικού περιεχόμενου (τραγουδό-χορευτικό-ζογκλερικά) και τέλος, περιεχομένου σύναψης νέου τύπου σχέσεων (μα θα παντρευτεί ένας αγρότης ή οι συγκάτοικοι θα απολαύσουν ένα bachelor με big brothers και sexy sisters;). New entry η κηπουρική και φαντάζομαι ότι θα συμφέρει περισσότερο να ετοιμαστεί και μία νταντά παιδιών ή σκύλων, από το να χτίζονται σπίτια από την αρχή...
Οι εκπομπές αυτές είναι κατ’ αρχήν, φθηνές. Φθηνές, σε σχέση με την παραγωγή ενός μετρίου «αναστήματος» σίριαλ. Δεν συζητάμε για την παραγωγή του «Νησιού», αυτού του αριστουργήματος που περισώζει τη φήμη της ελληνικής τηλεόρασης συλλήβδην. Είναι φθηνές και, το κυριότερο, τροφοδοτούν η μία την άλλη. Όλα όσα γίνονται στα reality κρατούν στη ζωή τα μεσημεριανά. Χωρίς αυτά, πόση Μενεγάκη και Ρουβά να παίξεις; Θα στερέψεις. 'Αρα, η αλυσίδα καλά κρατεί.
Τα ποσοστά τηλεθέασης, αυτός ο ωραίος κρατικός αστικός μύθος, μπορεί να παρουσιάζει αληθινά νούμερα, ωστόσο λειτουργεί με τα δεδομένα που του δίνουν. Θέλω να πω ότι όσο λιγότερα λεφτά έχει ο κόσμος για να βγαίνει έξω, τόσο περισσότερο μένει μέσα στο σπίτι και ανοίγει το μαγικό κουτί. Και όσο δεν έχει επιλογές τα νούμερα όλων αυτών των -ο Θεός να τις κάνει- εκπομπών θα είναι σταθερά και ποτέ μείον, αφού είναι μόνο αυτές εκεί. Εδώ και πάλι το «Νησί» απέδειξε περίτρανα του λόγου το αληθές: όταν ο κόσμος έχει επιλογή γιατί του τη δίνουν, δείχνει και αυτός την προτίμησή του. 75%! Αν λοιπόν, δεν έχεις τίποτα να φας, τρως αυτό που σου σερβίρουν. Δυστυχώς...
Το πιο τρομακτικό είναι ότι συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η κατάσταση θυμίζει, με έναν τρόπο, την εποχή των πολλών πολιτικών εκπομπών με τα στρογγυλά τραπέζια γεμάτα εκπροσώπους του δημόσιου βίου μας να τσακώνονται. Τότε, είχαν όλοι μία εκπομπή: Χατζηνικολάου (αντέχει ακόμα), Πρετεντέρης (πιο νέος στο είδος, αλλά αντέχει), Στάη, Ευαγγελάτος, Τσίμας, Τριανταφυλλόπουλος - όλο και κάποιο τοκ σόου με φωνές, ψέμματα και χοντράδες θα σε βαστούσε ξύπνιο. Αλλά και γούστο ενίοτε: γιατί τέλος πάντων, μπορεί να βρεις και κάποιους πολιτικούς που να αξίζει να ακούσεις.
Τότε, λοιπόν ταυτιζόσουν. Οι διευρυμένες πολιτικές σου πεποιθήσεις ή το ένα κόμμα που υποστήριζες με φανατισμό δεν σε καθιστούσαν απλό θεατή, αλλά κοινωνό στην όλη ιστορία. Έπαιρνες μέρος. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό στο παιχνίδι της τηλεοπτικής ψυχολογίας. Ετσι, ακούω και τώρα από διάφορους γύρω τριγύρω, ότι η Χ Μαργαρίτα η κακομοίρα είναι συμπαθητική μαμά και κρίμα να φύγει από το μαγειρικό, ότι ο Χ Γιώργος είναι ωραίος γκόμενος και θα περάσει στο «X Factor», αλλά είναι καλό παιδί άραγε; Ότι η Χ Ελένη είναι κουκλάρα και θα κερδίζει φυσικά με τον παρτενέρ της, γιατί αυτός ξέρει από τραγούδι και χορό ενώ ο καημένος ο αθλητής δεν ξέρει κι ούτω καθεξής.
Εκεί είναι το ζουμί: ο Πάγκαλος έγινε Γιάννης που μαγειρεύει, η Ντόρα, Ελένη που χορεύει, ο Τσίπρας, Θοδωρής που τραγουδάει και η Κανέλλη; Αχ, η (αγαπημένη) Κανέλλη... Τι να έγινε κι αυτή; Δεν τολμάω να το πω.
Υ.Γ. Όσο γράφεται το κομμάτι αυτό, μαθαίνω ότι ξεκίνησε και μία νέα εκπομπή με οικογενειακούς καβγάδες. Αρα, λάθος, δεν αντικαθίστανται οι Ελληνες πολιτικοί σε αυτά τα προγράμματα, αλλά οι Ρωμαίοι προγονοί μας. Αρένα, λιοντάρια, θύμα. ΠΑΜΕ! ΓΥΡΙΣΜΑ!
