Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να δανείζεις τη φωνή σου σε έναν ελέφαντα; Κι όμως, «κάθε μέρα γύριζα σπίτι με βραχνιασμένο λαιμό, πονώντας από την κορφή μέχρι τα νύχια!» λέει ο Τζιμ Κάρεϊ. Από την Πέμπτη θα τον απολαύσουμε στο animation «Χόρτον», αφού δανείζει τη φωνή του στο διάσημο ελεφαντάκι που επινόησε το 1954 ο δημοφιλής συγγραφέας παιδικών βιβλίων Δρ. Σους («Γκριντς»).
«Αναρωτιόμουν αν έπαιζα σε παιδική ταινία ή ταινία δράσης», λέει ο εκφραστικός ηθοποιός. «Το να παίζεις με τη φωνή είναι εξίσου απαιτητικό σωματικά». Πόσω μάλλον όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις ένα πεισματάρικο ελεφαντάκι (διά χειρός των δημιουργών της «Εποχής των παγετώνων»).
Ο Χόρτον κάποια μέρα ακούει μια κραυγή να φωνάζει βοήθεια από ένα μικρό κύμα σκόνης που πλανιέται στον αέρα. Και συνειδητοποιεί πως εκεί κατοικεί ένας ολόκληρος πληθυσμός λιλιπούτειων όντων, ο μικροσκοπικοί Who. Αν και οι δικοί του τον περνάνε για τρελό, ο Χόρτον αποφασίζει να τα βοηθήσει, γιατί «ένα άτομο είναι πάντα ένα άτομο, άσχετα με το πόσο μικρό είναι».
Συμμερίζεται, άραγε, αυτήν την άποψη και ο διάσημος ηθοποιός, που μεγάλωσε με τα βιβλία του Δρ. Σους (κατά κόσμον Τεντ Γκέισελ) και ενσάρκωσε και τον Γκριντς, έναν άλλο δημοφιλή ήρωα του;
Ας πούμε πως μετά από αυτήν την εμπειρία έχει περιοριστεί πολύ η καταστροφική μανία μου προς τις μύγες και τα κουνούπια. Και πιστέψτε με, στην πατρίδα μου, τον Καναδά, τα κουνούπια δεν είναι καθόλου καλά! Πάντως ανέκαθεν αυτή ήταν η οπτική μου: πως κι εμείς είμαστε απειροελάχιστες κουκίδες στο σύμπαν. Πάντα πίστευα πως είναι τόσο αλαζονικό να πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του σύμπαντος.
Ποια είναι η βασική δυσκολία να παίζεις μόνο με τη φωνή;
Το ότι πρέπει όλα να τα δημιουργείς με τη φαντασία σου... Σου λένε, ας πούμε, τώρα μίλα σαν να ανεβαίνεις μια γέφυρα. Αλλα πού είναι η γέφυρα; Πώς θα βρεις τον σωστό τόνο φωνής; Εναν ελέφαντα τον παίζεις με τον υποβλητικό τρόπο που υπαγορεύει το μέγεθός του; Ή με βάση τον χαρακτήρα του;
Υπήρχαν κοινά με τον τρόπο που ερμηνεύσατε τον ντετέκτιβ κατοικιδίων «Ace Ventura»;
Σε ένα γεύμα μου με τον Αντονι Χόπκινς με ρώτησε για το "Ace Ventura". Του είπα λοιπόν πως απλώς προσπαθούσα να είμαι ένα πουλί. Ενα έξυπνο, αυτάρεσκο, αρσενικό πουλί. Περπατούσα σαν να ραμφίζω και έτρωγα ηλιόσπορους. Κάποιοι μάλιστα βγήκαν και είπαν: "Μα τι παίξιμο είναι αυτό, δεν μοιάζει καν με άνθρωπο!". Μα αυτό ακριβώς ήθελα! Και ο Χόπκινς μου λέει: «Τι σύμπτωση. Αυτό ακριβώς έκανα με τον Χάνιμπαλ. Ημουν μια ταραντούλα και ένας κροκόδειλος. Καθόμουν υπομονετικά με τις ώρες, και περίμενα την ιδανική στιγμή να επιτεθώ».
Έχετε ποτε την αίσθηση πως οι κωμικοί θεωρούνται υποδέεστεροι;
Ω, ναι. Ισως διότι στην προσπάθειά μας να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, τοποθετούμε τους εαυτούς μας πιο χαμηλά από τον μέσο θεατή. Κι ο κόσμος σού λέει "δεν είσαι καλύτερος από μένα". Και αντιμετωπίζει τις υψηλές συγκινήσεις και τα ευγενή συναισθήματα σε άλλα είδη ταινιών σαν κάτι ανώτερο. Ομως για μένα οι πραγματικές συγκινήσεις εμπεριέχουν πάντα το χιούμορ.
Ποια είναι η μεγαλύτερη παρανόηση για το πρόσωπό σας;
Μάλλον το ότι κάποιοι πιστεύουν πως το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τα λεφτά, γιατί ήμουν από τους πρώτους που αύξησαν τόσο το κασέ τους. Κι όμως αυτό δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο για μένα. Το κασέ μου είναι απλά το σύμπτωμα αυτού που συνέβη: δηλαδή της απήχησης των ταινιών μου. Και βέβαια είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων των ατζέντηδων και των μάνατζέρ μου. Εάν διαπραγματευόμουν μόνος μου, μάλλον θα αμειβόμουν με λιγότερα από τον μέσο όρο. Αλλά έχω ανθρώπους που ορμάνε εκεί μέσα σαν φονιάδες. Δεν ευθύνομαι!
Πως εξηγείτε τη μεγάλη απήχηση των ταινιών καρτούν, ακόμα και σε μεγάλους;
Αυτές οι ταινίες, όπως ο "Χόρτον", μιλούν στο παιδί που κρύβουμε όλοι. Αν χάσουμε αυτήν την παιδικότητά μας, είμαστε νεκροί. Στη ζωή μας διαγράφουμε κύκλους. Ξεκινάμε με την αθωότητα του παιδιού που πιστεύει στα πάντα, ύστερα αηδιάζουμε με όλες αυτές τις αερολογίες και τα κουραφέξαλα και γινόμαστε κυνικοί με τη ζωή.
Βλέπουμε ειδήσεις και λέμε "Ολα είναι σκατά!". Υστερα όμως, αν είμαστε τυχεροί, γινόμαστε λίγο σοφότεροι: αρχίζουμε να κοιτάμε και έξω από την τηλεόραση που συμπυκνώνει όλη την αρνητικότητα και τη φρίκη. Κοιτάμε και λίγο γύρω μας. Τον σκύλο μας που είναι χαρούμενος, τον κήπο μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και χαιρόμαστε με αυτά που έχουμε.
