Όπου φύγει, φύγει και ότι βρέξει ας κατεβάσει

opou-fygei-fygei-kai-oti-vrexei-as-katevasei

Όταν πρέπει να παραδώσω κείμενο στο αγαπημένο μου Niata.Net και όσο και αν στύβω το μυαλό μου δεν έρχεται η έμπνευση, καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ούτε γύρω μου και κατ’ επέκταση, ούτε μέσα μου. Γιατί τα «νέα» καλώς ή κακώς δεν εξαντλούνται ποτέ. Η ανοχή μας όμως και η αντοχή μας απέναντί τους κάποτε τελειώνουν. Έτσι όταν κανείς (στην προκειμένη περίπτωση εγώ) έχει σερφάρει κάμποση ώρα στα διάφορα sites και blogs για να διαπιστώσει ότι ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ασχολούνται με το DVD και τις δηλώσεις της προσεχώς ζάμπλουτης Τζούλιας, μία ψιλοναυτία τον (με) πιάνει. Όχι από πουριτανισμό ή ψευτοανωτερότητα, κάθε άλλο. 

Πολύ απλά γιατί δεν μπορώ να χωνέψω πώς είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός που κινδυνεύει εντός των προσεχών μηνών να μην έχει να φάει, βρίσκει το κέφι (και το χρήμα) να ασχολείται με το ξανθό, άμυαλο κορίτσι. Και να σκάει σε περιόδους τέτοιας οικονομικής δυσχέρειας είκοσι ολόκληρα ευρώπουλα στο περίπτερο της γειτονιάς του, για να το δει να χαριεντίζεται με σαμπάνιες, φράουλες και... κρέμες! Αλλά γιατί να μου κάνει εντύπωση αυτό όταν ζούμε σε μία χώρα όπου πρώην έγκριτοι δημοσιογράφοι σπαταλούν τόνους σάλιο για να σχολιάσουν το θέμα; Και μεγαλοδικηγόροι είναι έτοιμοι να αναλάβουν μια τέτοια υπόθεση; Αλλά και wanna be next top model δηλώνουν πολύ στενοχωρημένα με το συμβάν, γιατί η Τζούλια ήταν λέει το πρότυπό τους;!; Εδώ όλα είναι δυνατά. Δυστυχώς όμως, μόνο τα άσχημα.

Βέβαια μπορώ πάντα να ασχοληθώ με το πραγματικό θέμα που με «καίει», που δεν είναι άλλο από το δυσοίωνο μέλλον που περιμένει εμάς τους αποπροσανατολισμένους τριαντάρηδες. Που να πιστέψουμε, ποια όνειρα να κάνουμε και τι να περιμένουμε. Κάποτε το έλεγα για πλάκα, το έβλεπα σαν ύστατη λύση αν πραγματικά δεν κατάφερνα να πετύχω κανέναν από τους στόχους μου. Θα φύγω. Θα ψάξω την τύχη μου σε άλλη χώρα. Τώρα όλο και περισσότεροι φίλοι μου, νέοι, μορφωμένοι άνθρωποι που δεν βρίσκουν δουλειά ή πληρώνονται ψίχουλα και δεν ανέχονται να τους ταΐζουν μια ζωή οι γονείς τους, μου το ανακοινώνουν: «Θα φύγω Μαρία, το αποφάσισα. Εδώ δεν υπάρχει κανένα μέλλον». Και το πιο τρομερό δεν είναι ότι τους ακούω και με πιάνει η ψυχή μου, αλλά ότι τους ζηλεύω. Γιατί αυτοί είναι ήδη ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που όλο και πιο συχνά ονειρεύομαι. Και ταυτόχρονα πονάω που τελικά σε αυτή την χώρα θα μείνουν μόνο οι ανεγκέφαλοι που σπρώχνονται στο περίπτερο για μία ταινία άσεμνου περιεχομένου.

Η Τζούλια πλάκα-πλάκα το έχει έτοιμο το μικρό σπιτάκι στην Εκάλη. Εμείς, για θυμίστε μου, τι ακριβώς έχουμε εξασφαλίσει για να ασχολούμαστε με τέτοιες μαλακίες; Αν πάλι οι τσόντες είναι το αντίδοτό μας στη θλίψη που μας προκαλούν όσα συμβαίνουν, τότε προβλέπω ότι τους προσεχείς μήνες έχουμε να δούμε πολλή ακατάλληλο περιεχόμενο! Καλό κουράγιο και κυρίως... αντοχές!