Πιθανώς ο τίτλος του σημερινού σημειώματος να έχει μια ρατσιστική χροιά. Θου Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου. Μου είναι αδύνατο, λόγω ιδεολογίας, να θεωρήσω πως γενεσιουργός αιτία για τις πράξεις ενός ατόμου μπορεί να θεωρηθεί η φύση του.
Όταν έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι (πως μάταια) καθαρίζεις τον Αιθίοπα, «Αιθίοπα σμήχεις» ή οι πιο σύγχρονοι «τον αράπη και αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς», απλώς εννοούσαν, μεταξύ άλλων, πως είναι μάταιο να προσπαθείς να αλλάξεις αυτόν που είναι ταγμένος και δε σκοπεύει να αλλάξει.
Αυτή ακριβώς η σκέψη όμως με έχει κατακυριεύσει, βλέποντας την αντιμετώπιση όλης της πόλης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης που δραστηριοποιούνται σε αυτή, όλων αυτών που λένε χρόνια τώρα πως ενδιαφέρονται για το καλό όλων των ομάδων της Θεσσαλονίκης στην υπόθεση του τραυματισμού του Νίκου Ρουμελιώτη, του αρχηγού του Άρη και της εθνικής ομάδας βόλεϊ και της κατακύρωσης αυτού του γεμάτου επεισόδια και διακοπέντα αγώνα βόλεϊ, μεταξύ Ηρακλή και Άρη, υπέρ του Άρη.
Θυμηθείτε λίγο τι έγραφαν και τι έλεγαν οι ίδιοι πριν από λίγα χρόνια, όταν στον αλήστου μνήμης αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των ίδιων δυο ομάδων είχαν τραυματιστεί ο Κατσαμπής και ο Αμπάρης και ο Ηρακλής αρνούταν να συνεχίσει τον αγώνα, γεγονός που οδήγησε στο μηδενισμό του Άρη και στον υποβιβασμό του στη δεύτερη κατηγορία.
Θυμηθείτε πώς βυσσοδομούσαν εναντίον της τότε διοίκησης του Άρη οι ντόπιοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί και τι χλεύη είχα εισπράξει όταν στη προσπάθειά μου να σωθεί η ομάδα είχα χρησιμοποιήσει κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, ίσως και υπερβάλλοντας σε απόψεις και επιχειρήματα.
Σήμερα η προσπάθεια της Διοίκησης του Ηρακλή να υποβαθμίσει τα γεγονότα, ακόμη και κατηγορώντας τον παίκτη του Άρη για εξαπάτηση των διαιτητών, που διέκοψαν, ως επιβαλλόταν τον αγώνα, θεωρείται και προβάλλεται ως ορθή αντίδραση και πιθανολογούν πως ο Ηρακλής μπορεί να δικαιωθεί στον Αθλητικό Δικαστή.
Δεν υπάρχει χλευασμός για τις αστείες ενέργειές τους, αποτροπιασμός για τα επεισόδια, καταδίκη άνευ ελαφρυντικών των χούλιγκαν οπαδών, που πετούν κουτιά γεμάτα μπύρα και αγνοούν πως θα μπορούσε να σκοτωθεί κάποιος αθώος.
Η διοίκηση του Ηρακλή, όπως έκανα και εγώ τότε, καλά κάνει και στρέφεται κατά πάντων προκειμένου να σώσει την ομάδα από την καταστροφή, την καταλαβαίνω και δεν την κακίζω. Το μέγεθος της επικείμενης καταστροφής για τη σπουδαία ομάδα βόλεϊ του Ηρακλή είναι τρομακτικό μόνο και να το σκέπτεται κανείς.
Όμως το ίδιο ίσχυε τότε και για τον Άρη, ο οποίος τελικά το πλήρωσε το τίμημα, μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός του.
Συγκρίνετε όμως τον τρόπο που αντιμετώπισαν τότε τον Άρη και την έρμη διοίκησή του σε σχέση με τη σημερινή τους στάση και θα καταλάβετε πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στην κατ’ ουσία προσπάθειά τους να βλάψουν αυτόν το μεγάλο Σύλλογο. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο στόχος τους γιατί δε θέλουν να μεγαλώσει ο Άρης και να ξεπεράσει τους προστατευόμενούς τους.
Αντιληφθείτε πως είναι μάταιο να πιστεύετε πως δεν έχουν οι πράξεις και οι θέσεις τους ταπεινά ελατήρια. Δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.
