Ασφαλώς δεν περίμενε κανείς ότι ο αποκλεισμός της Βουλής από τους διαμαρτυρόμενους πολίτες θα είχε ουσιαστική επίπτωση στην διαμόρφωση του «ενδιάμεσου» προγράμματος. Ακόμα περισσότερο κανείς δεν περίμενε ότι η κρίση θα ωθούσε το πολιτικό σύστημα άμεσα σε αλλαγή, ειδικά δε αν η όποια αλλαγή επρόκειτο να θίξει τα καταχρηστικά- σε σχέση με τους απλούς πολίτες- προνόμια των βουλευτών και άλλων «παρατρεχάμενων» της πολιτικής νομενκλατούρας αυτής της χώρας. Κανείς δεν περιμένει θαύματα λοιπόν για τον απλούστατο λόγο ότι εάν συντελούνταν οι παραπάνω αλλαγές, τότε σίγουρα θα περιγράφαμε σήμερα μία πολύ καλύτερη Ελλάδα.
Για να μπορεί μία χώρα όμως να ορθοποδήσει εν μέσω κρίσης απαιτούνται μία εκ των δύο προϋποθέσεων: Ή να έχει στιβαρή και ακηδεμόνευτη Κυβέρνηση που παρά τα όποια λάθη είναι πεπεισμένη ότι επιτελεί το σωστό και υλοποιεί αταλάντευτα τον στόχο της, ή ο λαός να είναι πεπεισμένος για το δίκαιο της όποιας πολιτικής επειδή ακριβώς το σύνολο του πολιτικού κόσμου σέβεται αυτόν περισσότερο από την καρέκλα της όποιας θέσης. Του όποιου βουλευτικού ή άλλου θώκου. Δυστυχώς, στην προκειμένη περίπτωση και πάλι καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν υφίσταται, με συνέπεια να μην υπάρχει κατεύθυνση, συντονισμός και κατ΄επέκταση αποτέλεσμα. Αυτό όμως κατά ανάγκη δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί καθώς ή όποια λανθασμένη προσέγγιση από έντιμους πολιτικούς μπορεί και διορθώνεται. Αυτό που δεν διορθώνεται παρά μόνον με ριζική ανανέωση του πολιτικού δυναμικού είναι ο πολιτικός αμοραλισμός που προκρίνει την αλαζονεία και διαμορφώνει το καταπιεστικό περιβάλλον της «αλάθητης» της εξουσίας.
Το πολιτικό σύστημα των τελευταίων είκοσι ετών εξέθρεψε τον πολιτικό αμοραλισμό που στην συνέχεια για να συντηρηθεί υποστήριξε το γενικότερο κοινωνικό αμοραλισμό και κανιβαλισμό κάθε έννοιας ισοπολιτείας και άμιλλας. Αυτή η εκμαυλισμένη κοινωνία χωρίς θετικά παραδείγματα προς μίμηση οδηγείται πλέον στην πλήρη μαλθακότητα από μέτριους ως ανύπαρκτούς πολιτικούς που έχουν ανδρωθεί στην πλάτη παλαιοκομματικών νοοτροπιών και «ιδιαίτερων συμφερόντων». Πολιτικούς που μέσα στην κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, εν μέσω της πρωτοφανούς οργής του λαού θυμήθηκαν ότι οι Βουλευτές δεν χρειάζεται να έχουν αυτοκίνητα ή να τυγχάνουν ασυλίας και άλλων προνομίων καθώς επιδιδόμενοι σε επικοινωνιακά τερτίπια προσπαθούν να δείξουν ένα διαφοροποιημένο πρόσωπο μήπως και ξεγελάσουν για ακόμα μία φορά τον «φουκαρά» πλέον ψηφοφόρο.
Όταν λοιπόν ο κύριος Παπανδρέου την Τετάρτη –χωρίς να αποκλείω την περίπτωση του καθαρά πολιτικού ελιγμού- επέλεξε να απεμπολήσει τα προνόμιά του, δημιουργήθηκε προς στιγμή η αίσθηση ότι κάτι αλλάζει. Ότι τελικά δεν είναι όλοι οι ίδιοι καθώς δεν θυμάμαι άλλο Πρωθυπουργό της νεώτερης ιστορίας μας να είχε λάβει παρόμοια πρωτοβουλία για το καλό της χώρας. Παρά τα όσα λάθη πολιτικής και πιθανές διαφωνίες μου με τις περισσότερες μεθοδεύσεις του μνημονίου –κυρίως της έλλειψης διάθεσης διαπραγμάτευσης - είμαι υποχρεωμένος να εκτιμήσω πως η κίνηση ήταν αυθόρμητη και ειλικρινής. Ειλικρινείς όμως δεν ήταν οι αντιδράσεις του παλαιοκομματικού κατεστημένου των δύο μεγάλων κομμάτων που υποχρέωσαν τους δύο αρχηγούς σε αναδίπλωση και πιθανώς -παρά τον κυοφορούμενο ανασχηματισμό- σύντομα σε πρόωρες εκλογές.
Η πρόταση για Κυβέρνηση συνεργασίας με ουσιαστικό χρόνο διακυβέρνησης δεν παρείχε μόνον το πλεονέκτημα της προώθησης πραγματικής πολιτικής μέσω της συναίνεσης. Έδινε την δυνατότητα στους αρχηγούς των κομμάτων εξουσίας –ιδίως στον κύριο Σαμαρά-την χρονική δυνατότητα να δημιουργήσουν νέες δομές εξουσίας «δια πυρός και σιδήρου», προχωρώντας στην ουσιαστική «αναπαλαίωση» των κομματικών μηχανισμών, εκπαιδεύοντας με τον τρόπο αυτό νέους πολιτικούς με νοοτροπία ουσιαστικής προσφοράς στον πολίτη. Αυτό ίσως το αντελήφθησαν οι «μηχανισμοί» και παρέσυραν τους δύο αρχηγούς στην ατολμία και κατ΄ επέκταση την ακινησία του υφιστάμενου συστήματος των μετρίων. Η μόνη λύση για την χώρα ήταν ένα διετές πολιτικό μορατόριουμ, η προώθηση εκσυγχρονιστικής πολιτικής και μετά η προσφυγή στις κάλπες. Τελικά για άλλη μία φορά υπερίσχυσαν εκείνοι που την δύναμη της δημοκρατίας την χρησιμοποιούν μόνον ως επίφαση ενεργειών με γνώμονα το προσωπικό πολιτικό όφελος. Τα αποτελέσματα ...αναμένονται
