Το νέο απίστευτο νεοελληνικό «φιάσκο» με την κατάληψη της Νομικής Σχολής από τους παράτυπους μετανάστες φαίνεται να επιβεβαιώνει όσους πιστεύουν ότι το έναυσμα για την πορεία της χώρας προς τη σημερινή παρακμή που δόθηκε το 1981. Τότε, στο όνομα του «εκδημοκρατισμού» των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είχε επιτραπεί να συμμετάσχουν στη διοίκηση τους οι σύλλογοι φοιτητών και εργαζομένων.
Το αποτέλεσμα ήταν, όπως είχαν επισημάνει τότε πολλοί ακαδημαϊκοί, στην ουσία να ισοπεδωθεί η γνώση, η ωριμότητα και η βαρύτητα των έμπειρων καθηγητών και των πρυτάνεων με αυτή των νεόκοπων φοιτητών ή των - απόλυτα αξιοσέβαστων αλλά προφανώς αναρμοδίων καθαριστριών των πανεπιστημιακών κτιρίων.
Το μήνυμα που στάλθηκε στους τότε φοιτητές, τους σημερινούς πενηντάρηδες δηλαδή, αλλά και στις επόμενες γενιές, ήταν ότι η πειθαρχία, η υπακοή και η μαθητεία συνιστούσαν αναχρονιστικές αξίες και έπρεπε να αντικατασταθούν από την εξίσωση προς τα κάτω, την εξέγερση, την αυθαιρεσία, την αναίδεια, την μαγκιά, τον αμοραλισμό και τον ατομισμό.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που φθάσαμε ως εδώ καθώς η εν λόγω νοοτροπία δηλητηρίασε με την πάροδο ολόκληρων δεκαετιών, και με κυρίαρχο όχημα φυσικά το κράτος, όλα τα κοινωνικά στρώματα και τις πτυχές του δημόσιου βίου. Έτσι, χάθηκαν στην λήθη του συλλογικού ασυνείδητου κάποιες διαχρονικές πραγματικές ελληνικές αξίες όπως το φιλότιμο, το μεράκι, η προκοπή, το «καθαρό κούτελο», το σέβας κ.α.
Στον αντίποδα, μάθαμε να θεωρούμε περίπου ως αναπόφευκτες και αυτονόητες «προοδευτικές» αξίες την λούφα, την ανυπακοή, την αρπαχτή, τις μίζες, την επιδειξιομανία, τον υπερκαταναλωτισμό, την ανομία, το χάος, τους βανδαλισμούς, την βία, την οχλοκρατία, την αυθαιρεσία κ.λπ. Λογικό ήταν λοιπόν να περιέλθουμε σε οξεία κρίση και τώρα να αναζητούμε εναγωνίως τα ηθικά και ψυχικά ερείσματα που θα μας επιτρέψουν να ανασυρθούμε από αυτή.
Φυσικά δεν τα έχουμε συνειδητοποιήσει όλα αυτά όλοι και σε πλήρες βάθος, ενώ υπάρχουν και αρκετοί που επιμένουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να πάμε ακόμη βαθύτερα. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς δείχνουν ότι θέλουν - να προσπαθήσουν τουλάχιστον να αλλάξουν.
Για αυτό άλλωστε είναι ορατά και τα πρώτα ενθαρρυντικά σημάδια όπως ο περιορισμός του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και των ελλειμμάτων, κάποια δειλά ανοδικά σκιρτήματα στο Χρηματιστήριο και η ελαφρά απομάκρυνση του εφιάλτη της πλήρους κατάρρευσης. Βέβαια, τα λάθη, οι παραλείψεις, οι ολιγωρίες και οι παλινωδίες της κυβέρνησης και του λοιπού πολιτικού συστήματος ακόμη «βγάζουν μάτι».
Και παραμένουν οι επόμενοι μήνες εξαιρετικά κρίσιμοι, η καθημερινότητα ζοφερή, οι όποιες επιλογές μας επώδυνες, οι εσωτερικοί και εξωτερικοί κίνδυνοι σοβαροί και οι προκλήσεις των ασχημονούντων κλιμακούμενες. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε αταλάντευτοι τον στενό και ανηφορικό δρόμο που οδηγεί σε ένα καλύτερο αύριο.
Να μην σπεύδουμε μόνο να λιθοβολούμε τους Γερμανούς που μας εκβιάζουν να αναθεωρήσουμε το Σύνταγμα μας απαγορεύοντας ρητώς τα δημοσιονομικά ελλείμματα ώστε να μας δώσουν ένα χαμηλότερο επιτόκιο, αλλά κυρίως να διερωτηθούμε γιατί αυτό δεν το είχαμε κάνει τόσα χρόνια από μόνοι μας.
Να μελετήσουμε σοβαρά και να κατανοήσουμε σε βάθος ποιες επιλογές έχουμε ως προς την αντιμετώπιση του χρέους μας, πως μπορούμε να πείσουμε τους εταίρους μας να υιοθετήσουν την ευνοϊκότερη για εμάς λύση και πως θα επανασχεδιάσουμε την οικονομία μας ώστε να ανακτήσουμε την ευημερία και την αξιοπρέπεια μας.
Αυτά πρέπει να διδάξουμε και στους δυστυχείς οικονομικούς μετανάστες που αναζήτησαν καταφύγιο στην πατρίδα μας, έτσι ώστε να ωφεληθούμε και εμείς από αυτούς και αυτοί από εμάς, είτε μείνουν εδώ είτε επιτρέψουν αναγκαστικά στις βασανισμένες πατρίδες τους. Δυστυχώς, όμως, πρόλαβαν οι ντόπιοι ινστρούχτορες και τους μύησαν και αυτούς στις καταλήψεις, στην αναρχία και στο κάθε λογής «μπάχαλο» και τώρα πληρώνουμε όλοι μαζί τα επίχειρα…
