Παρά το γεγονός ότι πιθανή προσφυγή στο ΔΝΤ θα αποτελούσε για πρώτη φορά ένδειξη θεσμικής αποτυχίας της Ε.Ε., δυστυχώς το ενδεχόμενο υλοποίησης της επιλογής αυτής από την Κυβέρνηση αρχίζει να αναβαθμίζεται ως εναλλακτική λύση στην κρίση. Επισημαίνοντας το τραγικό της επιλογής, δεν μπορούμε να μην σταθούμε στο γεγονός ότι ενώ από την μία πλευρά ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι η χώρα δεν χρειάζεται βοήθεια αλλά χαμηλό κόστος δανεισμού, από την άλλη επικοινωνεί ότι εάν δεν συνδράμει η Ε.Ε. θα προσφύγει στο ΔΝΤ. Παρά το γεγονός όμως ότι σαν τακτική κρίνεται επιβεβλημένη, δεν νομίζω ότι θα βρεθούν πολλοί αναλυτές που να δεχθούν ότι οι ιστορικές παρεμβάσεις του ΔΝΤ δημιούργησαν προυποθέσεις μειωμένου κόστους δανεισμού. Ποια είναι η πραγματικότητα λοιπόν;
Τα μέχρι σήμερα μέτρα που ελήφθησαν ασφαλώς αποτελούν την αναγκαία πρώτη βαθμίδα προσέγγισης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Στην φάση αυτή παρά την σκληρότητά τους, έχουν τύχει της γενικής αποδοχής. Αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό όμως, είναι πως ως μεμονωμένες παρεμβάσεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία εάν δεν συνοδευθούν από δύο ακόμα κατηγορίες μέτρων. Αναπτυξιακά και διαρθρωτικά. Παρά το γεγονός ότι για λόγους επικοινωνιακούς επικρατεί η άποψη ότι τα προβλήματα θα οδηγηθούν σε σταδιακή λύση με την εξαγγελία των αναπτυξιακών μέτρων, είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ότι αυτό είναι μία ουτοπία. Οι ουσιαστικές διαρθρωτικές παρεμβάσεις εξυγίανσης του Δημοσίου τομέα πρέπει να αποτελούν τον πρωτεύοντα στόχο προ της εισαγωγής οποιονδήποτε άλλων μέτρων.
Τα μέτρα αυτά δεν πρόκειται να επιτύχουν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την ουσιαστική συρρίκνωση των δημόσιων οργανισμών, τον περιορισμό της σπατάλης και την σύνδεση της αμοιβής –γιατί όχι της μονιμότητας-με την παραγωγικότητα. Δυστυχώς η επιβολή τέτοιων μέτρων δημιουργεί προυποθέσεις εκτίναξης της ανεργίας και κατ΄επέκταση της πιθανότητας κοινωνικής κρίσης. Αυτονόητα λοιπόν η παρούσα Κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει άμεσα στην προώθησή τους. Απαιτείται μία πρόφαση. Εφόσον δε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μπορούν να διασφαλίσουν τον μειωμένου κόστους δανεισμό της χώρας, το ΔΝΤ αποτελεί την «αναγκαία πρόφαση» προκειμένου η εξυγίανσης της οικονομίας να εισέλθει στην ουσιαστική της φάση.
Γίνεται ολοένα και σαφέστερο το γεγονός ότι οι αρνητικές επιπτώσεις της κρίσης αλλά και των νέων μέτρων δεν έχουν αρχίσει ακόμα να γίνονται αντιληπτές. Είναι σίγουρο όμως, πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Εφόσον δε επιλεγεί η λύση του ΔΝΤ- με την οποία διαφωνώ-θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η πορεία του Χρηματιστηρίου για τον επόμενο χρόνο τουλάχιστον είναι «καταδικασμένη». Θα πρέπει να γίνει γνωστό ότι στους περισσότερους ξένους θεσμικούς υπάρχουν περιορισμοί ως προς την δυνατότητα επένδυσης σε χώρες που βρίσκονται σε καθεστώς ελέγχου από το ΔΝΤ. Εάν η λύση που επιλεγεί αφορά μόνον το ΔΝΤ χωρίς έστω την επίφαση συνεργασίας με την Ε.Ε. τότε για το πρώτο και άμεσο διάστημα οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές θα γίνουν αθρόοι πωλητές των Ελληνικών μετοχών με όλα τα αρνητικά επακόλουθα. Αποτελεί αυτό μία από τις αναγκαίες εξελίξεις προκειμένου να δημιουργηθούν τα νέα «ιστορικά» δεδομένα οικονομικής ανάταξης της χώρας; Μόνο η ιστορία θα απαντήσει αυτό το ερώτημα…
