Η είδηση θάφτηκε κανονικά μες στον ορυμαγδό του «ασφαλιστικού» δημοψηφίσματος, της δευτερολογούσας πασοκικής δυσπιστίας, του Λάκη που τα ’χωνε στους τηλεδημοσιογράφους, του τεστ πατρότητας του Τόλη και μιας κάποιας εθνικής ανάτασης ελέω κολυμβητικού κλέους. Ήταν όμως είδηση ολκής. Άντε, ειδησούλα ολκής. Από εκείνες που θα μας έκαναν ενδεχομένως να αναθαρρήσουμε μια στάλα, επειδή κάτι κουτσοκινείται σε αυτόν τον τόπο – έστω και με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών. Στις 26 του Μάρτη, το λοιπόν, μεγάλη απογευματινή εφημερίδα δημοσίευσε την εξής είδηση:
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ροδόπης δικαίωσε μουσουλμάνα φαρμακοποιό η οποία είχε καταφύγει στην κοσμική δικαιοσύνη για να ανατρέψει προηγούμενη απόφαση της θρακικής μουφτίας, σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε η κοπέλα να αρκεστεί στα ψίχουλα της πατρικής κληρονομιάς και να πει κι «ευχαριστώ» δεχόμενη αδιαμαρτύρητα ότι τη μερίδα του λέοντος τσέπωνε «δικαιωματικά» ο αδελφός της. Οι λεπτομέρειες περί του τι ορίζει η σαρία για τα κληρονομικά των τέκνων –που δίνει το 1/8 στη χήρα του μακαρίτη κι από τα υπόλοιπα, διπλή μερίδα σε κάθε γιο και τ’ αποδέλοιπα στις κόρες– δεν έχουν και τόση σημασία. Εκείνο που έχει πραγματικά σημασία είναι πως για πρώτη φορά μια απόφαση θρακικού δικαστηρίου όρθωσε ανάστημα σε προηγηθείσα απόφαση του ιερού ισλαμικού νόμου. Και μη χοροπηδάτε εσείς οι Τουρκοφάγοι! Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Εξάλλου, για να αρχίσουμε να θέτουμε λίγο και το αληθινό πλαίσιο του ζητήματος, οι ίδιοι οι Τούρκοι έχουν συντεταγμένα καταργήσει τη σαρία από το 1926· κι απομένει η δυτική Θράκη ως το μόνο αναχρονιστικό προπύργιο επί ευρωπαϊκού εδάφους που εξακολουθεί να κρίνει τις τύχες των ανθρώπων βάσει του ιερού ισλαμικού νόμου. Σαν ν’ ακούω να σιγοψιθυρίζετε:
«Και τι μας νοιάζει εμάς;», και «σιγά την είδηση, κυρά μου!». Δίκιο έχετε. Ούτε καν το 1% του εγχώριου πληθυσμού δεν αφορά το δεδικασμένο νέο. Μόνο κάτι κακόμοιροι, αμόρφωτοι, γραφικοί μειονοτικοί, που οι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ τους καλοπιάνουν με μια ποσόστωση του 5‰, έχουν να καρπωθούν κάτι από τη δικαστική απόφαση της εξωτικής Ροδόπης. Ή, μάλλον, ούτε καν: Μόνο οι θηλυκές κακόμοιρες μειονοτικές θα βγάλουν ίσως κάτι. Μωρέ, καλά τα λέτε. Κι εσείς οι κύριοι, που πιάσατε ήδη το χοντρό καλαμπουράκι μακαρίζοντας τους Μωαμεθανούς κληρονόμους-πάρ’-τα-όλα, μέσα στο γενικό νεοελληνικό κλίμα είστε. Αλλά, βρε αδελφέ, δεν νιώθετε κι εσείς πως αυτή η αναχρονιστική παρωνυχίδα μάς χαλάει κάπως τη χλιδάτη εκσυγχρονισμένη μόστρα; Πώς να το θέσω; Δεν είναι κάπως σαν να φοράς το νεοαποκτηθέν κοστούμι του Αρμάνι, με το Boss πουκάμισο, τη γραβάτα Fornasetti, το ρολογάκι Vacheron Constantin κι από κάτω να ξεπροβάλει το φτηνιάρικο σκαρπίνι αγορασμένο από τα πέριξ της Ομόνοιας; Εεε; Τώρα συνεννοηθήκαμε, νομίζω.
Φετφά και πάσης Ελλάδος
Το γιατί η σύγχρονη ελληνική πολιτεία επιμένει χρόνια τώρα σε μια αναχρονιστική ερμηνεία της Συνθήκης της Λοζάνης, βαυκαλιζόμενη μάλιστα πως είναι «το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος που σεβάστηκε τις παραδόσεις των μουσουλμάνων», είναι πραγματικά απορίας άξιο. Το καλό, πάντως, είναι πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει όντως μια κινητικότητα στο ζήτημα και πως οι φωνές που υπογραμμίζουν την κατάφωρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα μιας θεοκρατικής νομιμότητας, πληθαίνουν.
Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου μάνι μάνι ζήτησε το 2001 την κατάργηση της σαρία στη μουσουλμανική Θράκη, αίτημα που σιγοντάρησε κι ο τότε μειονοτικός βουλευτής του Συνασπισμού Μουσταφά Μουσταφά. Και για να μην το ρίξουμε πάλι στις... μολότοφ και τα λοιπά αναρχοπροοδευτικά των Αλαβανο-Βούτσηδων, μάθετε πως κι ο τέως βουλευτής Ροδόπης της ΝΔ Ιλχάν Αχμέτ ζήτησε το 2006 τον διαχωρισμό δικαστικών και θρησκευτικών αρμοδιοτήτων του μουφτή, υπογραμμίζοντας πως η τέλεση γάμου ενώπιον του μουφτή δεν υποχρεώνει εσαεί τους πιστούς να τρέχουν σε αυτόν για την επίλυση των κοσμικών τους διαφορών και πως οι μουσουλμάνοι πολίτες της θρακικής μειονότητας θα πρέπει να μπορούν να επιλέξουν μεταξύ δικαστηρίου και μουφτή.
Ελληνίδες που δεν μπορούν να παντρευτούν κάποιον εκτός της θρησκείας τους, που μένουν σε τυραννικούς γάμους επειδή ο ιερός νόμος δίνει το σαφέστατο δικαίωμα στον σύζυγο να μη συναινεί στη λύση του, μανάδες που έτσι και ξαναπαντρευτούν χάνουν αυτόματα την επιμέλεια των παιδιών τους... «Σαρικές» αποφάσεις που εν έτει 2008 δημοσιεύονται πάντα εις άπταιστον οθωμανικήν και αφορούν ισότιμους, θεωρητικά, πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’ αυτό σας λέω: Ζήτω η μουσουλμάνα φαρμακοποιός, ζήτω πολύ περισσότερο ο εν Ροδόπη δικαστής που της αναγνώρισε το αυτονόητο.
Καλό θα ήταν...
- να αρχίσουμε να εμπεδώνουμε πια σιγά σιγά πως η θρησκευτική επιλογή του ατόμου δεν ισούται με τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα που απορρέουν από την ιθαγένειά του. Ο καθείς ας πιστεύει όπου θέλει, ας δύναται να το πράττει ελεύθερα κι ανοιχτά, υπό τις ευλογίες και του Συντάγματος, και όλο αυτό το λατρευτικό πακετάκι να μην μπουρδουκλώνεται ποτέ και καθόλου με την υπόστασή του ως φορολογούμενου πολίτη αυτής της χώρας.
- να πάψουμε να φοβόμαστε τόσο το άλλο, τον διαφορετικό. Η ετερότητα, εξάλλου, είναι καλό πράγμα. Είδες τι πάθαιναν κι οι γαλαζοαίματοι του παρελθόντος με τις αιμομειξίες; Η περίκλειστη αναπαραγωγή ιδεών και προτύπων γεννά εκτρώματα.
