Μουσικός, ηθοποιός αλλά και από τους τελευταίους αυθεντικούς της χώρας μας για τους οποίους η λέξη «rock» έχει ακόμη κάποια σημασία, ο ατίθασος «Πούλικας» μας μίλησε για το νέο διπλό CD του. Αρκετοί ένθερμοι θαυμαστές του τον αποκαλούν «ο στοχαστής και οραματιστής της Ελληνικής ροκ μουσικής».
Αν και έκανες πρόσφατα διπλό album, λες ότι έχεις ακόμη 800 με 1000 κομμάτια…
Ναι, στο πιθάρι!
Είναι τρομακτικός ο αριθμός! Γιατί δεν τα κυκλοφορείς;
Ε, να… αυτό το διπλό CD είναι μια δόση, ας πούμε.
Είναι παλιά κομμάτια δηλαδή;
Και ναι και όχι. Οι στίχοι γράφτηκαν πρόσφατα, έως και το Νοέμβριο του 2003 που τέλειωνα τις ηχογραφήσεις στο studio.
Από την άλλη, θα μου πεις, τι πάει να πει «νέο» και τι «παλιό» …
Α, μπράβο! Δηλαδή αν έγραφα τώρα, ας πούμε, το «Σκόνη Πέτρες Λάσπη», θα το έλεγες παλιό κομμάτι; Αυτό ισχύει και με τα καινούρια μου τραγούδια. Πιστεύω ότι κομμάτια του νέου CD, όπως το «Να Φύγει Κι Αυτός Ο Χειμώνας», δυστυχώς θα ισχύουν πάντα…
Την εποχή που έκανες το θρυλικό σου album «Μεταφοραί O Μήτσος», υπήρχαν πράγματα στα οποία άξιζε να εναντιωθεί κάποιος. Σήμερα σε τι πιστεύεις ότι θα άξιζε να αντισταθεί ένας rock μουσικός;
Στα ίδια και χειρότερα. Στις μέρες μας, υπάρχει μια κατ' επίφαση δημοκρατία, και η πίεση ή η απελπισία που αισθάνεται κανείς, είναι περισσότερη ώρες ώρες
Εννοείς στην Ελλάδα μόνο ή και παγκοσμίως;
Και παγκοσμίως. Με αιχμή τον Bush και τον Blair.
Aπό τα '60s-'70s έως σήμερα, τι έχει αλλάξει προς το καλό, στη μουσική;
Ωω, δεν ξέρω… Πρακτικά ίσως πράγματα, π.χ. το ότι μπορείς με λιγότερα έξοδα να έχεις ένα στουντιάκι στο σπίτι σου και να κάνεις μουσική, ένα CD ας πούμε, κάτι που πριν από 30 χρόνια ήταν αδύνατο.
Υπάρχει σήμερα πολυφωνία όσο τότε; Χώρος έκφρασης;
Μη γενικεύεις τόσο πολύ. Σήμερα, συμβαίνει το εξής: απ' τη μια να τα έχουμε όλα γύρω μας, τις πρακτικές ευκολίες ας πούμε, κι απ' την άλλη να είναι σαν να μην έχουμε τίποτε, σαν να είμαστε αλυσοδεμένοι και να μας απορροφούν περισσότερο πράγματα χωρίς ουσία.
Ορισμένα πράγματα όμως, όπως η έμπνευση, δεν αλλάζουν ποτέ.
Σίγουρα. Απλώς ίσως στις μέρες μας η έμπνευση… δυσκολεύεται. Η ίδια αυτή ευκολία για την οποία μιλάμε, είναι συγχρόνως πλεονέκτημα και μειονέκτημα για έναν καλλιτέχνη.
Sorry αν επιμένω πάντως, αλλά στα '70s mainstream ήταν οι Led Zeppelin, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα με «αντίστοιχα» rock ονόματα. Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό;
Μάλλον προς το κακό βαίνει, θα έλεγα. (γέλια)
Και η μουσική των charts, από την Britney μέχρι το hip-hop, πώς σου φαίνεται;
Από τη μια βλέπουμε μια υποχώρηση της μουσικότητας κι απ' την άλλη, όσον αφορά τα λόγια -κι εννοώ το hip-hop-, βλέπουμε ότι κάτι προσπαθούν να πουν. Βέβαια, το ότι υποχωρεί η μουσικότητα δεν μου αρέσει. Θα πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας ότι αυτά είναι περιοδικά φαινόμενα: κατά καιρούς, υποχωρεί μια τάση και επανέρχεται μια άλλη.
Έχεις γνώμη για τα εγχώρια «ταλέντα» των reality shows;
Από τη μια με διασκεδάζουν, κι απ' την άλλη μου προκαλούν θλίψη.
Τι θεωρείς ότι χρειάζεται για να παίξει κανείς καλό rock;
Ψυχή, πριν απ' όλα. Ένα καλό υπόβαθρο είναι αναγκαίο με ό,τι κι αν ασχολείσαι. Αν δεν ξέρεις τι έχει προηγηθεί, κινδυνεύεις πάντα να νομίζεις ότι κάνεις κάτι πρωτότυπο και να το έχουν κάνει άλλοι χίλιοι πριν από σένα.
Η πρωτοτυπία είναι για σένα το ζητούμενο;
Όχι. Το κυρίως ζητούμενο είναι να είσαι πιστός σε αυτό που έχεις μέσα σου. Σε αυτό που ακούς μέσα στο μυαλό σου και στα όνειρά σου.
Εσύ δηλαδή, βλέπεις μουσικά όνειρα;
Ναι, λειτουργώ αρκετά με τους ήχους.
Βλέπεις δηλαδή ένα όνειρο που έχει, ας πούμε, μουσική και θυμάσαι τη μουσική μετά;
Ναι.
Πρέπει να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που μου λέει ποτέ κάτι τέτοιο.
… (γέλια)
Πότε και πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Στο σπίτι, από τους γονείς μου. Άκουγα κλασική μουσική - εκτός από ραδιόφωνο. Από νήπιο μέχρι τις αρχές της εφηβείας μου. Και από κάποιο σημείο κι ύστερα, απ' το '55 και μετά, έσκασε και το rock 'n' roll και υπήρχε και ο σταθμός της αμερικανικής βάσης που έπαιζε πολύ τέτοια μουσική. Το πρώτο όργανο που έπιασα ήταν μια κιθάρα μια και άκουγα blues, ως επί το πλείστον John Lee Ηooker, Muddy Waters, Lightnin' Hopkins…
Και παίζεις και blues μέχρι σήμερα στα live…
Ναι. Το blues είναι βάση για πάρα πολλά πράγματα. Κώδικας. Το blues απ' τη μια και το ρεμπέτικο απ' την άλλη, είναι δυο εκφάνσεις του ιδίου πράγματος ουσιαστικά, απλώς οι δρόμοι είναι διαφορετικοί, όμως ο τρόπος -η νοοτροπία- είναι ίδια.
Είσαι 61 ετών. Ποιους συνομηλίκους σου θαυμάζεις; Jagger, Richards, Bowie, Clapton;
Τη λέξη «θαυμάζω» δεν την πολυχρησιμοποιώ. Να πω «μου αρέσουν» ;
Συγνώμη.
Όχι, δεν έχει να κάνει. Ακόμη και τότε που ήμουν μικρός, ποτέ δεν έβαλα βάθρο να αγαλματοποιήσω οποιονδήποτε. Ναι, μ' αρέσουν, λοιπόν. Οι Stones ας πούμε.
Ακόμη και οι τελευταίες τους δουλειές;
Ναι.
Άρα, ήσουν στη συναυλία τους στην Αθήνα.
Ναι.
Αν έθετα αλλιώς την ερώτηση και σε ρωτούσα ποιος σου αρέσει τόσο πολύ ώστε να τον καλούσες να παίξει live στα γενέθλιά σου, ποιος θα ήταν;
Ο Keith Richards.
Αυτός πάει πακέτο με τον Ron Wood, όμως…
Ακόμη καλύτερα!
Και αν μπορούσες να πραγματοποιήσεις ένα τρελό σου όνειρο, με ποιον θα ήθελες να βγεις μαζί στη σκηνή;
Με τον Zappa, τον Lou Reed ή τον Iggy Pop.
Σήμερα υπάρχει ελληνικό rock;
Πάντα κάτι υπάρχει… κι ας μην το ξέρουμε καμιά φορά.
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε 12 Αυγούστου 2004
