Ο Μπόνο στη συναυλία που έγινε πριν από την ορκωμοσία του προέδρου Ομπάμα μίλησε πάλι για «τα τέσσερα απλά παιδιά από την Ιρλανδία» που είχαν την τιμή να βρεθούν εκεί. Βέβαια από την εποχή που ήταν απλώς ένα άγνωστο συγκρότημα έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια κι έχουν μεσολαβήσει πολλά. Δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία αλλά προσκεκλημένοι του προέδρου επισήμως, καθώς κάποια τραγούδια τους αποτέλεσαν μέρος του «προεκλογικού σάουντρακ», μιας και για τις σόου μπίζνες ο Μπόνο και η παρέα του συμβολίζουν το «αγωνιστικό ροκ», ενώ ο ίδιος έχει κατηγορηθεί σαν ο «μαϊντανός» στις παγκόσμιες συνόδους των ισχυρών κρατών, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να τους πείσει να διαγράψουν το δυσβάστακτο χρέος του Τρίτου Κόσμου.
Αυτές τις μέρες οι U2 είναι πάλι στην επικαιρότητα λόγω της επικείμενης κυκλοφορίας του νέου τους δίσκου, που έχει τίτλο «No Line On The Horizon» και για τον οποίο διοχετεύονται διαρκώς πληροφορίες στον Τύπο ώστε το κοινό να «ψήνεται» κατάλληλα και να είναι απολύτως έτοιμο την ώρα της κυκλοφορίας. Όταν τα γκρουπ φτάσουν σε αυτό το επίπεδο δημοφιλίας που βρίσκονται οι U2 όλα έχουν τη σημασία τους, ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο: ο τίτλος του άλμπουμ, οι δηλώσεις, οι τίτλοι των τραγουδιών, οι επιλεγμένες εμφανίσεις, όπως καλή ώρα στην ορκωμοσία.
Το ότι λοιπόν «ο ορίζοντας δεν έχει γραμμή» του δίνει μια απέραντη προοπτική, το μέλλον της ανθρωπότητας είναι να σηκώσει το κεφάλι και να κοιτάξει πέρα μακριά, εκεί που συνήθως ο ουρανός συναντάει τη θάλασσα, όπως δείχνει και το εξώφυλλο. Το ίδιο σημαδιακός είναι και ο τίτλος του νέου δίσκου του Μπρους Σπρίνγκστιν, που κι αυτός ήταν βασικό πρόσωπο στη συναυλία της ορκωμοσίας και δούλεψε σκληρά για την εκλογή του Ομπάμα, αφού μας λέει πως «εργάζεται για ένα όνειρο» («Working On A Dream»), κάτι που μπορεί να παραπέμπει ακόμη και στο «έχω ένα όνειρο» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Αν το είχε κάνει αυτό στην Ελλάδα ο Μπρους Σπρίνγκστιν μέχρι και υπουργός Πολιτισμού θα ορκιζόταν τώρα στη νέα κυβέρνηση. Ευτυχώς δεν είναι. Καθώς οι U2 ετοιμάζονται για παγκόσμια περιοδεία έχουν να αντιμετωπίσουν δύο προκλήσεις.
Το 2007 οι Rolling Stones συγκέντρωσαν δυο εκατομμύρια άτομα στην περιοδεία τους και το 2008 ο Μπρους Σπρίνγκστιν βραβεύτηκε για την πιο πετυχημένη περιοδεία της χρονιάς. Σε μια εποχή που οι πωλήσεις δίσκων έχουν καταρρεύσει (η περασμένη χρονιά ήταν η πέμπτη συνεχόμενη με μείωση των πωλήσεων), η δύναμη κάθε γκρουπ αυτού του μεγέθους φαίνεται στις περιοδείες και στον κόσμο που μπορούν να συγκεντρώσουν. Κι αν ο Σπρίνγκστιν είναι ακόμη το αδιαφιλονίκητο «αφεντικό» στην Αμερική, σε ολόκληρο τον κόσμο το πράγμα παίζεται. Για να γράψει το κοντέρ δυο εκατομμύρια και να γίνουν έτσι και με τη βούλα το «μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα στον κόσμο», οι Stones έκαναν στη Βραζιλία μία free συναυλία στην οποία φυσικά συγκεντρώθηκε ένα εκατομμύριο κόσμου, πράγμα που σημαίνει πως η πραγματική τους δύναμη είναι η μισή από το νούμερο του 2007.
Σύντομα λοιπόν το ερώτημα θα ξανατεθεί: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιο είναι το μεγαλύτερο ροκ γκρουπ στον κόσμο;», οι U2 ή οι Rolling Stones, δυο συγκροτήματα δηλαδή που δομικά είναι πάρα πολύ κοντά, καθώς έχουν από έναν τραγουδιστή-περφόρμερ-σελέμπριτι-εγωπαθή αλλά με μέτριο μουσικό ταλέντο, από έναν σπουδαίο κιθαρίστα που είναι ταυτόχρονα κουλ και ικανός και ένα rhythm section που δείχνουν σαν να μην υπάρχουν, αλλά που είναι τέλειοι και απόλυτα αποτελεσματικοί στη δουλειά λες κι έχουν καταπιεί μετρονόμο. Πάντως κουβαλάνε πολλά «βάρη» στην πλάτη τους, με τον κόσμο ολόκληρο να περιμένει να τους κρίνει, με την αγωνία να είναι πρώτοι ή μες στους πρώτους, με τους κριτικούς να τους αντιμετωπίζουν σαν κουρασμένους δεινόσαυρους, με την πίεση από τους οργανωτές συναυλιών, οι οποίοι παίρνουν τη θέση των «αδίστακτων» δισκογραφικών εταιρειών, με την «ιερή υποχρέωση» οι στίχοι τους να έχουν μηνύματα (ακόμη και οι εντελώς απολιτίκ Rolling Stones είχαν τραγούδι που σχολίαζε τον Μπους στο τελευταίο τους άλμπουμ) και με τους χιλιάδες φαν να είναι πραγματική τροχοπέδη, καθώς απαιτούν από τα ινδάλματά τους να είναι πάντα ίδιοι και ο ήχος τους να κινείται στο ήδη γνωστό και προδιαγεγραμμένο πλαίσιο του «ένδοξου παρελθόντος».
Οι πρώτες πληροφορίες λοιπόν λένε πως το άλμπουμ των U2 θα κινείται στο γνώριμο ύφος του γκρουπ, λίγα πιο ροκ, λίγα πιο ηλεκτρονικά, μερικές μπαλάντες για να νιαουρίζει μελαγχολικά ο Μπόνο και φυσικά με άψογη παραγωγή για την οποία δουλεύουν αόκνως τρεις μορφές του είδους με τους οποίους το συγκρότημα έχει ξανασυνεργαστει: Τον Μπράιαν Ίνο, τον Ντανιέλ Λανουά και τον Στιβ Λιλιγουάιτ.
Σε αυτά τα μεγέθη το προϊόν πρέπει να είναι άψογο και στην παραμικρή λεπτομέρεια, τέλεια ζυγισμένο, να καλύπτει τους φίλους του γκρουπ από την πρώτη τους περίοδο αλλά και όσους τους ανακάλυψαν τα επόμενα πιο μοντέρνα χρόνια, ενώ «διορθώνεται» ως την τελευταία στιγμή. Έτσι το τραγούδι «Tripoli», που ελάχιστοι θα καταλάβαιναν σε ποια περιοχή αναφέρεται, μετονομάστηκε σε «Cedars of Lebanon», γιατί τον Λίβανο τον ξέρουν όλοι, ειδικά μετά από τα τελευταία γεγονότα. Οι πληροφορίες λένε ότι ο δίσκος έχει επιδράσεις από τον Μπόρχες μέχρι τον Τζίμι Χέντριξ και από τον ήχο του Έντι Κόχραν αλλά και του Φρανκ Σινάτρα. Κάτι για όλους, αφού το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει, όπως γίνεται πια στις μέρες μας, σε απλή έκδοση για τους πολλούς, σε έκδοση διπλού βινυλίου για τους νοσταλγούς, αλλά και σε πολυτελή έκδοση με αφίσες και dvd.
