Η θρυλική εκπομπή του κατέχει το ρεκόρ συνεχούς μετάδοσης στο ελληνικό ραδιόφωνο. Από το 1975 μέχρι και σήμερα, καθημερινά «Από τις 4 στις 5», ο Γιάννης Πετρίδης έχει ταξιδέψει όλες τις καινούριες γενιές των μουσικόφιλων Ελλήνων στα μονοπάτια της σύγχρονης μουσικής. Στο «Niata.Net» μίλησε και για το πόσο απεχθάνεται το «μπανάλ»...
Τριάντα τέσσερα συνεχόμενα χρόνια η ίδια εκπομπή, την ίδια ώρα, στον ίδιο σταθμό, στη ΝΕΤ πλέον. Πώς γεννήθηκε η ιδέα της;
Ήταν και είναι μια εσωτερική επιθυμία να μοιραστώ τις γνώσεις μου γύρω απ' τη μουσική.
Πώς βρέθηκες στην ΕΡΤ;
Βρισκόμαστε στο 1975, οκτώ μήνες μετά την πτώση της Χούντας: Μαγικές εποχές. Διευθυντής της ΕΡΤ ήταν ο Δημήτρης Χορν, διευθυντής ραδιοφωνίας ο Μάνος Χατζηδάκις και υπεύθυνος μουσικών εκπομπών ο Μάικ Ροζάκης, τον οποίο γνώριζα. Σ' ένα καλοκαιρινό μπάνιο, λοιπόν, στη Γλυφάδα, έπεσε η ιδέα της εκπομπής και ο Μάικ μού έκανε την πρόταση να ξεκινήσω μια καθημερινή εκπομπή στην ΕΡΤ.
Όλα αυτά τα χρόνια σε ένα κρατικό ραδιόφωνο, το ερώτημα που γεννιέται είναι αν υπήρξε ποτέ άνωθεν περιορισμός στην εκπομπή;
Μόνον την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ. Τότε που υπήρχε ένα κλίμα αντιαμερικανισμού και έτυχε να ήμουν η «σημαία» του αμερικανικού τραγουδιού. Τότε, λοιπόν, η εκπομπή από καθημερινή έγινε μέρα παρά μέρα και «πιέστηκα» να παίζω μόνον παλιά τραγούδια. Η μεγαλύτερη, βέβαια, ικανοποίηση ήρθε λίγο αργότερα, όταν διευθυντής ραδιοφωνίας ανέλαβε ένας σπουδαίος Έλληνας συγγραφέας, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο οποίος είπε: «Πώς είναι δυνατόν να έχουμε εσένα εδώ και να μην σε έχουμε κάθε μέρα»; Έτσι, η εκπομπή επανήλθε σε καθημερινή βάση. Όσον αφορά τις επόμενες εποχές, η μόνη περίοδος που θεωρώ «μπανάλ» για το κρατικό ραδιόφωνο ήταν η περίοδος Μητσοτάκη.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ήσουν ο μοναδικός παραγωγός με τόσο εξειδικευμένες γνώσεις από τον οποίο μπορούσε να ενημερωθεί κάποιος. Τώρα, υπάρχει το internet, που αποτελεί μια εναλλακτική επιλογή. Σε ενοχλεί αυτό;
Δεν μ' ενοχλεί, απλώς μου δίνει την ευκαιρία να τους ανταγωνιστώ με τα δικά μου όπλα, που είναι η πείρα μου και οι γνώσεις μου απ' το παρελθόν.
Έχεις πάρει γεύση και από την ιδιωτική ραδιοφωνία...
Κάναμε τρεις εκπομπές ειδικού περιεχομένου στο ιδιωτικό ραδιόφωνο. Στον Top FΜ, έβγαλα για πρώτη φορά την ελληνική μου άποψη. Στον Antenna, κάναμε θεματικές εκπομπές. Και στον 9,84, μια σειρά συνεντεύξεων με πολύ μεγάλα ονόματα. Ήταν μια ανάσα για μένα.
Υπάρχουν κάποιες «σταθερές» που έμειναν απαράβατες στις εκπομπές σου από τότε που ξεκίνησες;
Το βασικό είναι η πληροφόρηση: Η αίσθηση που δίνω στον ακροατή για τον καλλιτέχνη ή το κομμάτι με κάποιες λέξεις ή ακόμα και με μια ιστορία. Αυτό ήταν που με ενδιέφερε πάντα, από την αρχή που άκουγα μουσική, οι ιστορίες. Άλλωστε και τα βιβλία που έχουμε κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια βασίζονται πάνω στις ιστορίες των τραγουδιών.
Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο στοιχείο, που είναι η ανάδειξη της καινούριας μουσικής. Σίγουρα, είναι «φορτίο» για μια εκπομπή σαν τη δική σου η ανάδειξη ή η απόρριψη ενός νέου συγκροτήματος ή καλλιτέχνη. Έχει τύχει να πέσεις έξω στην εκτίμησή σου με το πρώτο άκουσμα;
Σίγουρα έχω κάνει λάθη στο παρελθόν, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα συγκροτήματα που υπερασπίστηκα στην εκπομπή καταξιώθηκαν. Θα φέρω για παράδειγμα τους U2 ή τους REM. Φέτος, έβγαλα δίσκο της χρονιάς τους TV on the Radio, οι οποίοι είναι ένα συγκρότημα που στήριξα. Πώς γίνεται αυτό; Δεν έχω μαντικές ικανότητες, περνάω όμως όλη μου τη ζωή ακούγοντας. Το soundtrack της ζωής μου είναι η μουσική. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, ακούω μουσική και συγχρόνως διαβάζω και μαθαίνω πληροφορίες.
Θυμάσαι κάποιο άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια με το οποίο να έχεις «κολλήσει» στην εκπομπή σου;
Το Remain in Light των Talking Heads, στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ντελίριο είχα πάθει και με το Desire των Tuxedomoon. Επίσης, είχα κολλήσει με τους Dead Can Dance αλλά και με τους REM.
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2009.
