Συγγνώμη που άργησα στο ραντεβού μας Αλέξανδρε, αλλά ήμουν απασχολημένος. Βλέπεις έκανα ανασχηματισμό στο μυαλό μου, κάτι σαν και αυτές τις κωμωδίες που βλέπουμε στην τηλεόραση. Όταν κάτι δεν πάει καλά, το βαφτίζουμε σφάλμα των άλλων, που πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους, και αναδιοργανώνουμε το κυβερνητικό μας σχήμα, όχι πως αλλάζει τίποτα, αλλά να, έτσι για το καλό…
Κάτι τέτοιες ώρες θυμάμαι εκείνο το ποίημα του Σαχτούρη, όλο κι όλο μια γραμμή, μια γραμμή όμως που σε βάζει στη θέση σου, "…στα νησιά που δεν μπόρεσα να πάω, πέταξε και πήγε ο Άγιος-πεταλούδα…". Αυτό είναι δα, τι νόμισες πως θέλει πολύ για να σαλτάρει ο άνθρωπος; Μη με ρωτάς βρε Αλέξανδρε να σου το αναλύσω, δεν μπορώ, δεν μπορώ γιατί δε θέλω. Μην ξεχνάς άλλωστε πως οι εξηγήσεις δεν μπορεί να είναι η τελευταία λέξη, αυτή ανήκει στον ποιητή.
Και που λές το 'χω παράπονο που πια γεμίσαμε από δήθεν. Δήθεν αναλυτές, δήθεν φιλοσόφους, δήθεν άτομα… Ρε μπας και έγινα και εγώ σαν και αυτούς; Υπάρχει ξέρεις κάτι που κάνουμε όλοι λάθος. Κατηγορούμε ινδάλματα και είδωλα για την απέραντη υποκρισία τους, και η μπάλα παίρνει μαζί και τη δουλειά τους, παίρνει μαζί τα λόγια και τα, έστω και δήθεν πια, πιστεύω τους που καμιά φορά, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να είναι και σωστά. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά θα μου πεις και θα 'χεις δίκιο, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Αυτό που με καίει είναι ότι γινόμαστε ίδιοι με αυτούς αμέσως μόλις τους χλευάσουμε και αυτοανακηρυχτούμε "ψαγμένοι".
Κρίνουμε, χωρίς όμως να δίνουμε το δικαίωμα να κριθούμε εμείς, αφού εμείς δεν έχουμε τίποτα προς κρίση. Άσε που στο κάτω-κάτω δεν ξέρω και ποιός μας δίνει την ιδιότητα του κριτή. Στοίχημα πως στη θέση τους τα ίδια θα κάναμε κι εμείς, για να μη σου πω χειρότερα. Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ.
Ξέρεις ρε τι πάει να πει κάνω κριτική; Παίρνω μια άποψη, ένα θέμα, μια ιδέα και την εξετάζω, ακέραια και μόνη της χωρίς προκαταλήψεις και κλισέ. Δεδομένα πράγματα και σκέψεις του τύπου "ως γνωστόν" να λείπουν καλύτερα αν θες να 'σαι σωστός. Αυτό σημαίνει κάνω κριτική. Φτάσαμε σε σημείο να χρησιμοποιούμε λέξεις για βρισιές, λέξεις που ούτε καν ξέρουμε τί σημαίνουν. Και ξέρεις ποιό είναι το χειρότερο;
Όταν κάποιος θελήσει να χρήσιμοποιήσει αυτές τις λέξεις, για να περιγράψει αυτό ακριβώς για το οποίο φτιάχτηκαν, θα τον κοιτάμε σα χαζοί στην αρχή, και ύστερα, για να επιβεβαιώσουμε την εγκεφαλική μας ανωτερότητά, αχ τρομάρα μας, θα τον κοροϊδέψουμε και θα τον "κρίνουμε" ως συνήθως, άνθρωπο δήθεν και ψεύτικο, αδιαφορώντας ακόμα μια φορά για το θέμα που δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά η δήλωσή του. Πότε θα σταματήσουμε πια να λέμε μαζοχισμός και να αναφερόμαστε σε αρρωστημένες καταστάσεις; Πότε θα δούμε ότι πίσω από αυτή τη λέξη κρύβεται μια διαφορετική μορφή της γοητείας, έτσι όπως την παρουσίασε ο Αυστριακός λογοτέχνης Σάχερ Μάζοχ;
Και μου λες μετά για την αλήθεια. Τί να την κάνω την αλήθεια σου ρε Αλέξανδρε; Τι να την κάνω έτσι που είναι μισή και κουτσουρεμένη; Σοβαρά, πες μου, ακόμα πιστεύεις πως όλα αυτά που μας έλεγαν στο σχολείο είναι αλήθεια; Η Φυσική, η Αστρονομία, η Ιστορία; Πού την πας την Ιστορία ρε Αλέξανδρε; Έχεις ιδέα για το τί διδάσκονται για το '21 στην άλλη μεριά του Αιγαίου; Ή μήπως οι Έλληνες ιστορικοί είναι οι μόνοι που καταφέρνουν και είναι πάντα αντικειμενικοί; Ύστερα με ρωτάς γιατί το καινούριο σου κουπέ αυτοκίνητο έχει μόνο μια πόρτα. Αμ, πόσες θες να δεις ρε Αλέξανδρε που το κοιτάζεις πάντα από τη μια μεριά…Γι' αυτό σου λέω, άσε με να ζω στο ψέμα μου…
Φεύγω τώρα, γιατί φοβάμαι πως σε κούρασα. Πάω να δω καμμιά ταινία του Αγγελόπουλου μπας και έρθω στα ίσα μου. Ξύλο που θέλω και εγώ ε; Άντε στο καλό Αλέξανδρε και να αποφεύγεις τις κακοτοπιές.
