Γεια σας. Είμαι ο Βασιλιάς των εργένηδων. Διαβάστε ώστε:
1. Να πληροφορηθείτε το ρεκόρ της εργένικης ζωής, το οποίο μάλλον κατέχω, με βάση την ηλικία μου.
2. Να παρηγορηθείτε οι νεότεροι...
Αγαπητοί φίλοι μου και αδέρφια μου μπακούρια,
Μόλις έκλεισα τα σαράντα - αν και κατά γενική ομολογία, δεν το δείχνω, προφανώς γιατί δεν "μπήκα στα βάσανα", δηλαδή δεν έχω κάνει οικογένεια. Η αλήθεια είναι ότι ζω όπως όταν ήμουν είκοσι πέντε, αν και σαφώς οι ακρότητες έχουν κοπεί, όχι λόγω σωματικής αδυναμίας, όσο λόγω απλής βαρεμάρας, που προκύπτει από την επανάληψη του να κάνεις το ίδιο πράγμα...
Λοιπόν, με λίγα λόγια. Είμαι ένας φυσιολογικότατος και αγαπητός - για τους φίλους και συναδέλφους μου - άντρας. Είμαι εμφανίσιμος, και άνετα αποσπάω χαρακτηρισμούς του τύπου "πολύ συμπαθητικός" και "γλυκούλης", από γυναίκες φίλων μου κυρίως και κάποιες συναδέλφους στο γραφείο. Ασχημάντρα δε με λές. Δεν έχω κανένα φυσικό ελάττωμα, δεν έχω καράφλα, δεν είμαι χοντρός, δεν είμαι κοντός, ούτε καν μέτριος.
Είμαι πολύ καλός στον προφορικό λόγο, σε βαθμό που έχω εργαστεί επαγγελματικά σε γραφείο δημοσίων σχέσεων σοβαρής, αν και μικρής, εταιρίας. Επαγγελματικά, μπορεί να μην φυσάμε τα φράγκα, αλλά γενικά έχω περάσει αρκετά άνετες οικονομικές περιόδους (η τωρινή πάντως είναι χάλια) και επίσης, είχα σχετικά "πρεστιζάτες" δουλειές.
Η μόνη σοβαρή παράλειψη της ζωής μου είναι ότι δεν προσπάθησα να αποκτήσω δικό μου σπίτι, δηλαδή να μείνω μόνος μου. Πρώτον γιατί σα νέος δεν σπούδασα εκτός Αθήνας (φοίτησα σε γνωστή ιδιωτική σχολή) και δεύτερον - και πολύ σοβαρότερο - γιατί φρόντιζα τους μεγάλους σε ηλικία γονείς μου, μη θέλοντας να τους αφήσω μόνους τους. Κάτι που κανένας λάιφ στάιλ semigay δημοσιογραφίσκος δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει. Τώρα ο πατέρας μου δεν ζει και συνεχίζω να μοιράζομαι ένα αρκετά μεγάλο ιδιόκτητο σπίτι με τη μητέρα μου - πλέον και για οικονομικούς λόγους δικούς μου. Δεν είμαι μαμόθρεφτο, για να το ξεκαθαρίζουμε.
Από τα δεκατέσσερα ήμουν στους δρόμους - rock, γκρουπάκια, αλητεία, μακριά μαλλιά, rock clubs, ξενύχτια, διακοπές χωρίς φράγκο, όλα αυτά τα χόρτασα και με το παραπάνω, μαζί με όλα τα συνακόλουθα, αν και πάντα μέσα σε αντροπαρέες. Δηλαδή, όποιος από μας, έβγαζε γκόμενα, την έκανε με ελαφρά, εξαφανιζόταν... Ωραία λοιπόν, μέχρι εδώ...
Ποιό είναι το θέμα μας; Κύριοι, η αφεντομουτσουνάρα μου και οι γυναίκες ζούμε σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Είμαι σαράντα ετών (το επαναλαμβάνω για να κάνετε την αφαίρεση) και από τα είκοσι πέντε που έφαγα μία πολύ big χυλόπιτα, ζω χωρίς σχέση. Απολύτως καμία σχέση. Όχι ότι δεν προσπάθησα, όχι ότι δεν προσπαθώ.
Νομίζω ότι κάνω τα πάντα που περνάνε από το χέρι μου. Είμαι ειλικρινής, ευγενικός και διακριτικός, δε μου λείπει το χιούμορ, προσέχω την εμφάνισή μου, έχω δύο αυτοκίνητα (μονό, ζυγό), δεν ειρωνεύομαι ποτέ και δεν προσβάλλω κανέναν και για κανένα λόγο. Πριν τα είκοσι πέντε υπήρχαν κάποια κορίτσια, αλλά μεγάλη σχέση δεν είχα κάνει.
Οπότε και ο έρωτας ήταν περιστασιακός. Εντάξει καταλάβαινα ότι ζοριζόμουν να φλερτάρω και να "καμακώνω", αλλά ήμουν νέος και δε με ένοιαζε. Μετά την χυλόπιτα που σας είπα, το "ζόρι" έγινε πλέον "φραγμός". Και πάλι όμως το παλεύω, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα, αν και θέλω να παντρευτώ γιατί ειλικρινά, θέλω να κάνω οικογένεια (ίσα που προλαβαίνω - ωστόσο και ο Καραμανλής στα σαράντα πέντε του, απέκτησε τα δίδυμα). Τώρα ο συνουσιασμός; Ε, δεν το συζητάμε.
Το 1996 γνώρισα μία θεά Ουγγαρέζα, τη Σουζάνα. Ήταν επαγγελματίας. Την επισκεπτόμουν με το αζημίωτο, στο σπίτι της στην Κυψέλη. Από κει κι ύστερα άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Δεκάδες Ρωσίδες όλων των δημοκρατιών, Ρουμάνες, Βουλγάρες, Τσέχες (μακράν οι καλύτερες), αλλά και κάποιες Ελληνίδες, όλες καταγράφηκαν στην ατζέντα μου και σαφώς στο πορτοφόλι μου. Πρέπει να ξόδεψα περίπου μια γκαρσονιέρα, μην πω δυάρι, μαζί με τους λογαριασμούς στα στρηπτιζάδικα.
Προσέξτε, δεν είμαι καθόλου υπερήφανος γι΄αυτό το γεγονός. Ούτε καν ευχαριστημένος δεν είμαι, ενώ σπάνια εκφράστηκα ελεύθερα σεξουαλικά, διότι κυκλοφορούν και ασθένειες. Τρεις φορές έχω κάνει εξετάσεις, αν και ποτέ δεν ήμουν ξεσκούφωτος. Η ιδέα βλέπετε...Τώρα πια πάω μόνο σε μασάζ, όπου προσφέρεται απλή χειρωνακτική φροντίδα. Το μόνο που κατάφερα από όλη αυτή την ιστορία, είναι ότι αφενός, για τον εαυτό μου, επιβεβαίωσα στην πράξη ότι είμαι ένας νορμάλ άντρας, καθόλου αποκρουστικός για τις γυναίκες - διότι αν όντως ήμουν, δεν θα με έσωζε το ότι πλήρωνα - και για τις γυναίκες μπορώ να πω ότι τις γνώρισα πλέον καλά, στο σεξουαλικό πεδίο.
Γιατί σε άλλα επίπεδα, μαύρα μεσάνυχτα. Και καταλήγω φίλοι μου. Τι διδάσκει η ιστορία ενός καθημερινού σαραντάρη που ζει χωρίς σχέση; Ότι το κλειδί βρίσκεται στο φλερτ, στο καμάκι, στο πέσιμο, στο πλεύρισμα, πέστε το όπως θέλετε. Εγώ από μικρός εκεί είχα πρόβλημα, εκεί την πάτησα, εκεί κόλλησα, εκεί την πατάω ακόμα. Εννοιείται ότι υπεραπλουστεύσεις του τύπου "τώρα την πέφτουν οι γυναίκες" ή "χάθηκαν οι άντρες", αυτά τα ακούω βερεσέ. Μούφες, μη μασάτε, σας το λέω εκ πείρας.
Εδώ και τριάντα χρόνια (που είμαι σε θέση να καταλαβαίνω ό,τι βλέπω), δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στην Ψωροκώσταινα, μόνο η βιτρίνα. Εντάξει, απλώς τώρα τα νέα κορίτσια βγαίνουν από το σπίτι τους και διασκεδάζουν. Χαρήκαμε, στο θέμα του πεσίματος αυτό δεν βοήθησε ιδιαίτερα, διότι ποιός σας είπε ότι το καλύτερο καμάκι γίνεται στο club; Ή ακόμα περισότερο, ποιός σας είπε ότι είναι καλύτερα να βγαίνουν; Μεγάλη πλάνη, στοχαστείτε αυτό που σας λέω! Το καλύτερο καμάκι γίνεται εκεί που μπορείς να μιλήσεις και στα club δε μιλάς, αλλά γκαρίζεις, χαζοκουνιέσαι και πίνεις. Γι΄αυτό φίλοι μου, σκίζω τα ιμάτιά μου και σας δίνω όρκο τιμής.
Όλη η ιστορία είναι στο φλερτ. Δυστυχώς, όλα παίζονται εκεί. Πρέπει με δύο ατάκες να κάνεις μια γυναίκα να σε θεωρήσει ενδιαφέροντα - δηλαδή τρέχα γύρευε, πιο εύκολο είναι να σε δεχτεί σε ακρόαση ο Πάπας. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις όπου δύο άνθρωποι γνωρίζονται σε ήπιους ρυθμούς, δηλαδή είναι συμφοιτητές, είναι συνάδελφοι, έχουν κοινούς φίλους, μένουν στην ίδια πολυκατοικία ή ψωνίζουν στον ίδιο φούρνο. Έτσι αλλάζει!
Αλλά αν τίποτε από τα παραπάνω δεν συμβαίνει στη ζωή σου, τότε τι κάνεις; Τέλος πάντων, πολύ σας κούρασα, αδέλφια μου μπάκουροι. Πάρτε θάρρος από έναν σαραντάρη που κουβαλάει τη σημαία της μπακουρίασης, αλλά σας εξορκίζω. Ή θα έχεις τύχη και κάποια κοπέλα θα σκοντάψει επάνω σου ή θα πρέπει να εξασκήσεις το καμάκι. Αλλιώς, γίνεσαι κι εσύ ένας μακροχρόνια άνεργος, και χωρίς επίδομα! Αλλά στο θέμα του καμακιού, φοβάμαι ότι θα επανέλθω...
Με συντροφικούς και αλληλέγγυους χαιρετισμούς.
The king mpakouros.
