Είμαι 20 ετών και έχω δεσμό με έναν παντρεμένο. Η γυναίκα του είναι υπερβολικά ζηλιάρα. Συνέχεια μαλώνουν μεταξύ τους και τα παιδιά τους τους βλέπουν και πληγώνονται. Αυτός κάνει υπομονή και προσπαθεί να είναι καλός μαζί της για χάρη των παιδιών. Κάποια στιγμή εκείνος έφυγε από το σπίτι για μία εβδομάδα. Λέει πως ευτυχισμένος νιώθει μόνο μαζί μου, αλλά νομίζω πως ο χωρισμός τον φοβίζει. Τι να τον συμβουλέψω να κάνει με το γάμο του;
Τίποτα να μην τον συμβουλέψεις. Γιατί έτσι κι αλλιώς στα ζητήματα αυτά καμία συμβουλή δεν έχει νόημα, καθώς ο καθένας κάνει τελικά αυτό που νιώθει. Κι έπειτα εμάς καθόλου δε μας νοιάζει να συμπαρασταθούμε σ' αυτό τον άντρα, ο οποίος στο κάτω κάτω της γραφής έχει κάνει δυστυχισμένους τέσσερις ανθρώπους, δύο γυναίκες και δύο παιδιά. Αντίθετα, μας ενδιαφέρει πολύ να βοηθήσουμε εσένα να καταλάβεις πού ακριβώς στέκεσαι: στη μέση μιας οικογένειας.
Πέρα από τις όποιες ηθικές προεκτάσεις του θέματος, που εμείς θεωρούμε ότι αφορούν κυρίως εκείνον, υπάρχουν σίγουρα καλύτερα μέρη για να βρεθείς, όπως ας πούμε στην καρδιά ενός συντρόφου αφοσιωμένου αποκλειστικά σε σένα. Όχι πως δεν είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής το να ερωτευτείς έναν παντρεμένο, αλλά αυτό δυστυχώς από μόνο του συνεπάγεται δυσκολίες και προβλήματα. Πρώτα απ' όλα, εξαιρείς αυτόματα από τη σχέση σου τα βασικά συστατικά της αγάπης: ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, αφοσίωση, αποκλειστικότητα. Επιπλέον την επιφορτίζεις με όλα τα προβλήματα ενός παρηκμασμένου πολύχρονου γάμου τα οποία ο σύντροφός σου σου μεταφέρει, υποχρεώνοντάς σε να τα υποστείς.
Όσο για τη γυναίκα του, είναι κι αυτή εξίσου θύμα με σένα. Μπορεί να σου φαίνονται υπερβολικές οι σκηνές της, αποτελούν όμως κλασικές αντιδράσεις απέναντι στο συζυγικό «κέρατο», το οποίο πιθανό να μην είναι και το πρώτο της. Δεν είναι λοιπόν εκείνος που κάνει υπομονή, όπως μας λες, αλλά αυτή, που προσπαθεί να σώσει την οικογένειά της, ενώ ο άντρας της δεν μπαίνει καν στον κόπο να σταματήσει τις απιστίες. Στο σπίτι, όπως είναι επόμενο, γίνεται χαμός και τα παιδιά βλέπουν, ακούνε και πληγώνονται. Είναι μάλιστα αρκετά μεγάλα ώστε να ασκούν πιέσεις στον πατέρα τους, αλλά πολύ μικρά για να κατανοήσουν τις πραγματικές διαστάσεις του θέματος.
Και, εν πάση περιπτώσει, εσύ τι θέση έχεις σε όλα αυτά; Αν σε αγαπούσε, θα σε άφηνε εκτεθειμένη; Γιατί να προβληματίζεσαι εσύ; Τι έχεις να περιμένεις; Να τον κερδίσεις στο τέλος; Μα γιατί να μπει στον κόπο να διαλέξει μεταξύ συζύγου και ερωμένης όταν η ανοχή, η αδυναμία και η κακώς εννοούμενη κατανόηση και των δυο σας του δίνουν το ελεύθερο να τα έχει όλα; Διαφορετικά, θα είχε προ πολλού αναλάβει τις ευθύνες του. Δε θα επέτρεπε να σέρνεται έτσι ο γάμος του μπροστά στα μάτια των ανήλικων παιδιών του.
Oύτε θα ερχόταν να κλαφτεί και να ζητήσει συμβουλές από σένα, που πιο κοντά στην ηλικία των αγοριών του βρίσκεσαι παρά στη δική του. Όχι πως δεν υπάρχουν άντρες που τελικά φεύγουν από το σπίτι τους και ζουν με την καινούρια τους σύντροφο, αλλά στην πλειοψηφία αυτών των περιπτώσεων δεν είναι δική τους η πρωτοβουλία? είναι της απατημένης συζύγου, που δεν αντέχει άλλο και πετάει έξω τον άπιστο.
Μπορείς να τον μαζέψεις αν θέλεις, αλλά να ξέρεις ότι θα ζεις με έναν άνθρωπο τον οποίο θα ακολουθούν ένα σωρό δεσμεύσεις, υποχρεώσεις και εκκρεμότητες για πολλά χρόνια. Άφησέ τον λοιπόν να ξεκαθαρίσει μόνος του τι θέλει από το γάμο του κι από τον εαυτό του. Όσο για σένα, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Μην κολλάς σε προβληματικές καταστάσεις. Μην επενδύεις σε ανθρώπους που δε σε αγαπούν και δε σου δίνονται ολοκληρωτικά.
