Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό έλαβα αρκετά παραπονιάρικα email από αναγνώστες που ναι μεν γούσταρα ομοιοπαθητικές, πλακούντες, chemtrails και τα ρέστα, ήθελαν όμως κάποιο πιο καλοκαιρινό θέμα. Κάποιο θέμα σχετικό με παραλίες, ήλιο, θάλασσα, αντηλιακά — κάτι “απλό, μα αληθινό” που ζητούσε και ο Σιδερόπαλος. Μια άλλη αλήθεια επίσης είναι πως το ίδιο παράπονο είχε και η συνακτική ομάδα του Niata: “δεν είναι καιρός για βαρύγδουπα άρθρα, ούτε για παίδεμα του κατακαμένου νεοφλοιού τους“, μου είπανε.
Υπό κανονικές συνθήκες θα έλεγα σε όλους να προμηθευτούν βαζελίνη (την επαγγελματική συσκευασία) και θα έσκαγα μούρη με το strap-on μου προσφέροντας μάξιμουμ ικανοποίηση σε κάθε παραπονεμένο, αλλά λίγο ο καιρός θες, λίγο οι μυρωδιές της φύσης, λίγο κάτι δωροδοκίες στον τραπεζικό μου λογαριασμό, η διάθεσή μου ανέβηκε δεόντως και αποφάσισα να τους κάνω την χάρη.
Σήμερα λοιπόν θα σας προσφέρω αυτό που ζητήσατε: κάτι ελαφρύ σαν καλοκαιρινό κοκτέιλ, κάτι σαν Sex On The Beach χωρίς την ενοχλητική άμμο να μπαίνει ανάμεσα στα κωλομέρια σου και τον κίνδυνο σε περίπτωση που σου ξεφύγει καμιά ζορισμένη να κάνεις εκτενέστατο peeling στον σύντροφό σου με “DIY” αμμοβολή. Ναι, θα σας μιλήσω για την άμμο και δεν θα σας κουράσω πολύ, παρα μόνο στην επόμενη παράγραφο όπου θα ρίξουμε δυο πενιές για το τι είναι η άμμος.
Μετά, θα μπείτε στο απολαυστικό μέρος του άρθρου, τις “ρουφηχτές πληροφορίες” όπως τις αποκαλώ, οι οποίες καταναλώνονται στο πι και φι, σαν μικρές γραμμούλες κόκας — φρουπ στο ρουθουνάκι, τελείωσε και προτού το καταλάβεις σε έχει ανεβάσει.
Τι είναι η άμμος;
Όχι, η ερώτηση δεν είναι χαζή, γνωρίζεις άμμο όταν την βλέπεις αλλα αυτό δεν σημαίνει πως γνωρίζεις τι είναι. Τα δύο κύρια χαρακτηριστικά της για να χαρακτηριστεί “άμμος” είναι το μέγεθος και η σύσταση -ω ναι, ακόμα και σε ένα τόσο απλό θέμα χωράνε ορισμοί. Από άποψη μεγέθους, για να χαρακτηριστεί κάτι άμμος πρέπει να είναι μεταξύ 0.0625 και 2 χιλιοστών, αν πάμε πιο πάνω αρχίζουμε και έχουμε χαλίκια, πέτρες κτλ. ενώ πάει και πιο κάτω με υλικά που ουσιαστικά δίνουν “αργιλώδη” υφή στο έδαφος, σαν πλαστελίνη.
Το κύριο συστατικό της άμμου είναι το διοξείδιο του πυριτίου, συνήθως στην μορφή του χαλαζία — σωστά διάβασες, όπως λέμε κρύσταλλοι χαλαζία, το γνωστό quartz με το οποίο ο “κρυσταλλοθεραπευτής” σου σου θεραπεύει πάσαν νόσο και πάσα μαλακία. Η άμμος όμως δεν είναι τόσο βαρετή όσο ακούγεται, διότι αναλόγως την περιοχή που θα την μαζέψεις δεν περιέχει μόνο διοξείδιο πυριτίου αλλά συχνά έχει και άλλες προσμίξεις όπως μέταλλα (κιτρινίζουν-πρασινίζουν αν τους παίξεις Βανδή, έγκυρη μέθοδος ανίχνευσης), μικροσκοπικούς οργανισμούς, κελύφη από μικρά ζωάκια όπως μικροσκοπικά σαλιγκάρια, ακόμα πολλές φορές και μικρά τμήματα πολύτιμων ή ημιπολύτιμων λίθων. Αξίζει λοιπόν να κοιτάξεις την άμμο κάτο από μικροσκόπιο, θα δεις πράγματα και θάματα!
Αρκετά με τις φλωριές, πάμε για την κοκίτσα σου, τις “ρουφηχτές πληροφορίες” — σου έχω ετοιμάσει τρεις έτοιμες για σνιφάρισμα!
Τι συμβαίνει στην άμμο όταν ένα πυρηνικό όπλο κάνει μπουμ;
Όλοι έχουμε ακούσει για τις δοκιμές πυρηνικών όπλων των Αμερικάνων, τους στρατιώτες που έβαζαν να τρέχουν κατα το μέρος της έκρηξης (“για να δουν τι θα συμβεί“) και την Χιροσίμα που δοκίμασε το νέο γλυκάκι που δεν θέλει κουταλάκι! Η όλη ιστορία ξεκίνησε με την πρώτη πυρηνική δοκιμή, μιας βόμβας που ονόμαζαν “Gadget” υπό το κωδικό όνομα “Trinity” (“τριάδα”). Το πρότζεκτ έμεινε καλά κρυμμένο μέχρι να βομβαρδιστεί η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και μετά άρχισαν σιγά σιγά να αποκαλύπτουν στοιχεία.
Όχι, δεν “έσκασαν” απλά την δοκιμαστική βόμβα και πήγαν σπίτι αναφωνώντας “έχω γίνει ο Θάνατος, Ο Καταστροφέας τον Κόσμων“, αλλά έκαναν εκτενή τεστ στο μέρος που την έσκασαν για να δούν τι είχε συμβεί. Πριν την έκρηξη μάλιστα, είχαν πέσει και στοιχηματάκια για το πόσο δυνατή θα ήταν — τα οποία άρχισαν από το “δεν θα συμβεί τίποτα” έως το “θα αρπάξει φωτιά η ατμόσφαιρα και θα βρούμε όλοι μας έναν φρικτό φλεγόμενο θάνατο“. Στις 05:29:45 ξημερώματα, πάτησαν το κουμπί… Κάτι φάνηκε στο βάθος, μια λάμψη και σε 40 δευτερόλεπτα άκουσαν τον εκκωφαντικό θόρυβο. Ω ναι, ο αέρας μύριζε Τιρινίνι και ο χώρος γύρω από την έκρηξη γέμισε Τρινιτίτη!
Που κολλάνε όλα αυτά με την άμμο; Καρακολλάνε, όπως κόλλησαν μαζί λιωμένοι κόκκοι άμμου στο “σημείο μηδέν” (εκεί που ήταν η βόμβα) για να δημιουργήσουν ένα παράξενο πέτρωμα, γνωστό με το όνομα “Τρινιτίτης” (trinitite). Αυτό το πέτρωμα ανιχνεύτηκε στα τέστ και τις παρατηρήσεις που έκαναν οι Αμερικάνοι για να δούν τι ακριβώς προκάλεσε η βόμβα στο μέρος που έσκασε, και ουσιαστικά μπορείς να καταλάβεις τι είναι αν σκεφτείς ότι η ατομική βόμβα είχε εκλύσει τεράστιες ποσότητες θερμότητας.
Η άμμος στο μέρος εκείνο έλιωσε, ακτινοβολήθηκε αρκετά και στερεοποιήθηκε κλείνοντας μέσα της μικροποσότητες ραδιενεργού υλικού. Το αποτέλεσμα; Γυαλί που κάλυπτε το έδαφος, πράσινο στο χρώμα και σε ορισμένες περιοχές μαύρο ή καφέ (συνήθως η πιο ραδιενεργή μορφή του). Το ωραίο είναι πως στην αρχή σκέφτηκαν πως το “πέτρωμα” αυτό προέκυψε όταν “πήρε έλαφρως στις άκρες” η άμμος από την θερμότητα — απ’ ό,τι φαίνεται όμως η απάντηση είναι πιο εντυπωσιακή. Μεγάλο μέρος του πετρώματος προέκυψε από άμμο την οποία η ατομική έκρηξη την “πήρε και την σήκωσε” κυριολεκτικά, με αποτέλεσμα μετά να βρέξει -πάλι κυριολεκτικά- καυτό, λιωμένο γυαλί!
Πλέον ο τρινιτίτης απομακρύνθηκε από το μέρος που δημιουργήθηκε και απαγορεύτηκε η συλλογή του από γκρουπ που επισκέπτονται το μέρος. Παρ’ ολ’ αυτά μπορείς να βρεις και εσύ ένα κομμάτι αυθεντικού-προσοχή-στις-απομιμήσεις τρινιτίτη από την υπέροχη ιστοσελίδα “United Nuclear“. Πόσο δροσιστικό άραγε θα ήταν μέσα στο καλοκαίρι να συλληφθείς από μπουρτζόβλαχους Έλληνες αστυνόμους με την κατηγορία “Τρομοκρατία/Κατασκευή πυρηνικών όπλων”; Ό,τι πρέπει για το κατά τα άλλα αδιάφορο βιογραφικό σου!
Μπορούν να βρεθούν στην άμμο απολιθωμένοι κεραυνοί;
Έλα τώρα, μην κοιτάς την οθόνη σου με δυσπιστία! Εδώ πιστεύεις σε άλλα και άλλα, σε ωροσκόπια, παραδείσους και κολάσεις, σε θεραπευτές που ρυθμίζουν την ενέργεια των τσάκρας σου και δυσπιστείς όταν σου λέω πως υπάρχουν απολιθώματα κεραυνών; Καλά κάνεις και δυσπιστείς, δεν χρειάζεται την πίστη σου κάτι το οποίο έχει φυσική υπόσταση, θέλει μόνο ερευνητικό/παιχνιδιάρικο πνεύμα!
Το πέτρωμα/απολίθωμα που ψάχνουμε είναι το fulgurite, ή αν θές να κάνουμε όλη την ομάδα του translatum.gr να αυτοκτονήσει και τον Σπύρο να δέσει το πουλί του στο ψηλότερο κλαδί ενός δέντρου και να πηδήξει, ας δοκιμάσουμε να το αποδώσουμε στα ελληνικά: ο διόλου εύηχος φουλγκουρίτης! Όπως και ο τρινιτίτης, έτσι και ο φουλγκουρίτης θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας τύπος “γυαλιού”.Για να δημιουργηθεί αυτό το “απολίθωμα” πρέπει ο κεραυνός να χτυπήσει την άμμο, αλλά μέσα σε αυτή να υπάρχει αγώγιμο υλικό, κάτι δηλαδή μέσα από το οποίο μπορεί να ταξιδέψει ο ηλεκτρισμός. Εδώ αυτό τον ρόλο μπορεί να εξυπηρετήσει πιθανή παρουσία σιδήρου στην άμμο ή πολύ πιο απλά η υγρασία.
Όταν ένας κεραυνός χτυπήσει υπο αυτές τις προϋποθέσεις την άμμο, αρχίζει και διακλαδίζεται μέσα της λιώνοντας στο πέρασμά του την άμμο σε θερμοκρασίες γύρω στους 1800 βαθμούς Κελσίου. Το φαινόμενο διαρκεί πολύ λίγο -γύρω στο δευτερόλεπτο- η άμμος ψύχεται και πίσω μένει ένας “σωλήνας” με το σχήμα της διαδρομής που ακολούθησε η ηλεκτρική εκκένωση μέσα στην άμμο. Συνήθως είναι σωληνοειδούς μορφής και πολλές φορές διακλαδίζεται σαν ρίζες φυτών, το εσωτερικό του είναι λείο με “φουσκίτσες” παγιδευμένων αερίων ενώ το εξωτερικό του τραχύ από τα σωματίδια άμμου που έχουν κολλήσει στο λιωμένο γυαλί. Αναρωτιέσαι για το μέγεθός τους; Ο μεγαλύτερος που έχει βρεθεί έχει μήκος κοντά στα 5 μέτρα!
Το ωραίο της όλης υπόθεσης είναι πως δεν χρειάζεται να τρέχεις σε κάθε παραλία περιμένοντας να πέσουν κεραυνοί (ευελπιστώντας όχι πάνω σου) για να ξεθάψεις μετά τους φουλγουρίτες. Μπορείς να τους δημιουργήσεις σπίτι σου, αν… διοχετεύσεις ρεύμα πολλών βόλτ σε άμμο που έχεις υγράνει πρώτα! Παρακολούθησε τα παρακάτω βιντεάκια και καλές ηλεκτροπληξίες!
Ορισμένοι τύποι γυαλιού φωσφορίζουν (φθορίζουν) κάτω από blacklight (ακτίνες UV)
Η συγκεκριμένη ιδιομορφία που θα ενθουσιάσει μικρούς και μεγάλους, ανεξάρτητα εάν έχουν ακόμη σώας τας φρένας, μπορεί να μην αφορά άμεσα την άμμο, αλλά ίσως το κύριο προϊόν της (πλην των… μικροτσίπ), το γυαλί. Κάνε το εξής: χώσου μέσα σε ένα μαγαζί με αντίκες εξοπλισμένος με 5-6 γερές λάμπες blacklight, ανάγκασε τον καταστηματάρχη υπό απειλή καραμπίνας να σβήσει τα φώτα και άναψε τα blacklight σου! Wow! Θα δείς πως ορισμένα υαλικά αρχίζουν να λάμπουν, να φωσφορίζουν με ένα απόκοσμο, έντονο πράσινο χρώμα τόσο όμορφο που ακόμα και ο έντρομος καταστηματάρχης θα παραδοθεί αμαχητί στην σιελόρροια που φέρνει ένα τόσο όμορφο θέαμα! Στην συνέχεια ξανα-απείλησέ τον με την καραμπίνα να ανοίξει τα φώτα, σβήσε τα blacklight και ευγενικά όπως χαρακτηρίζει έναν τζέντλεμάνο (ή τζεντλεγουμάνο) της κλάσης σου, ζήτησε να τα αγοράσεις.
Αν ο παλαιοπώλης μπορεί να αρθρώσει νοήμονα λόγο -και γνωρίζει την πραμάτεια του- με το που τον ρωτήσεις για αυτά τα υαλικά θα μπορεί να σου απαντήσει πως πιθανότατα φτιάχτηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα, το πολύ μέχρι την περίοδο του οικονομικού “κράχ” της Αμερικής (depression ναούμ), ίσως όμως να είναι και παλαιότερα. Ο λόγος που φωσφόριζαν κάτω από το blacklight αποτελεί και διαγνωστικό κριτήριο για τους συλλέκτες, που τους επιτρέπει εκτός των άλλων χαρακτηριστικών του γυαλιού αυτής της περιόδου, να ξεχωρίζουν τα αυθεντικά κομμάτια από τις μούφες.
Ο λόγος είναι απλός: εκείνη την εποχή συνήθιζαν να χρωματίζουν το γυαλί με ενώσεις του ουρανίου — ναι του γνωστού ραδιενεργού στοιχείου! Αυτό έδινε ένα αρκετά όμορφο κίτρινο ή πράσινο χρώμα στο γυαλί, χωρίς απαραιτήτως να το κάνει “βλαβερά ραδιενεργό”, όπως φαντάστηκες θερμόπληκτε αναγνώστη μου διαβάζοντας περί ουρανίου. Ναι, είναι “ραδιενεργά”, δηλαδή έχουν περισσότερη ραδιενέργεια από όση ένα άλλο αντικείμενο του περιβάλλοντός σου — όχι όμως τόση ώστε να σου κάνει ζημιά!
Στην περίπτωση που δεν σε ικανοποιεί το “φωσφοριζέ γυαλί” και θες να κάνεις κάτι πιο “μανίσιο” με την άμμο και το UV δοκίμασε το εξής: μάζεψε δείγματα άμμου από διάφορες παραλίες που θα πας, όσο πιο ετερογενή τόσο το καλύτερο! Όταν έχεις έναν ικανοποιητικό αριθμό δειγμάτων στην συλλογή σου, άπλωσε την πάνω σε πιάτα, κλείσε τα φώτα και άνοιξε το UV! Ίσως να δεις πως ορισμένοι κόκκοι άμμου κάτω από το blacklight αλλάζουν χρώμα ή παράγουν φώς! Αυτό συμβαίνει αν η άμμος σου περιέχει συγκεκριμένα πετρώματα μέσα της και ορισμένες φορές από τον τύπο του χρώματος ή του φωτός που εκπέμπουν μπορείς να τα αναγνωρίσεις.
Εδώ ίσως να βοηθήσει -έτσι για να ρίξουμε και λίγο geek out with your cock out- ένα ανατομικό μικροσκόπιο, δηλαδή ένα οπτικό μικροσκόπιο που επιτρέπει την μεγάλη μεγέθυνση “σχετικά μεγάλων” δειγμάτων (έντομα, κόκκοι άμμου, λεπτομέρειες ανατομίας ζώων κτλ). Πάλι, μπορείς σε αυτό να χαμηλώσεις την ένταση του φωτός του και να ανοίξεις το UV… Μαγευτικό ε;
