Είδες «βρώμικες» στον τίτλο, πουλάκι μου, και μπήκες να διαβάσεις για όργια, σεξουαλικές διαστροφές και ταραμάδες απλωμένους πάνω σε στητά στήθη, ε; Αν θέλεις να διαβάσεις για σεξ, ρε λεχρίτη, να αγοράσεις το Cosmopolitan!
Το μόνο βρώμικο στο σημερινό άρθρο (πέρα από το λειψό μυαλό σου) είναι η επίθεση που θα κάνω στην Καθαρή Δευτέρα (δεν σε εκπλήσσει ιδιαίτερα, ε;)
Όχι, δεν πρόκειται να το γυρίσω ούτε στο θρησκευτικό ζήτημα, οπότε μην ακονίζεις το γιαταγάνι που ονομάζεις «επιχειρηματολογία». Ακόμα κι εγώ θεωρώ ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει όπου θέλει, από τον Τριαδικό Θεό μέχρι το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας. Διάολε, εδώ υπάρχουν ακόμη βλαμένοι που πιστεύουν ότι ο Γιωργάκης εξακολουθεί να είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός - στις θρησκείες θα κολλήσω;
Η Καθαρή Δευτέρα ήταν ανέκαθεν μία περίεργη μέρα για μένα, καθώς γαργαλούσε τη διπολικότητά μου. Από τη μία τη λάτρευα καθώς είναι αργία και, όπως και να το κάνουμε, ο Έλληνας τις αργίες τις τιμά πιο πολύ κι από τη μάνα του! Από την άλλη, μου γύριζε το μάτι ανάποδα, για έναν και μόνο λόγο: χαρταετός! Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός που πάντα τέτοια μέρα ξεκινούσαμε με την παρέα μου (ναι, ρε, είχα φίλους παλιά — δεν είχα αρχίσει ακόμα να γράφω!) να πάμε σε κάποιο ύψωμα ή στην εξοχή και να αρχίσουμε τις πτήσεις — που συνήθως κατέληγαν σε πτώσεις.
Πρώτα απ’ όλα, από άποψη design οι χαρταετοί πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή. Σταματούσαμε σε κάποιον από τους κλασικούς γύφτους στην άκρη του δρόμου και τους έβλεπα όλους παραταγμένους μπροστά μου (τους αετούς, όχι τους γύφτους) — τόση άθλια πλαστικούρα με απαίσιους χρωματισμούς δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Αφού ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι το πέταγμα τέτοιων αετών πρέπει να γίνεται μόνο σε ένα σημείο: στα σκουπίδια!
Περισσότερο μου την έδιναν εκείνοι οι κιτσάτοι -που σίγουρα αγόραζε και ο Πρόβατος- με τα λογότυπα των ομάδων πάνω. Εμετός μέχρι αφυδατώσεως! Πετούσε το σκασμένο τον χαρταετό με το σήμα του Θρύλου και μετά κοκορευόταν στα υπόλοιπα κοντοπίθαρα ότι η ομαδάρα του πήγε πιο ψηλά. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, ΒΛΑΜΕΝΟ!! Όταν στα σαράντα σου θα γεμίζεις τις σακούλες των πελατών σε σούπερ μάρκετ θα αναπολείς με νοσταλγία τη μοναδική στιγμή στη ζωή σου που πέτυχες κάτι αξιόλογο!
Βέβαια, πάντα υπήρχε στην παρέα μας και ο κλασικός ποζεράς που είχε αγοράσει έναν μουράτο αετό, σε σχήμα πουλιού, από το εξωτερικό, φτιαγμένο από ανθεκτικό πανί, ανθρακονήματα, αλουμίνια και δεν ξέρω τι άλλες παπαριές και μας έκανε μόστρα. Ήταν πραγματικά απολαυστικό να τον βλέπεις να αγκομαχά αναψοκοκκινισμένος κάθε φορά που ο πανάκριβος αετός του σερνόταν στο χώμα!
Μετά την αγορά περνούσαμε στο επόμενο στάδιο, το οποίο απαιτούσε πτυχίο μηχανολόγου-μηχανικού από το M.I.T.: τη συναρμολόγηση. Άντε τώρα φτιάξε σωστά τα ζύγια του αετού, τα ζύγια της ουράς, βρες που θα μπει η ουρά, πόσο μήκος πρέπει να έχει, πώς να δεθεί, πού να βάλεις τον σπάγκο, πώς να τον δέσεις γερά, πόσο μεγάλη καλούμπα να βάλεις… Η συναρμολόγηση ενός χαρταετού ήταν για μένα πάντα τόσο κατανοητή όσο η συναρμομόγηση ενός επιταχυντή σωματιδίων. Αν με άφηνες δέκα λεπτά μόνο μου με τον αετό, έπαιζε να με βρεις τυλιγμένο και πνιγμένο με την ουρά του.
Ευτυχώς, πέρα από τον ποζερά, πάντα είχαμε και έναν έξυπνο στην παρέα, ο οποίος το προηγούμενο βράδυ είχε μελετήσει την ιστορία του χαρταετού, την εξέλιξή του στους αιώνες, τρόπους κατασκευής και επιδιόρθωσης και κουβαλούσε μαζί και blueprints. Έτσι, οι αετοί μας ετοιμάζονταν πάντα και έφτανε η μεγάλη στιγμή: να τους κάνουμε να πετάξουν.
Εδώ ήταν και το πιο ευεργετικό σημείο της μέρας. Διότι αν δεν κατάφερνες να πετάξεις τον αετό, κατάφερνες μια χαρά να χάσεις πέντε κιλά από το τρέξιμο, οπότε γυρνούσες στο σπίτι σου φανερά αδυνατισμένος σαν να σου είχε κάνει λιποαναρρόφηση ο δόκτωρ Μακναμάρα του Nip/Tuck. Τύφλα να έχει ο μασαζοκορσές Slim, με έναν χαρταετό ήσουν έτοιμος για καλλιστεία.
Φυσικά, ούτε κατάφερα ποτέ στη ζωή μου να κάνω χαρταετό να πετάξει. Πιο πιθανό ήταν να πετάξω εγώ φτερουγίζοντας τα χέρια μου και κρώζoντας σαν μπεκάτσα, παρά ο αετός μου. Είτε τον κρατούσα εγώ ψηλά κι έβαζα ένα κορόιδο να τρέχει σαν τον Βέγγο με τον σπάγκο και να τον τραβάει, είτε ήμουν εγώ το κορόιδο και έριχνα το sprint του Κεντέρη, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: ο αετός ανέβαινε για λίγο στον αέρα και μετά σερνόταν πίσω μας, σαν σκαπτικό. Δεν καταφέρναμε να τον κάνουμε να πετάξει, αλλά μια χαρά οργώναμε τα χωράφια για πατάτες, αγγουράκια και λοιπά κηπευτικά.
Το καλύτερο ήταν όταν δύο ή τρία άτομα έτρεχαν με τους αετούς τους στο ίδιο σημείο, με αποτέλεσμα να πέφτουν κουτουλίδια, αγκαλίτσες, να μπλέκονται σπάγκοι μεταξύ τους, να αποκεφαλίζονται περαστικοί που δεν έβλεπαν τις πετονιές και να μπερδεύονται όλοι οι χαρταετοί μεταξύ τους σε ένα σουσέλ που θα ζήλευε και ο Aslanis!
Οπότε, η εναλλακτική μου ήταν πάντα μία και καθαρά ελληνικής νοοτροπίας: περίμενα κάποιους άλλους να κάνουν όλη τη δουλειά και μετά απολάμβανα τα έτοιμα! Έτσι, όταν κάποιοι κατάφερναν να σηκώσουν το δικό τους αετό, εμφανιζόμουν ξαφνικά δίπλα τους σαν pop-up και προσφερόμουν να κρατήσω εγώ την καλούμπα για να μην κουράζονται εκείνοι!
Δεν ξέρω, φίλε αναγνώστη, αν έχεις κρατήσει ποτέ χαρταετό που βρίσκεται στα πεντακόσια μέτρα ύψος (καλά, το παράκανα κι εγώ, χαρταετός ήταν όχι δορυφόρος), αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται! Πρώτα απ’ όλα, σε τραβάει με δύναμη κι αν ξεχαστείς και κάτσεις χαλαρά υπάρχει περίπτωση να κάνεις kite-surfing πάνω στις κοτρώνες με τον κώλο! Δεν το θες αυτό, εκτός αν είσαι μαζοχιστής ή έχεις κώλο από τιτάνιο…
Επίσης, αν κάνεις το λάθος και σου γλιστρήσει η καλούμπα από τα χέρια, έχεις γύρω στα τρία μιλισεκόντ να την ξαναπιάσεις πριν ξετυλιχτεί όλη και βρεις τον χαρταετό στη στρατόσφαιρα! Και αν κάνεις το ακόμα μεγαλύτερο λάθος πάνω στον πανικό σου και αντί για την καλούμπα πιάσεις ΤΟΝ ΣΠΑΓΚΟ, τότε αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις μαζί με τα δάχτυλά σου, που θα τα δεις ξαφνικά πεσμένα στο χώμα να σε μουντζώνουν!
Μετά, πρέπει να ξέρεις πότε να τραβήξεις, πότε να αφήσεις χαλαρό, πότε να αμολήσεις κι άλλο σπάγκο — ναι, πάλι έχει οδηγίες, να πάρει και να σηκώσει!!! Από τη μία προσπαθείς να κρατήσεις τον αφηνιασμένο αετό που σε τραβάει όπως μία τουλούμπα τραβάει τον Πάγκαλο κι από την άλλη έχεις δίπλα σου τρεις καραγκιόζηδες να φωνάζουν μέσα στα αυτιά σου: «Μην τραβάς, θα σπάσει! Άφησε κι άλλο, θα τσακιστεί! Τράβα, μάζεψε, άσε, πάρε, κάνε, ράνε!». Ααααργκ!!! Σου έρχεται να περάσεις το σπάγκο γύρω από το λαιμό τους και να τελέσεις τον πιο πρωτότυπο απαγχονισμό στην Ιστορία…
Άσε και τις παράπλευρες απώλειες! Αν έχει πολύ κόσμο στο σημείο που πήγες, πρέπει οπωσδήποτε να φοράς κράνος. Διότι, αν είσαι άτυχος, θα σου έρθει ένας χαρταετός στο δόξα πατρί με ταχύτητα διακοσίων χιλιομέτρων από τα εκατό μέτρα ύψος και το επόμενο πράγμα που θα δεις να πετάει θα είναι η ψυχή σου, ενώ άσπρα αγγελάκια θα παίξουν άρπες ολόγυρα. Αν είσαι τυχερός, από την άλλη, θα δεις κάποιον μπαγλαμά να μπλέκει τον αετό του σε τίποτε καλώδια της ΔΕΗ και να γίνεται φλαμπέ — οπότε πάντα έχεις μαζί και κάμερα, θα χτυπήσεις τρελά views στο YouTube!
Η εξόρμησή μας τελείωνε πάντα συναρπαστικά. Όσοι καταφέρναμε να πετάξουμε επιτέλους τους αετούς μας -εκτός από τον ποζερά, δηλαδή- περνούσαμε στο επόμενο στάδιο: ποιος θα σαμποτάρει τον αετό του άλλου! Άλλη, κλασική, ελληνική τακτική! Έτσι, είχαμε δύο μεθόδους:
α) Εναέρια έφοδος. Προσπαθούσαμε με τον χαρταετό μας να εμβολίσουμε τον χαρταετού του άλλου — πράγμα που συνήθως έληγε και με τους δύο αετούς να τσακίζονται στον αέρα και να καταρρίπτονται στο έδαφος, ενώ εμείς κρυβόμασταν κάτω από τα αυτοκίνητα για να μην παλουκωθούμε σαν τον Δράκουλα με κάνα ζύγι.
β) Επίγεια επίθεση. Αυτή ήταν και η πιο επίφοβη μέθοδος καθώς περιλάμβανε συνήθως δύο ηλίθιους και δύο κοπίδια! Οι ηλίθιοι έτρεχαν με τις λάμες των κοπιδιών να εξέχουν στο τέρμα και προσπαθούσαν με απότομες κινήσεις να κόψουν τον σπάγκο του αντιπάλου για να φύγει ο αετός του… Θαυμάσια μέθοδος για να μείνεις στην Ιστορία ως ο «Σφαγέας των Κουλούμων», προσπαθώντας με δάκρυα στα μάτια να πείσεις τον δικαστή ότι «σημάδευες τον σπάγκο και όχι την καρωτίδα του κολλητού σου»!
Η μέρα τελείωνε με εμάς πτώματα (ευτυχώς όχι και στην κυριολεξία) και το οικοσύστημα σε άθλια κατάσταση, αφού το χώμα παντού ήταν σκαμμένο, οι θάμνοι είχαν γεμίσει πετονιές και σπάγκους, ενώ σε κάθε ελατοκορφή έβλεπες και έναν αετό φυτεμένο… Τουλάχιστον ήταν ένα καλός τρόπος για να κάψουμε τις θερμίδες του ταραμά που τρώγαμε με το βαρέλι…
Άσχετο υστερόγραφο για τους ξερόλες που θα με πρήξουν στα σχόλια: Ναι, ρε! «Βρώμικος» είναι και όχι «βρώμικος»! Και αν θες να μάθεις γιατί, διάβασε και κάνα λεξικό, πέρα από τους υπότιτλους του Ονούρ και της Σεχραζάτ! Καλή Σαρακοστή!
*spaz: someone who thinks irrationally and is giving you a hard time, usually about something insignificant, or someone who generally randomly overreacts.
