Ian Rankin: Φανατικοί αναγνώστες λατρεύουν τα βιβλία του

ian-rankin-fanatikoi-anagnostes-latrevoun-ta-vivlia-tou

Έξω παρά μέσα στα μπαρ, αφού το κάπνισμα απαγορεύτηκε στους κλειστούς χώρους στη Σκωτία, πάντα πίνοντας όμως μπίρα ή μολτ και περπατώντας ή οδηγώντας στο Εδιμβούργο, ο επιθεωρητής Ρέμπους επιστρέφει έκτη φορά από αύριο. Όμως, αυτό το έκτο βιβλίο της σειράς που υπογράφει ο Ian Rankin, το «Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους» (μετ. Αλ. Κονταξάκη, εκδόσεις «Μεταίχμιο»), είναι εκείνο που θα πικράνει τους φανατικούς οπαδούς του δαιμόνιου αστυνομικού, αφού σηματοδοτεί τη συνταξιοδότησή του.


Όμως ας παρηγορηθούν, αφού υπάρχουν κι άλλα βιβλία του Ian Rankin που δεν έχουν ακόμα μεταφραστεί, επιπλέον δε το «Τελευταίο τραγούδι» είναι και ιδιαίτερα χορταστικό με τις 534 σελίδες του.

«Υπάρχουν αναγνώστες που ακόμα αγαπούν την Κρίστι και τον Σιμενόν, όπως υπάρχουν και πολλοί συγγραφείς που εξακολουθούν να γράφουν παραδοσιακές αστυνομικές ιστορίες. Ομως εγώ προτιμώ το αμερικάνικο μοντέλο όπως διαγράφεται από τον Τσάντλερ, που εστιάζει στη διαφθορά κάτω από την επιφάνεια της κοινωνίας», έλεγε παλαιότερα σε συνέντευξή του ο Ράνκιν.

Χρήμα και διαφθορά


Η ιστορία μας ξεκινά μ' ένα φόνο κι ένα πτώμα στην άκρη του πεζοδρομίου. Το θύμα ωστόσο δεν είναι τυχαίο. Πρόκειται για ρώσο αντικαθεστωτικό ποιητή που οδηγήθηκε σε εθελούσια εξορία, αφού δεν μπορούσε να κρατήσει τα χέρια του μακριά από τα φουστάνια των μαθητριών του στην μητέρα πατρίδα. Μία ακόμα υπόθεση του αστυνομικού δελτίου;

Οχι βέβαια αφού από την επομένη της δολοφονίας και με τον Ρέμπους να απέχει μία εβδομάδα από τη σύνταξη, το ενδιαφέρον της για την υπόθεση δεν εκφράζει μόνο η ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και κάποιοι υψηλά ιστάμενοι στο σκοτσέζικο Κοινοβούλιο, ενώ παράλληλα στην υπόθεση εμπλέκονται και οι υψηλόβαθμοι μιας από τις κορυφαίες τράπεζες της χώρας.

Την ίδια εποχή το Εδιμβούργο επισκέπτεται μια ομάδα ρώσων επιχειρηματιών, από εκείνους που έγιναν εκατομμυριούχοι έπειτα από την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, μεταξύ αυτών δε υπάρχει και ένας που μεγάλωσε στην ίδια γειτονιά με τον ποιητή. Και δες σύμπτωση: Συνομιλεί ιδιαιτέρως τόσο με υπουργούς όσο και με τον Κάφερτι, τον αιώνιο εχθρό του Ρέμπους, τον μεγαλοαπατεώνα, που καλύπτει με νόμιμα πέπλα τις βρόμικες δουλειές του.

Πολιτική, χρήμα, διαφθορά και ένας φόνος. Σύντομα και ένας δεύτερος. Ολα τα κομμάτια του παζλ βρίσκονται στο τραπέζι και μένει στον επιθεωρητή να τα ενώσει. Αίφνης όμως αναθέτουν την υπόθεση στην αστυνόμο Σίβον Κλαρκ, της οποίας είναι ο μέντορας, θέτοντάς τον υπό τις διαταγές της. Και για να γίνουν τα πράγματα πιο δύσκολα τον βγάζουν σε διαθεσιμότητα, αφού αρνείται ένα ρουσφέτι στον αρχηγό της αστυνομίας.

Ο Ράνκιν στήνει την τεράστια τοιχογραφία του, αναφέρεται διεξοδικά σ' όλους τους χώρους με τους οποίους επανειλημμένα έχει ασχοληθεί προσθέτοντας την πιθανότητα ανεξαρτησίας της Σκωτίας. Τα πράγματα εν τέλει θα είναι πιο απλά απ' όσο φαίνονται, ωστόσο ακόμα και στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου υπάρχει μια εξαιρετική ανατροπή. Μοιάζει ο Ράνκιν να θέλει να ξοφλήσει μ' αυτό το τελευταίο βιβλίο της σειράς όλους τους ανεξόφλητους λογαριασμούς του. Κι αφήνει με την τελευταία αράδα μια αμυδρή υπόσχεση πως κάποτε μπορεί να επιστρέψει ξανά στον Ρέμπους.

Εκείνους όμως τους λογαριασμούς που κατά κύριο λόγο θέλει να κλείσει είναι με το Εδιμβούργο.

«Το Εδιμβούργο εξακολουθεί να είναι ο κύριος ήρωας των βιβλίων μου γιατί ακόμα δεν έχω λύσει όλες μου τις απορίες για την πόλη. Είναι διπρόσωπη, διαθέτει πλούτο αλλά και μεγάλη φτώχεια, είναι τέλεια για να εξελιχθεί σ' αυτή μια αστυνομική ιστορία» έλεγε παλαιότερα και πράγματι ο αναγνώστης έχει διαρκώς την αίσθηση πως ανασαίνει τον κρύο αέρα αυτής της πόλης, έξω από τα παμπ που ο Ρέμπους βγαίνει για ν' ανάψει ένα τσιγάρο, μέσα στο αυτοκίνητό του όταν οδηγεί με ανοιχτό παράθυρο, όταν μόνος τη νύχτα περπατάει. Σύντροφός του, η μουσική. Ο επιθεωρητής ακούσει συνεχώς και συνεχώς αναφέρεται σ' αυτήν. Και βέβαια προτιμά τα βινύλια, αν και με την απομάκρυνσή του από το σώμα δέχεται ευχαρίστως ως δώρο από τη Σίβον Κλαρκ ένα iPod...

Και σ' αυτό του το βιβλίο ο Ράνκιν επιμένει να κρατάει τον ήρωά του μόνο. Οπως και την Κλαρκ. Είναι πολλοί που ζευγαρώνουν, άλλωστε αυτό είναι και ένα από τα κλειδιά της ιστορίας, όχι όμως και οι κεντρικοί ήρωες. Μοναχικοί και μόνοι αυτοί, ως άλλες μαριονέτες της μοίρας τους που δεν ορίζουν.