Το κέντρο του Λονδίνου αναστατώθηκε την περασμένη Κυριακή. Σε μια πάροδο της New Oxford η νεαρή ηθοποιός Δώρα Χρυσικού περνάει τρέχοντας το φανάρι, όταν ξαφνικά ένα αυτοκίνητο φρενάρει απότομα και την χτυπάει. Ο Νίκος Ψαρράς, μετά την πρώτη έκπληξη, τη σηκώνει για να τη μεταφέρει στο κοντινό νοσοκομείο...
Είναι πρωί ακόμα, οι λιγοστοί περαστικοί μένουν σαστισμένοι, δύο αστυνομικοί κοιτούν καχύποπτα, μα μόλις πλησιάζουν ο Γιώργος Κιμούλης κλείνει τη φορητή ψηφιακή κάμερα που έχει τραβήξει τη σκηνή: «Δεν θέλω να ξέρω τι κάνετε»... ακούγεται η φωνή του ενός αστυνομικού καθώς οι ηθοποιοί απομακρύνονται!
Το «7» ακολούθησε το νέο θίασο του Γιώργου Κιμούλη για ένα τριήμερο στο Λονδίνο, όπου γυρίστηκαν οι σκηνές που θα προβληθούν εμβόλιμα, σε βίντεο, στην παράσταση «Πιο κοντά» (στο θέατρο «Αθηνών», από το ερχόμενο Σάββατο). Το έργο του άγγλου συγγραφέα Πάτρικ Μάρμπερ, το γνωστό «Closer» που όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το 1997 κέρδισε το βραβείο Ολίβιε ως το καλύτερο έργο της χρονιάς, ενώ αργότερα έγινε και ταινία, διαδραματίζεται στο σύγχρονο Λονδίνο και πραγματεύεται την «ανισοτιμία» του έρωτα.
Είναι η ιστορία τεσσάρων ξένων, του Λάρι (Γιώργος Κιμούλης), της Αννας (Ζέτα Δούκα), του Ντάνι (Νίκος Ψαρράς) και της Αλίκης (Δώρα Χρυσικού) που η τύχη τούς ένωσε και η προδοσία τούς χώρισε. Μπορεί κάποιος να μείνει πιστός σε μια σχέση, ή η απιστία είναι το επόμενο βήμα του έρωτα, είναι το ερώτημα που ζητάει απάντηση, μέσα από τη φάρσα και το δράμα, με γλώσσα σκληρή και προκλητική.
«Τέσσερις άνθρωποι σε μια μεγαλούπολη εμπλέκονται σε μια ερωτική σχέση από την οποία είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουν. Σχεδόν αποδεικνύουν τον περίφημο τρίτο νόμο του Νεύτωνα, που λέει ότι όποια κίνηση προσφέρουμε σε κάποιον θα μας την ανταποδώσει με την ίδια δύναμη. Ο καθένας αξίζει αυτό που παθαίνει», μας λέει ο Γιώργος Κιμούλης, που όχι μόνο πρωταγωνιστεί αλλά υπογράφει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία.
Κρυφές και φανερές κάμερες
Ο ίδιος θέλησε να εκμεταλλευτεί την κινηματογραφικό παρελθόν του «Πιο κοντά» και να κάνει γυρίσματα στα 20 σημεία του Λονδίνου που περιγράφει ο Μάρμπερ, δημιουργώντας μέσα από 147 πλάνα μια ιδιότυπη βίντεο-τοπογραφία του έργου. Από τη μια το ερωτικό παιχνίδι κι από την άλλη το παιχνίδι ανάμεσα στην εικόνα και την πραγματικότητα.
Από τη στιγμή κιόλας που κατέβηκαν από το αεροπλάνο άρχισαν να γυρίζουν τα πλάνα. Στον κομβικό σταθμό του Λίβερπουλ, όπου ο Ψαρράς και η Χρυσικού αγκαλιασμένοι χάνονται στο πλήθος, με τον Κιμούλη να «τραβάει» κάτω από τις κρυφές κάμερες με την τρομολαγνική ταμπέλα: «Προσοχή! Εάν δείτε ύποπτες κινήσεις να αναφέρετε στην αστυνομία». Στα μισοφωτισμένα βαγόνια του μετρό, στις διαβάσεις της Οξφορντ Στριτ, αλλά και στη λίμνη του Χάιντ Παρκ, όπου το ίδιο ζευγάρι ζει τον έρωτά του και ο ένας ταΐζει τον άλλον στο στόμα.
Ευτυχισμένες στιγμές έζησαν όμως και ο Κιμούλης με την Δούκα στους δρόμους του Πορτομπέλο. Χάζευαν τα κοσμήματα και τα ασημικά στην υπαίθρια αγορά για να καταλήξουν για μια μπίρα στην παραδοσιακή παμπ, στα πλάνα που τράβηξε ο διευθυντής φωτογραφίας Στάθης Πριόβολος. Πριν έρθουν σε αδιέξοδο: Είναι η στιγμή του χωρισμού στο Πόστμανς Παρκ, ένα μνημείο του 19ου αιώνα με τα ονόματα όσων έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν συνανθρώπους τους, το οποίο γνωρίζει μεγάλες δόξες από τότε που «διαφημίστηκε» στο κινηματογραφικό «Closer». Εκείνη φοράει μαύρα γυαλιά και μοιάζει αμήχανη, εκείνος καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Η σκηνή επαναλαβάνεται περίπου δέκα φορές για να βγει καλή, μέχρι που το άδειο στομάχι του Κιμούλη αρχίζει να πονάει...
Στο πρόγραμμα είναι και οι νυχτερινές λήψεις. Ετσι, περπάτησαν κάτω από τα κινέζικα φανάρια της Τσάινατάουν, περιτριγύρισαν με κάθε διακριτικότητα το στριπτιζάδιο «Γουίντμιλ», ενώ οι φουσκωτοί πορτιέρηδες τους έριχναν άγρια βλέμματα μόλις αντίκρυσαν την μικρή κάμερα. Εξω από το γνωστό θέατρο «Ντόνμαρ», κι ενώ ο σκηνοθέτης έδινε οδηγίες στους ηθοποιούς τον πλησιάζει μια ελληνίδα τουρίστρια: «Εσείς δεν είστε ο Κιμούλης; Σας έβλεπα στη Λάουρα», αφήνοντάς τον εμβρόντητο που θυμήθηκε την παλιά ασπρόμαυρη σειρά που πρόβαλλε, στα πρώτα βήματά του, η ΕΡΤ!
«Μόνο ο καιρός μας τα χάλασε», μονολογούσε ο ίδιος. Γιατί, ενώ το «Πιο κοντά» διαδραματίζεται σε ένα βροχερό Λονδίνο, το τριήμερο των γυρισμάτων ο ήλιος δεν έλεγε φύγει πάνω από την αγγλική πρωτεύουσα, ενώ η ζέστη δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τους ηθοποιούς που έπρεπε να φοράνε βαριά μπουφάν.
Πάντως, όλοι τους έχουν παρελθόν με το έργο. Ο Νίκος Ψαρράς είχε παίξει τον ίδιο ρόλο, του Ντάνι, που θέλει να γίνει συγγραφέας και κατέληξε να γράφει επικήδειους, το 1998 στο «Αμόρε». «Τώρα έχω άλλες εμπειρίες», μας λέει, και σε αυτές συμπεριλαμβάνονται τα έξι χρόνια που έζησε στην Αμερική αλλά και το φετινό «γιουχάισμα» στην Επίδαυρο, με την κατά Βασίλιεφ «Μήδεια».
Η Δώρα Χρυσικού είχε δει το «Closer» όταν είχε πρωτοπαιχτεί στο Λονδίνο, όπου σπούδαζε χορό. «Είναι πρόκληση ο ρόλος της Αλις, μιας σκοτεινής γυναίκας, η οποία δουλεύει σε στριπτιζάδικο και παίρνει το όνομα μιας νεκρής και κρύβεται πίσω από ένα ψέμα».
Η Αννα είναι μια 40άρα αμερικανίδα φωτογράφος, άρτι χωρισμένη που πηγαινοέρχεται ανάμεσα στους δύο άντρες του έργου. «Δεν είναι ώριμη στις σχέσεις της και δεν μπορεί να διαχειριστεί τη συναισθηματική της ζωή», λέει η Ζέτα Δούκα που την υποδύεται. Παλαιότερα, είχε δουλέψει στη σχολή το ρόλο της Αλις. Τώρα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο θέατρο και στην τηλεόραση. «Η τηλεόραση είναι πιο εύκολη, δεν χρησιμοποιείς παρά το 10% αυτού που μπορείς να δώσεις, βγάζεις όμως τα προς το ζειν. Πρέπει τελικά να τη χρησιμοποιείς με σύνεση».
Δερματολόγος σε όλα του
Ο Γιώργος Κιμούλης, υποδύεται έναν δερματολόγο, ο οποίος μένει στο δέρμα, στην επιφάνεια δηλαδή, και είναι καχύποπτος προς το άλλο φύλο.
«Ο τίτλος του έργου ηχεί σαν έκκληση, σαν να υπάρχει αδυναμία να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά», τονίζει. «Ο άνθρωπος είναι ένα κλειστό σύστημα, ό,τι αισθάνεται ή σκέφτεται δεν μπορεί να το μοιραστεί. Μοιράζεται μόνο την έκφραση συναισθημάτων ή κάποιες λέξεις της σκέψης του. Αυτό δημιουργεί και την αγωνία να εξέλθει από τον εαυτό του, να ανοιχτεί, να φωνάξει, παρ' ότι γνωρίζει ότι είναι "κλειδωμένος"».
Επέλεξε οι βιντεοπροβολές από το Λονδίνο να ανοίγουν τις σκηνές της παράστασης όχι μόνο γιατί παραπέμπουν στην ομότιτλη ταινία. «Είδα το βίντεο σαν στοιχείο της περίφημης εικονικής πραγματικότητας. Σήμερα έχουμε συνηθίσει να συνυπάρχουμε με το είδωλο του ανθρώπου παρά με τον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν ξέρουμε τι είναι αληθινό και πού βρίσκεται το ψέμα. Πόσο δήθεν είναι η αφοσίωση και πόσο έντιμη μπορεί να είναι η αποδοχή της απιστίας. Ετσι, μέσα στο βίντεο βλέπουμε την πραγματική ζωή των χαρακτήρων και πάνω στη σκηνή την επίπλαστη».
Τελικά, κάθε παράσταση χρειάζεται και ένα εύρημα για να ξεχωρίσει; «Το εύρημα δεν είναι τίποτε άλλο από μια καινούρια ερμηνεία του έργου. Τα κείμενα δεν παθαίνουν τίποτε από την ερμηνεία και ασφαλώς δεν υπάρχει μόνο μια ερμηνεία. Από κει και πέρα ας είμαστε στην πραγματικότητα. Αλλο το "Πιο κοντά", άλλο ο Σέξπιρ ή ένα αρχαίο κείμενο».
