“Now, explain it to me like I am a four year old“. Είναι η ατάκα του Denzel Washington στο Philadelphia. Είναι η αρχή της ταινίας κι ο δικηγόρος Denzel βρίσκεται στο γραφείο του, τρέχει σαν παλαβός κι απαντάει σε όλους ταυτόχρονα. Ο… «Έλληνας» πελάτης είναι εκεί. Δεν μας το λέει πουθενά ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος, αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να τον αναγνωρίσουμε.
Ο ιδιόμορφος διάλογός τους έχει ως εξής:
-Λοιπόν, εξήγησέ μου σαν να είμαι τεσσάρων χρονών. Ο δρόμος είχε μια σκαμμένη τεράστια τρύπα. Γύρω-γύρω υπήρχαν κορδέλλες που την έκλειναν και πινακίδες που σε προειδοποιούσαν για αυτήν. Εσύ τις αγνόησες και προσπάθησες να περάσεις από εκεί. Έπεσες μέσα και έσπασες το πόδι σου και θες να μάθεις αν μπορεί να στηθεί νομικά κατηγορία ενάντια στο κράτος και να διεκδικήσεις χρήματα. Σωστά;
-Σωστά.
-ΟK. Μπορεί να στηθεί.
Το παράλογο είναι συνυφασμένο με τον Νεοέλληνα. Είναι οι τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά προσπάθειές του να φανεί ξεχωριστός. Αλλά και η αυτιστική επιμονή του να σε πείσει ότι όλοι είναι λάθος κι αυτός ο σωστός. Ότι όλες οι θάλασσες γέρνουν τη στιγμή που το βαρκάκι του κρατάει τη χαραγμένη πορεία. Μην του πας κόντρα γιατί μετά από δέκα λεπτά θα έχεις μόνο δύο επιλογές: Δαφνί ή Κορυδαλλό.
Κάπως έτσι τα τζιμάνια της διοργανώτριας αρχής του ποδοσφαιρικού μας πρωταθλήματος πριν μερικά χρόνια αποφάσισαν να στήσουν στο τέλος της σεζόν το πανηγυράκι των play off. Αντιρρήσεις πάνω σε αυτό δε δέχονται. Οι ενάντιες φωνές καίγονται στην πυρά της θρησκευτικής προσήλωσης στην θεία ιδέα τους. Τα απέναντι επιχείρηματα γελοιοποιούνται απ’ τον ατεκμηρίωτο κεκεδισμό των υπέρλαμπρων μυαλών της Σούπερ Λίγκα.
Ας προσπαθήσουμε όμως να καταλάβουμε τι είναι αυτό το μίνι πρωτάθλημα που θα ξεκινήσει την Κυριακή 8/5 και θα τελειώσει την Τετάρτη 25/5. Κι ας το κάνουμε πολύ απλά, σαν και να απευθυνόμαστε σε ένα παιδάκι τεσσάρων χρονών.
1. Οι ομάδες που στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος κατέλαβαν τις θέσεις 2-5 παίζουν μεταξύ τους για να ανακαταλάβουν αυτές τις θέσεις! Παράλογο; Δεν απαντάει, άρα λογικό, που έλεγε και η χήρα Μήτση. Τί σημασία έχει αν στο μαραθώνιο των 30 αγωνιστικών όλη τη χρονιά ο Παναθηναϊκός (φέτος εν προκειμένω) βγήκε δεύτερος; Τώρα με δυο-τρια αγωνιστικά χαστούκια μπορεί να βγει πέμπτος και του χρόνου να ακούει για Ευρώπη μόνο μέσω των κομπασμών του Αχιλλέα Μπέου που θα έχει πάρει τη θέση του.
2. Και βέβαια η διοργανώτρια αρχή έχει προνοήσει για το δίκαιον της υπόθεσης. Οι ομάδες που τερμάτισαν ψηλότερα στο βαθμολογικό πίνακα ξεκινάν τα play off με πλεονέκτημα. Πώς ορίζεται αυτό; Με το ανέκδοτο της διαίρεσης με το 5! Τι εννοώ; Ο πέμπτος, ο Ολυμπιακός Βόλου, ξεκινάει με κουλούρα. Μηδέν ολοστρόγγυλο. Στο πρωτάθλημα πόσο απείχε απ’ τους υπόλοιπους; 13 βαθμούς απ’ τον Παναθηναϊκό, 3 απ’ την ΑΕΚ και 1 απ’ τον ΠΑΟΚ. Διαιρώντας την κάθε μια διαφορά με τον επινοημένο απ’ το Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας αριθμό του Θεού, το 5 ντε!, βγαίνει με τις στρογγυλοποιήσεις μια αρχική βαθμολογία 3 βαθμών για τους πράσσινους, 1 για την ΑΕΚ και μηδέν για τους άλλους δύο. Καταφανέστατη αδικία; Έλα καλέ τώρα. Που σου πιάνουν κάθε μέρα τον κώλο σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες δεν σε νοιάζει, αυτό σε πείραξε εσένα;
3. Ο δεύτερος της κανονικής διάρκειας, μήπως έχει κάποιο πλεονέκτημα στη σειρά των αγώνων; Έτσι, ως ανταμοιβή για την σταθερή του παρουσία μέσα στη χρονιά; Όχι βέβαια! Στο όνομα του ισχυρού κινήτρου για καλές επιδόσεις και η σειρά διεξαγωγής των αγώνων καθορίζεται από κλήρωση. Ο πέμπτος, αν είναι κολλητάρι της κληρωτίδας, μπορεί να διοργανώσει ένα πάρτυ στην έδρα του στα πρώτα ματς κι έπειτα να πάει για διαχείριση των αποτελεσμάτων του εκτός. Το αφηρημένο «οι έσχατοι έσονται πρώτοι» βρίσκει τη σάρκα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αθλητικός κομμουνισμός; Δεν το νομίζω. Σαν το φασισμό των μικρών μου μοιάζει.
Η εξήγηση που δίνει η Σούπερ Λίγκα για την συγκεκριμένη έμπνευση αναλώνεται σε επιχειρήματα μάρκετινγκ. Το πρωτάθλημα είναι ένα προϊόν χωρίς τίποτα το ελκυστικό. Το να φτιάξουν μια παρεούλα από τις τέσσερις καλύτερες ομάδες -πλην του πρωταθλητή- και να τη βάλουν να βγάλει τα μάτια της σε είκοσι μέρες είναι κάτι που ίσως τραβήξει το ενδιαφέρον του φιλάθλου. Είναι κάτι που τα κανάλια ίσως πληρώσουν για αυτό. Αρρωγός της ιδέας τους άλλα προηγμένα πρωταθλήματα που έχουν παρόμοιο σύστημα. Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Πορτογαλία; Όχι βέβαια. Δε μιλάμε για τόσο προηγμένα. Βέλγιο, μικρές Αγγλίες, άντε και Ολλανδία είναι τα ινδάλματά μας. Εκεί καταφεύγει ο βλαχομπαρόκ επαρχιωτισμός μας όταν ψάχνουμε άλλοθι για τις κακοβρασμένες πατάτες μας.
Το ότι βέβαια μια ομάδα είτε λόγω τραυματισμών, απουσιών, καρτών (τέλος της χρονιάς είναι), είτε λόγω κακής φόρμας τη συγκεκριμένη εποχή μπορεί να χάσει όλα όσα είχε επιτύχει τους προηγούμενους μήνες κανέναν δεν απασχολεί. Το ότι ένας προπονητής κάνει το πλάνο του, την καλοκαιρινή προετοιμασία με σκοπό να αντέξει και να νικήσει σε έναν μαραθώνιο κι όχι σε ένα σπριντ της τελευταίας στιγμής, επίσης κανέναν δεν αφορά. Αυτά είναι θέματα αθλητισμού όχι εμπορίου. Και ξέρετε, η άμιλλα είναι το χειρότερο σπυράκι στο πρόσωπο του εγχρήματου αθλητισμού. Πόσο μάλλον στου δικού μας χρηματισμένου.
