Από τον κ. Μιχάλη Αδάμ, γενικό διευθυντή Θεάτρου Μπάντμιντον, πήραμε την παρακάτω επιστολή σχετικά με το σχόλιο του συντάκτη μας Δημήτρη Κανελλόπουλου για την παράσταση «Mamma Mia». Γράφει μεταξύ άλλων:
«Έχουμε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση στους συνεργάτες μας και τους χιλιάδες θεατές της παράστασης να σχολιάσουμε -και να αντιπαρατεθούμε με οργή- στις απόψεις του κ. Κανελλόπουλου: "... θα λέγαμε πως το ,Mamma mia!, αποτελεί μια βαρετή παράσταση σχολικού επιπέδου. ΟΚ, δεν περιμέναμε να μετατραπεί το Θέατρο Μπάντμιντον σε Μπρόντγουεϊ, αλλά όχι και να βλέπουμε ένα φτωχό σκηνικό να γυρίζει γύρω γύρω από τον... εαυτό του. Ούτε να παρακολουθούμε κάποια ανέμπνευστα χορευτικά, που πλέον μοιάζουν παρωχημένα".
Αυτές οι επιεικώς κακοήθεις ανακρίβειες θίγουν βάναυσα το καλλιτεχνικό προϊόν και την αξιοπιστία και υπόσταση του Θεάτρου Μπάντμιντον, αφού υπονοούν πως άλλου επιπέδου παράσταση παίζεται στο Μπρόντγουεϊ και άλλη, "σχολικού επιπέδου", ήρθε στην Αθήνα. Θίγουν επίσης την εταιρεία παραγωγής της παράστασης Little Star, η οποία είναι άμεσα υπεύθυνη για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σε όλες τις παραστάσεις τού "Mamma Mia". Και τα χορευτικά και το σκηνικό είναι τα ίδια και το έχουν δει 30 εκατομμύρια θεατές τα τελευταία 9 χρόνια.
Τρία ολόκληρα χρόνια συνεργαστήκαμε με τη Little Star με προσοχή στην τελευταία λεπτομέρεια για να έχουν όλες οι παραστάσεις τα ίδια και απαράλλαχτα υψηλά στάνταρ».
Απάντηση του Δημήτρη Κανελλόπουλου:
«Συνηθίζω να εννοώ ό,τι ακριβώς γράφω και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Και δεν υπονοώ οτιδήποτε. Αν ήθελα να πω ότι άλλη παράσταση παίζεται στο Μπάντμιντον και άλλη στο Μπρόντγουεϊ, θα το έλεγα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι "παράσταση σχολικού επιπέδου". Μπορεί και να μη μας αρέσουν πάντα οι μεγάλες παραγωγές. Συμβαίνει, ξέρετε. Ενα σχήμα λόγου ήταν η μετατροπή του Μπάντμιντον σε Μπρόντγουεϊ, όπως σχήμα λόγου είναι και όταν λέμε "Παρίσι γίναμε". Δεν σημαίνει πως αποκτήσαμε και Πύργο του Αϊφελ...
Κατανοητή η ευαισθησία του κ. Αδάμ αλλά ειλικρινά δεν με αφορά. Στην Ελευθεροτυπία" ήταν που έγραφα στις 20 Απριλίου του 2007: "Το Μπάντμιντον είναι ένα κόσμημα με άψογες συνθήκες παρακολούθησης της παράστασης, εύκολη πρόσβαση και άνετο πάρκινγκ". Θα ήμουν σχιζοειδής προσωπικότητα αν υποστήριζα τώρα το ακριβώς αντίθετο θίγοντας την υπόσταση του θεάτρου. Οταν προβάλλεται μία κακή ταινία δεν φταίει η αίθουσα κινηματογράφου».
