Στην περίπτωση του Ισραήλ η ισχύς βασίστηκε στην πιο φρικιαστική αποκάλυψη ότι οι κοινωνίες των αναπτυγμένων κρατών δεν ήταν σε θέση να παρέχουν τόπο ύπαρξης σε «Διαφορετικούς», εφόσον αυτοί δεν αφομοιώνονταν.
Κάθε ιδιόκτητο σπίτι θεμελιώνεται πάνω σε μια αυθαιρεσία, κάθε περιουσία αποκτάται με την εκμετάλλευση και την υποτίμηση των άλλων. Το Ισραήλ σαν σπίτι φυγάδων δεν συνιστά εξαίρεση. Τιμώντας τη μνήμη των προγόνων μου, κατατρεγμένων που δίδαξαν στην Ευρώπη την αυτογνωσία της, έρχομαι να προσθέσω την υπογραφή μου για την απαξίωση του εορτασμού της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, σαν πιστός στην παράδοσή μου Εβραίος της διασποράς. Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα ήθελα να εννοηθεί ότι αυτή η υπογραφή υπονοεί μια απεμπόληση εκ μέρους μου της εβραϊκής μου ταυτότητας.
Ούτε το Μεσανατολικό είναι το αποκλειστικό σημείο ρήξης και σύγκρουσης ούτε οι Παλαιστίνιοι, η μοναδική εθνική οντότητα που δοκιμάζεται και δοκιμάζει τα όρια σκέψης των προοδευτικών. Το Ισραήλ ιδρύθηκε όπως όλα τα εθνικά κράτη σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας, με καταπατήσεις, με εξαγορές, εκτοπίσεις, και συνεχίζει να υφίσταται όπως κάθε κρατική οντότητα με εγκλήματα σε βάρος όσων το αμφισβητούν, με το νόμο της ισχύος δηλαδή. Στην περίπτωση του Ισραήλ η ισχύς βασίστηκε στην πιο φρικιαστική αποκάλυψη ότι οι κοινωνίες των αναπτυγμένων κρατών δεν ήταν σε θέση να παρέχουν τόπο ύπαρξης σε «Διαφορετικούς», εφόσον αυτοί δεν αφομοιώνονταν.
Χρειάζεται στ' αλήθεια να προσθέσω σε αυτό που ήδη είπα ότι η ίδια ακριβώς αλήθεια ισχύει και για όποιον μπορεί να μοιράζεται όλα τα χαρακτηριστικά της εθνότητας, φυλής, θρησκείας, τάξης, αλλά όχι αυτό που πραγματικά τον ξεχωρίζει, τη γνώμη του, την πέρα από τα συλλογικά χαρακτηριστικά οντότητά του. Πιστεύετε ότι αυτό έχει αλλάξει ή βρίσκεστε σε μια εναγώνια προσπάθεια να κρατηθούν οι ισορροπίες που κρατιούνται μόνο με την προϋπόθεση να είμαστε όλοι ίδιοι όχι στο χρώμα ή τη θρησκεία αλλά στα εξουσιαστικά μας απωθημένα και τις καταναλωτικές μας φαντασιώσεις; Η παγκοσμιοποίηση μέσα από τα δεινά που εξαπολύει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη συνολικά, θα αποδείξει σε όσους είναι σε θέση να το αντιληφθούν τον σκληρό πυρήνα του προβλήματος, που είναι η διάσταση μεταξύ υλικής δέσμευσης του ανθρώπου και πνευματικής του ενδεχόμενης προοπτικής, γι' αυτό και γελιούνται όσοι νομίζουν ότι έχουν γνώμη όσο συντάσσονται κάτω από ασπίδες συμφερόντων ή προστατεύονται από συγκλίνουσες ιδεολογίες.
Όσο για το Ισραήλ, το γεγονός ότι ιδρύθηκε πρόσφατα δεν του αφαιρεί το δικαίωμα ύπαρξης εφόσον τηρήθηκαν όλες οι ιστορικές προϋποθέσεις για την ίδρυσή του, η συγκυρία, τα συμφέροντα μιας ικανής μερίδας συμμάχων, μια εξωραϊσμένη εθνική αφήγηση και μυθολογία, όπως όλα τα κράτη της Δύσης -του ελληνικού μη εξαιρουμένου-, με τις μάζες τους υποταγμένες στις ανταγωνιστικές τάσεις του διεθνούς κεφαλαίου και διαποτισμένες εθνικοθρησκευτικές προκαταλήψεις.
Αλλά αυτό είναι ένα θέμα που αφού η ανθρώπινη συνείδηση δεν μπορεί να επιλύσει με την αφύπνισή της σε πνευματικό επίπεδο -κάτι που θα έκανε τους χωρίς ιδιοκτησία εργαζομένους να απεξαρτηθούν από τις ίδιες τους τις φαντασιώσεις ευημερίας και να βρουν τη χρυσή τομή που συνδυάζει το διαλογισμό με τις ταξικές πολεμικές τέχνες και την οικολογική δράση-, ανέλαβαν να το επιλύσουν τα ανθρώπινα συμφέροντα με την παγκοσμιοποίηση, που τώρα αποφασίζει να καταλύσει τα στοιχεία ταυτότητας των ανθρώπων επιστρέφοντάς τους σε μια διαρκή μετανάστευση και μετατρέποντάς τους σε αριθμημένους προλετάριους - καταναλωτές - ρομπότ, που εύκολα μπορούν να ελέγχονται και να εξολοθρεύονται, σπέρνοντας ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση, αφού η αγορά της έχει να προσφέρει και επαναστατικές φαντασιώσεις στα ανάλογα target groups και εθνικές αθλητικές ομάδες και πολιτιστικές ανταλλαγές για να μη μένουν και οι καλλιτέχνες - ρομπότ χωρίς δουλειά.
Και εδώ είναι μάλλον άτοπο και επιπόλαιο να μνημονεύεται ο Μαρξ και οι αφομοιωτικές του λύσεις, ο ιδεαλιστής στο βάθος φιλόσοφος που απέδωσε στους προλετάριους εξωανθρωπολογικά γνωρίσματα για να ισοφαρίσει την απώθηση της εβραϊκής του ταυτότητας, την οποία θυσίασε για μια ευρύτερη και λυσιτελή όπως ονειρευόταν παρέμβασή του στα κοινά.
Για μένα είναι τραγικά αστείο λοιπόν που δύο λαοί εξασκημένοι από παράδοση στο εμπόριο, όπως οι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι, καταφεύγουν στον πόλεμο. Ο πόλεμος ανεξαρτήτως επιδίωξης είναι από μόνος του μια ήττα, ήττα της ανθρώπινης δυνατότητας. Οπως ήττα της ανθρώπινης δυνατότητας υπήρξε η εξόντωση του «διαφορετικού» Εβραίου αρχικά και η αφομοίωση του εντέλει στα δυτικά κράτη, διότι η τυπολατρία και τα εβραϊκά λόμπι που βασίζονται στην οικονομική τους ισχύ δεν συνιστούν μια εκσυγχρονισμένη συνέχεια της ιουδαϊκής παράδοσης· αυτή είναι κτήμα μόνον όσων τη μελετούν και τη βιώνουν.
Λυπάμαι όμως, θα με βρείτε ασύντακτο στην προοδευτική συνήθεια να υπερασπιζόμαστε έτσι απλά τον αδύνατο κάθε στιγμής, η ανακατανομή της εξουσίας είναι σκόπελος για τη γενικόλογη προοδευτική σκέψη, αλλά και οι αριστερές πρακτικές, του λενινισμού συμπεριλαμβανομένου, δεν απέδειξαν άλλους τρόπους από τη διάσπαση και διάσυρση του ατόμου για την επίτευξη μιας πρόσκαιρης ισονομίας· ο Κεν Λόουτς που συνυπογράφει τη δήλωση το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Η διαμόρφωση σταθμών και μέτρων επιβάλλει τη βίωση εξ ολοκλήρου του ιστορικού χρόνου, την επιστροφή στις αιτίες και όχι μόνο στις εκατομμύρια επί μέρους εκδηλώσεις τους που ψυχαναγκάζουν καθημερινά έναν ευαίσθητο άνθρωπο.
Και τι θα πάθει ο Παλαιστίνιος εργάτης, για να 'χουμε ένα καλό πράγματι ερώτημα, όταν βρεθεί με ελεύθερους τους ομοεθνείς καταπιεστές του - σχεδόν αγγίζω τους αγωνιστές του παλαιστινιακού αγώνα μπουντρουμιασμένους από τους δικούς τους μαφιόζους σε ένα δημοκρατικό, σεβαστό από τη διεθνή κοινότητα, κράτος. Μήπως ό,τι πάθανε οι αγωνιστές του '21 συγκρίνοντας το ελληνικό Σύνταγμα με αυτό της Επιδαύρου; Ή κάτι σαν αυτό το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που έχει μετατρέψει τον μέσο Ισραηλινό σε πρότυπο τροφίμου ενός μεγάλου δημοκρατικού ψυχιατρείου; Εκτός τόπου και χρόνου θα μου πείτε γι' αυτά που σας ρωτώ.
Εντός του νοήματος όμως της παράλογης, αν εξαιρέσουμε τον πόλεμο με τον ίδιο μας τον εαυτό και τις αντιφάσεις μας, ιστορίας που είμαστε πιθανά εντεταλμένοι να ολοκληρώσουμε, με την εκλεκτή συμμετοχή, εξυπακούεται, του Ερυθρού Σταυρού Προοδευτικών Καλλιτεχνών, Ποιητών και αναζητούμενου ευαισθητοποιημένου κοινού.
