Το φλουρί της βασιλόπιτας, οι ευχές που ανταλλάσσουμε τις μέρες αυτές για μια νέα ευτυχισμένη χρονιά δεν μας καθησυχάζουν. Ξέρουμε πως παρά τις ευχές, νέες δοκιμασίες μας περιμένουν και πως η ευτυχία μας, ή κάποτε η απλή επιβίωσή μας, εξαρτώνται όχι μόνο από τις σωστές αποφάσεις μας, αλλά και από τη δύναμη της αντίστασής μας σε μια πραγματικότητα που δεν επιλέξαμε.
Εν μέσω της ιστορικής ευρωπαϊκής κρίσης που διασχίζουμε, διαλέγω σαν υπόδειγμα δύναμης το πορτρέτο μιας εμβληματικής ευρωπαίας για να συνοδεύσω τις ευχές μου για τη νέα χρονιά.
Η Σιμόν Βέιλ, διασωθείσα του Άουσβιτς, πρώτη γυναίκα πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, με τη ζωή και το έργο της συνοψίζει την ιστορία του εικοστού αιώνα.
Γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1927 στη Νίκαια. Είναι 16 χρονών όταν θύμα της ρατσιστικής πολιτικής των ναζί, ανακαλύπτει και βιώνει την αθλιότητα του Άουσβιτς. Επιστρέφει στη Γαλλία το 1945. Οι γονείς της και ο αδελφός της έχουν πεθάνει στα στρατόπεδα, οι δύο αδελφές της και αυτή ξαναμαθαίνουν να ζουν. Δεν είναι εύκολο.
Το 2010, η Γαλλική Ακαδημία διεκδίκησε τη παρουσία αυτής της εμβληματικής γυναίκας ανάμεσα στα μέλη της.“Λένε, πως έχετε ένα δύσκολο χαρακτήρα”, είπε στη προσφώνησή του ο ακαδημαϊκός Ζαν Ντ΄ Ομερσόν, συνεχίζοντας: “Και το κατανοώ. Είσαστε τότε, ένα όμορφο κορίτσι, τρυφερό, που είχε άλλα όνειρα. Μια στρατιά δημίων, τα εγκλήματα του εθνικού σοσιαλισμού, και 2500 επιζήσαντες από τους 75000 γάλλους εβραίους που εκτοπίστηκαν σας σκλήρυναν, γιατί έπρεπε να σώσετε τη μητέρα σας, την αδελφή σας , τον εαυτό σας...”
Η Σιμόν Βέιλ ξεπέρασε με στωικότητα, την εμπειρία των στρατοπέδων και έμαθε να κοιτάζει μπροστά. Αγωνίστηκε σθεναρά για την ευρωπαϊκή ένωση και δεν θέλησε ποτέ να εκμεταλλευθεί πολιτικά το ιστορικό παρελθόν της.
Όταν ο Νικολά Σαρκοζί, ζήτησε να επιβληθεί στα δημοτικά σχολεία η “υιοθεσία” της μνήμης ενός παιδιού θύματος της εβραϊκής γενοκτονίας από κάθε δεκάχρονο μαθητή, η Σιμόν Βέιλ εξέφρασε την οργή της, δηλώνοντας πως μια τέτοια απόφαση είναι “αδιανόητη, δραματική, και άδικη. Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από ένα παιδί να ταυτιστεί με ένα άλλο νεκρό. Η μνήμη αυτή είναι αβάσταχτη”.
Θέλησε όμως να υπάρχει στο ξίφος που της αποδόθηκε στην ενθρόνισή της στην Γαλλική Ακαδημία, ο αριθμός 78654 που οι Γερμανοί χάραξαν στο μπράτσο της. Όπως επίσης το έμβλημα της Γαλλίας: “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα” και αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης: “Ενωμένοι στη πολυμορφία”....
