Έχουν περάσει 61 χρόνια από τον Μάρτιο του 1958, όταν ο Άλβιν Εϊλι οδήγησε μια ομάδα οκτώ νέων αφροαμερικανών μοντέρνων χορευτών σε μια παράσταση στη Νέα Υόρκη, που άλλαξε για πάντα την αντίληψη για τον αμερικανικό χορό. Ξαφνικά, τα ανάλαφρα βήματα των χορευτών απέκτησαν πολιτική βαρύτητα.
Γιατί εκτός από τεχνική αρτιότητα, εκφραστική λιτότητα, συναίσθημα, ο Άλβιν Εϊλι ήθελε να προβάλει την ομορφιά της αφροαμερικανικής παράδοσης σε συνδυασμό με τον σύγχρονο χορό. Σε μια θυελώδη εποχή για το φυλετικό ζήτημα στις ΗΠΑ, όπου οι Αφροαμερικανοί αντιμετωπίζονταν πολλές φορές με αρνητικό τρόπο.
Οι καιροί μπορεί να έχουν αλλάξει και ο Μπάρακ Ομπάμα να διεκδικεί την προεδρία, ωστόσο τα μπαλέτα Άλβιν Εϊλι διατηρούν ζωντανό το πνεύμα του δημιουργού τους. Ερχονται στην Αθήνα, στο Ηρώδειο, την ερχόμενη Παρασκευή και το Σάββατο για να γιορτάσουν τα 50 χρόνια τους, με μια αναδρομή στις καλύτερες στιγμές τους. Με πρώτη απ' όλες τις «Αποκαλύψεις», το πλέον αντιπροσωπευτικό έργο της ομάδας, που συμπεριλαμβάνεται σε κάθε παράσταση, από την Πολιτιστική Ολυμπιάδα των Χειμερινών Αγώνων στο Σολτ Λέικ, μέχρι το θέατρο Μαρίνσκι-Κίροφ στην Αγία Πετρούπολη ή το Γκραν Παλέ του Παρισιού.
Οι «Αποκαλύψεις» είναι σειρά χορών που βασίζονται σε νέγρικα θρησκευτικά τραγούδια. «Τα σπιρίτσουαλς είναι η καρδιά και η ψυχή της ανθρώπινης εμπειρίας όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τα μάτια και τις φωνές των Αφροαμερικανών», τονίζει η Τζούντιθ Τζέιμσον, καλλιτεχνική διευθύντρια των μπαλέτων από το 1989 (πριν πεθάνει ο Αλβιν Εϊλι την είχε επιλέξει να τον διαδεχτεί). «Είναι οι ύμνοι της πίστης, της καρτερίας, της ενότητας και της αγάπης προς τον Θεό. Ολόκληρο το έργο είναι έκφραση των βιωμάτων του Εϊλι, από τις παιδικές του αναμνήσεις στην εκκλησία των μαύρων στο Νότο».
Στις αθηναϊκές παραστάσεις (υπό την αιγίδα του και για τους σκοπούς του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας) θα παρουσιαστούν ακόμα: «Το πουλί της φωτιάς», που αποτελεί τη νεοκλασική φωνή του Μορίς Μπεζάρ, ο οποίος υπήρξε πολύ καλός φίλος του Άλβιν Εϊλι. Το «Σόλο» του Χανς Βαν Μάνεν, οι «Ιστορίες αγάπης», που συνδυάζουν την παραδοσιακή τεχνική του μοντέρνου χορού με το χιπ χοπ. Το «Πλάσμα της νύχτας», που προέρχεται από τη θρυλική συνεργασία του Εϊλι με τον Ντιουκ Έλινγκτον. «Είναι ένα έργο τζαζ, για την τελετουργία της ζωής της νύχτας. Θεώρησα σημαντικό το ελληνικό κοινό να γίνει κοινωνός αυτής της εμπειρίας», τονίζει η Τζ. Τζέιμσον.
Τα Άλβιν Εϊλι είναι σήμερα ένα πολυπολιτισμικό μπαλέτο. «Η ιδέα του Άλβιν Εϊλι ήταν μια ομάδα ανοιχτή σε νέα πράγματα. Μια ομάδα η οποία μέσα από το ρεπερτόριό της εισάγει διαρκώς νέους χορογράφους, χορευτές, μουσικούς, σχεδιαστές κοστουμιών, σχεδιαστές φωτισμού κ.λπ. Το ρεπερτόριό μας είναι τόσο ποικίλο, όσο και τα μέλη της ομάδας η οποία αποτελείται κατά βάση από Αφροαμερικανούς, αλλά περιλαμβάνει χορευτές από όλον τον κόσμο», συνεχίζει η διευθύντρια. Μάλιστα, από πέρυσι στο δυναμικό της ανήκει και η ελληνοαμερικανίδα χορεύτρια Κονστάνς Σταματίου, η οποία όπως λέει μεγάλωσε στο Σάρλοτ με τους ψαλμούς της ελληνορθόδοξης εκκλησίας όσο και με ελληνικούς χορούς.
Είναι αυστηρά τα κριτήρια επιλογής για να γίνει κάποιος χορευτής των Αλβιν Εϊλι; «Η άποψη του Αλβιν ήταν ότι όλοι μπορούν να δουλέψουν σε αυτή την ομάδα», απαντά η Τζ. Τζέιμσον. «Ολοι είναι ευπρόσδεκτοι, με μοναδική προϋπόθεση το ταλέντο, την τελειότητα και τη μοναδικότητα του καθενός. Οι χορευτές που επιλέγω εκπέμπουν μια αύρα, κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί. Είναι το τελέντο, η φαντασία, το κουράγιο, η αγάπη της κίνησης. Αγαπάμε τον χορό. Κι οι χορευτές μας πρέπει να τον αγαπούν. Τίποτε άλλο, παρά να ζουν με το χορό».