Είκοσι δύο σύγχρονοι ζωγράφοι από όλο τον κόσμο, που αγάπησαν το Παρίσι και το επέλεξαν σαν τόπο διαμονής και εργασίας τους, «απολαμβάνουν» τώρα το τίμημα των εμπειριών και των συγκινήσεων που τους προσέφερε η πόλη του φωτός με μια έκθεση στο Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Θεοχαράκη, από 5 Ιουνίου έως 12 Οκτωβρίου. Τίτλος της «Paris Peinture».
Η έκθεση είναι η πρώτη από την ίδρυση του Ιδρύματος, το οποίο, όπως τόνισε ο διευθυντής του, Χρήστος Καρράς, έχει στόχο τη συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς. Η συγκεκριμένη γίνεται σε συνεργασία με τη γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα και το Γαλλικό Ινστιτούτο.
Δώδεκα εθνικότητες συναντώνται σ' αυτή, αν και σήμερα όλοι είναι πολιτογραφημένοι Παριζιάνοι. Μεταφέρουν, όμως, μέσα από τη ζωγραφική τους προβληματισμούς και οράματα από τα τέσσερα σημεία του πλανήτη, δηλαδή από τους τόπους καταγωγής τους. Από την Ιταλία και την Ισπανία, το Βέλγιο και την Αίγυπτο, την Ουγγαρία, την Αργεντινή και την Ταϊτή, αναγνωρισμένοι και δημοφιλείς σήμερα. Καλλιτέχνες όπως οι: Ανταμί, Αλεσίνσκι, Αρόγιο, Βελίκοβιτς, Βος, Ζάο Γου-Κι, Ολαν, Ρουστέν, Σεγκούι και ο δικός μας Αλέκος Φασιανός.
Οι περισσότεροι έφτασαν στο Παρίσι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ανάμεσα στις δεκαετίες '50 και '60 και έμειναν ώς σήμερα.
Το χαρακτηριστικό της έκθεσης είναι ότι περιλαμβάνει έργα της πιο πρόσφατης παραγωγής τους, σχεδόν σημερινά. «Θέλαμε η έκθεση να μυρίζει μπογιά», είπε χαρακτηριστικά η επιμελήτριά της, Καρολίν Φουργκό-Λαβίλ. «Παράλληλα», όπως τόνισε, «δεν είναι απλά μια έκθεση πινάκων, αλλά ένα ντοκουμέντο της προσωπικής ζωής των συγκεκριμένων καλλιτεχνών». Ετσι επί μήνες τούς επισκεπτόταν στο εργαστήριό τους, τους φωτογράφησε και ζήτησε από γνωστούς Γάλλους συγγραφείς και διανοούμενους να γράψουν ένα κείμενο για τον καθένα ξεχωριστά. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται μια εικόνα της σύγχρονης λογοτεχνίας, της ζωγραφικής και της πολιτιστικής ζωής του Παρισιού.
Σήμερα αυτοί οι καλλιτέχνες αντιπροσωπεύουν κάθε τάση της τέχνης. Σχηματίζουν μια παράδοξη «μυστική κοινωνία». Ολοι γνωρίζονται, παρακολουθούν ο ένας τη δουλειά του άλλου και πιστεύουν πως το Παρίσι είναι γι' αυτούς και για όσους έρθουν στο μέλλον, ένας τόπος που δίνει τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν καλλιτεχνικά όνειρα.
Παρών στη συνέντευξη Τύπου ήταν ο Αλέκος Φασιανός, ο μοναδικός Ελληνας της έκθεσης.
«Πήγα στο Παρίσι το 1960 με μία υποτροφία», είπε, «αγάπησα την πόλη και την πολυμορφία της, τους διαφορετικούς ανθρώπους και τους διαφορετικούς πολιτισμούς, που μετέφερε ο καθένας. Ο πολιτισμός πλουτίζεται από τις διαφορετικές εκφράσεις. Είναι σαν ένα σωληνάκι, που μέσα τρέχει ένα υγρό και στη διαδρομή συναντάει και άλλα σωληνάκια με υγρό, που καταλήγουν στο κεντρικό και το πλουτίζουν. Στο Παρίσι ένιωσα πως πλούτισα τη σκέψη μου και την ανέπτυξα».
Στην αντίπερα όχθη των ωραίων χαρακτηρισμών του Φασιανού είναι ο Γερμανός Γιαν Βος, που πήγε στο Παρίσι τον ίδιο χρόνο. «Εκείνα τα χρόνια είχε μια αυστηρή γοητεία», γράφει στον πολύ ωραίο κατάλογο της έκθεσης. «Η ζωή ήταν δύσκολη και όχι μόνο για τους νέους ζωγράφους, που, όπως εγώ, ζούσαν παράνομα στη Γαλλία, αλλά και για κάθε μετανάστη. Γρήγορα αποκτούσαμε φίλους και αρκετά εύκολα συναντιόμαστε.
Το Παρίσι ήταν ένα υπέροχο σταυροδρόμι ανθρώπων και ιδεών. Λίγα χρόνια αργότερα όλα αυτά τελείωσαν. Το Παρίσι είχε χάσει την ηγετική του θέση και δεν κατάφερε να την ξαναβρεί, παρά τις προσπάθειες, ίσως εξαιτίας μιας πολιτιστικής διοίκησης με μεγάλο ζήλο, αλλά ελάχιστη αποτελεσματικότητα. Το Παρίσι μοιάζει σήμερα με φτιασιδωμένη γεροντοκόρη, που τρέχει πίσω από τη νιότη, η οποία, όμως, δεν τη θέλει πια».
Ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να έχει τη δική του άποψη για την πόλη που τον γαλούχησε. Θα παραμείνει, όμως, μια πόλη-στόχος για τους καλλιτέχνες. Θα υποδέχεται συνεχώς νέους που δημιουργούν ανελλιπώς, που ονειρεύονται και ελπίζουν. Είναι, ακριβώς, αυτό που είπε χθες η Καρολίν Φουργκό-Λαβίλ: «Το Παρίσι, από καιρό σε καιρό, θυμίζει τεράστια αίθουσα έκθεσης με ετερόκλητο ακροσάζ, απροσδόκητο ρυθμό, τρανό και εξαίσιο, τόσο στα προάστια όσο και στο κέντρο. Σας προσκαλούμε να γνωρίσετε αυτούς τους καλλιτέχνες που επέλεξαν το Παρίσι ως ατελιέ, εδώ στην Αθήνα, πόλη που ποτέ δεν έπαψε να τιμά τη ζωγραφική».
