Τετρακόσια δέκα εφτά χρόνια μετά την ολοκλήρωση της γέφυρας του Ριάλτο και ενάμιση αιώνα μετά τη δημιουργία της γέφυρας των Ανυπόδητων κι εκείνης της Ακαδημίας, η Βενετία, η πόλη όπου τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες, απέκτησε μία ακόμα γέφυρα πάνω από το Μεγάλο Κανάλι, τη γέφυρα του Συντάγματος.
«Είμαι ευτυχής που η γέφυρά μας είναι επιτέλους στη διάθεση των Βενετσιάνων και γίνομαι ακόμα πιο ευτυχισμένος με τον τρόπο που αυτοί εκφράζουν τη χαρά τους. Πιστεύω πως αυτή είναι η ωραιότερη που σχεδίασα μέχρι σήμερα», λέει ο Σαντιάγο Καλατράβα από τη Νέα Υόρκη όπου παρακολουθεί τις εργασίες για το νέο σταθμό στο Σημείο Μηδέν.
Τα εγκαίνια της γέφυρας έγιναν στις 12 Σεπτεμβρίου, εννέα ολόκληρα χρόνια αφότου ο Δήμος της Βενετίας ζήτησε από το στούντιο του καταλανού αρχιτέκτονα μια μελέτη για την τέταρτη γέφυρα πάνω από το Μεγάλο Κανάλι.
Βασισμένη πάνω στην κείμενη νομοθεσία και με τη συνεργασία δεκάδων κρατικών και κοινωνικών οργανισμών, το όλο εγχείρημα εξετάστηκε λεπτομερώς από φορείς όπως αυτός για την Προστασία της Πόλης της Βενετίας ή τη Διεύθυνση Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Η καλύτερη προσφορά για το έργο ήταν 4.074.906 ευρώ, σε αντίθεση μ' εκείνη του Στούντιο Καλατράβα (4.535.000 ευρώ). Η κατασκευή άρχισε το 2003 και ο Καλατράβα, έκτοτε, ως μοναδική υποχρέωση είχε να παρακολουθεί την εξέλιξη του έργου από αρχιτεκτονικής και αισθητικής πλευράς.
Το τελικό κόστος κατασκευής ανέβηκε στα 7 εκατομμύρια ευρώ, σε αυτό όμως συμπεριελήφθησαν εργασίες αποκατάστασης στις προκυμαίες του Μεγάλου Καναλιού και της πλατείας Ρώμης.
Σε γενικές γραμμές η γέφυρα ριάλτο στη Βενετία είναι μία από τις περιπτώσεις που αποτελεί σύμβολο αισθητικής και εμπνέει χιλιάδες καλλιτέχνες ανά την υφήλιο, διότι τους ξυπνά ένα περίεργο συναίσθημα και κατ' επέκταση την πολυπόθητη έμπνευση για να δημιουργήσουν κάτι εξαιρετικό δεν θα μπορούσαν να τον διανοηθούν σε διαφορετικές συνθήκες.
Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο Σαφώς η Ελλάδα δεν στερείται τέτοιο εκπληκτικών μνημείων. Απλά Ως είθισται εμείς οι Έλληνες υποτιμούμε την πατρίδα μας και στρεφόμαστε πάντα στην ξένη κουλτούρα πιστεύοντας πως εκεί είναι ο παράδεισος της έμπνευσης, κάτι που εκ των πραγμάτων είναι πέρα για πέρα λάθος.
