Η εικαστικός Μάχη Ξενάκη, μοναχοκόρη του Έλληνα συνθέτη, αρχιτέκτονα και μαθηματικού Γιάννη Ξενάκη (1922-2001) και της σημαντικής Γαλλίδας συγγραφέως Φρανσουάζ Ξενάκη, παρουσιάζει από τις 14 Απριλίου καινούργια έργα της στην «Τ. Kambani gallery» (Βασ. Παύλου 82) της Βούλας.
Θα δείξει σχέδια μεγάλων διαστάσεων, μονόχρωμα, με μια εντελώς προσωπική τεχνική του παστέλ. Ανθρωποκεντρικά, αν και αφηρημένα, τα σχέδια της Ξενάκη εξερευνούν το εσωτερικό του ανθρώπινου σώματος, τον παλμό που δονεί την ύπαρξή του και μοιάζει με στρόβιλο που κινείται προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Η Μάχη Ξενάκη μεγάλωσε σε καλλιτεχνικό περιβάλλον. Σπούδασε αρχιτεκτονική με τον Paul Virilio. Αντίθετα με την επιθυμία του πατέρα της, που ήθελε να γίνει μαθηματικός, ακολούθησε την κλίση της στο σχέδιο και τις Καλές Τέχνες. «Ο πατέρας μου, επειδή δεν είχε γιο, ήθελε να γίνω σπουδαίος μαθηματικός», μας έλεγε πρόσφατα. «Ενιωθα παράξενα γιατί προσπαθούσα πάντοτε να είμαι καλή στα μαθηματικά αλλά μάλλον δεν ταίριαζαν στην προσωπικότητά μου. Ο πατέρας μου εκλάμβανε την αδυναμία μου ως προδοσία. Μάλλον είχε δίκιο όμως. Θα ήμουν καλύτερη καλλιτέχνιδα αν είχα μελετήσει περισσότερο μαθηματικά».
Το 1987 βραβεύτηκε με υποτροφία από τη Villa Medicis και εγκαταστάθηκε για δύο χρόνια στη Νέα Υόρκη. Εκεί γνώρισε τη Γαλλοαμερικάνα γλύπτρια Λουίζ Μπουρζουά και έγινε μαθήτριά της. («Μου δίδαξε την ελευθερία απέναντι στην τέχνη. Μου έδειξε πώς να αποδέχομαι τον εαυτό μου. Να υλοποιώ κάθε ιδέα μου. Ακόμα κι αν αυτή είναι αλλόκοτη, παράξενη και ανορθόδοξη»).
Η Μάχη Ξενάκη είναι μια πολύπλευρη καλλιτέχνιδα. Εκτός από το σχέδιο, η δουλειά της εκτείνεται στη χαρακτική, τη γλυπτική και τη συγγραφή βιβλίων. Έργα της βρίσκονται σε σημαντικές συλλογές, όπως του Centre Georges Pompidou και της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας.
Ωστόσο για ένα περίεργο λόγο αυτή η σπουδαία προσωπικότητα δεν έχει αναγνωριστεί όπως θα έπρεπε στη χώρα μας, γιατί προφανώς εδώ ευδοκιμεί μονάχα το lifestyle της υποκουλτούρας και όποιος δεν βρίσκεται σε τούτο το σύστημα είναι καταδικασμένος να μένει στο περιθώριο, όχι επειδή δεν είναι ικανός, αλλά επειδή δεν είναι αρεστός στο ευρύ κοινό που είθισται να αγαπάει μόνο ηθοποιούς και τραγουδιστές, και τίποτα διαφορετικό.
