Είναι το κορίτσι των «μεταμορφώσεων». Ταλαντούχα και γοητευτική, η 28χρονη Ελένη Μαυρίδου παίζει όλη την εβδομάδα σε δύο θέατρα αλλάζοντας πρόσωπα σαν τα... πουκάμισα.
Στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, που στεγάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας (Γκάζι) από Τετάρτη έως Κυριακή πρωταγωνιστεί με τους Μανώλη Μαυροματάκη και Θοδωρή Οικονομίδη στο έργο του Σάκη Σερέφα «Λιωμένο βούτυρο». Μια νόστιμη παράσταση σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα που ζωντανεύει ένα παλιό έγκλημα ερωτικού πάθους στη Θεσσαλονίκη το '60 με τους τρεις ηθοποιούς ν' αλλάζουν συνεχώς πρόσωπα. Εκτός από τον βασικό ρόλο της ηρωίδας, που θα δολοφονηθεί από τον εγκαταλειμμένο σύντροφό της, η Μαυρίδου, φορώντας δυο διαφορετικές μάσκες, υποδύεται έξοχα μια χοντρή γυναίκα της πιάτσας κι έναν αφελή ηλικιωμένο ανθρωπάκο που είναι μάρτυρες στην υπόθεση αυτή.
Στο θέατρο «Πολιτεία» (Θησείο) κάθε Δευτέρα, Τρίτη γίνεται μια φινετσάτη Γκόλφω στο ομώνυμο έργο του Σπύρου Περεσιάδη σε μια... πειραγμένη - φαντεζίστικη εκδοχή με μάσκες, γιαπωνέζικα κόμικς μάνγκα, βίντεο-αρτ, θέατρο σκιών (με μάσκα επίσης υποδύεται τον τσέλιγκα Κίτσο με αποχρώσεις... Νονού). Μια παράσταση με την οποία περιοδεύει τα τελευταία τρία χρόνια η ομάδα «Χώρος», με σκηνοθέτη κι επικεφαλής τον Σίμο Κακάλα.
Πως θα περιέγραφες την ηρωίδα-θύμα που ερμηνεύεις στο έργο του Σερέφα;
Η Λούλα είναι μια γυναίκα που παλεύει να κερδίσει τη ζωή που ονειρεύτηκε. Με θάρρος και δύναμη μέσα της, τολμάει κάτι κραυγαλέο για την εποχή της: να κυνηγήσει το όνειρό της. Δρα βάσει του ενστίκτου της. Εχει αδυναμίες και πάθη και γι' αυτό ακολουθεί τον αρραβωνιαστικό της για να περάσει μαζί του ένα τελευταίο βράδυ. Εκείνη τη στιγμή, όσο κίνδυνο και εάν εμπεριέχει η απόφασή της, είναι έτοιμη να ρισκάρει για τον έρωτα και τελικά το πληρώνει με τη ζωή της.
Υποδύεσαι με μάσκες δύο διαφορετικούς μάρτυρες σ' αυτή την ιστορία δολοφονίας.
Είναι δύο ξεχωριστοί άνθρωποι που μπορεί να συναντήσω στο δρόμο ή στην τηλεόραση. Ολοι μας συνήθως τους προσπερνάμε και όταν τυχαία κάποια στιγμή τους κοιτάξουμε μπορεί να τους χαρακτηρίσουμε γραφικούς, να γελάσουμε μαζί τους, να νιώσουμε μια απέχθεια γιατί δεν έχουμε κάποια αντιστοιχία μέσα μας, δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο ταύτισης. Κι όμως, αν τους προσέξεις χωρίς "κριτική" ματιά, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι άνθρωποι της κοινωνίας μας από τους οποίους δεν διαφέρουμε και τόσο. Οι χαρακτήρες ξεπήδησαν από την αρχή των δοκιμών και εξελίσσονται μέσω της ζωντανής επαφής τους με το κοινό.
Πως γίνεται μια αναπαράσταση ενός παλιού εγκλήματος να βγάζει τόσο γέλιο;
Δεν βγάζει γέλιο η αναπαράσταση του εγκλήματος. Η πορεία προς αυτό εμπεριέχει κωμικές καταστάσεις, όπως γίνεται και στη ζωή. Το χιούμορ του Σερέφα σε σχέση με τη διαδραστικότητα και τους λαϊκούς χαρακτήρες του έργου το πυροδοτούν. Ο Σερέφας δεν ήθελε καθόλου να δούμε το κείμενο "σοβαρά" και με μελοδραματική διάθεση.
Ο έρωτας τυφλώνει; Μπορεί να φτάσει στην εποχή μας στο έγκλημα;
Δεν νομίζω να έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα τα τελευταία 10.000 χρόνια. Σήμερα πια το να φύγεις από ένα χωριό στη Φλώρινα και να πας στη Θεσσαλονίκη για να γίνεις τραγουδίστρια δεν είναι τολμηρή πράξη για την κοινωνία μας και δεν θα εξαγρίωνε ίσως τόσο πολύ έναν σύγχρονο άντρα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πάθη που γυρεύουν διέξοδο.
Ερμηνεύεις και την Γκόλφω σε μια «πειραγμένη», κόμικς εκδοχή με μάσκες; Τι σε γοητεύει στην ηρωίδα;
Η αθωότητα και η πίστη της. Η Γκόλφω αγαπάει τον Τάσο. Οταν εκείνος την προδίδει τον συγχωρεί και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Αυτή η αφοσίωσή της με συγκινεί ιδιαίτερα.
Η ομάδα σας «Χώρος» έχει έναν πειραματικό, ανατρεπτικό χαρακτήρα;
Αυτές οι έννοιες έχουν χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ για τόσο ετερόκλιτα πράγματα, που νομίζω πως έχουν χάσει το νόημά τους. Οτιδήποτε προκύπτει, απορρέει από την επαφή μας με τεχνικές θεάτρου και με τα συγκεκριμένα κείμενα του ρεπερτορίου μας. Ετσι και αλλιώς, από μια άποψη, πείραμα είναι το θέατρο για όλους. Ξέρει κανείς όταν ξεκινά δοκιμές για μια παράσταση πού θα καταλήξει;
Η «Γκόλφω» είναι περισσότερο κωμωδία όπως την παρουσιάζει η ομάδα ή δράμα;
Κυριολεκτικά μιλώντας, είναι δραματικό ειδύλλιο. Σαν έργο είναι γεμάτο κωμικές και ποιητικές στιγμές. Η προσπάθειά μας έγκειται στο να παρουσιαστούν εξίσου και τα δύο, προσπαθώντας για την ισορροπία.
Αυτή η συνεχής «μεταμόρφωση» με τις μάσκες τι δυνατότητες δίνει;
Μέσω της μάσκας κατάλαβα αρκετά πράγματα που προηγουμένως ήταν λίγο έως αρκετά μπερδεμένα στο μυαλό μου. Η μάσκα από τη στιγμή που κρύβει την ταυτότητά σου, δηλαδή το πρόσωπό σου, σου δίνει τη δυνατότητα να γίνεις οτιδήποτε. Μαθαίνεις σιγά σιγά να δέχεσαι ότι δεν υπάρχει μόνο η δική σου αλήθεια.
Προέρχεσαι από τη Θεσσαλονίκη. Στα βόρεια ή στα νότια αισθάνεσαι καλύτερα;
Ξεκίνησα από τη Δράμα, σπούδασα στη Θεσσαλονίκη και δουλεύω εκεί. Ο περιοδεύων χαρακτήρας του θιάσου μάς θέλει με μια βαλίτσα στο χέρι. Αισθάνομαι όμορφα σε όποιο μέρος επισκεπτόμαστε και προσαρμόζομαι γρήγορα απολαμβάνοντας τα καλά του. Δένομαι κυρίως με τους ανθρώπους του κάθε τόπου.
Δεν είναι κουραστικό και ζαλιστικό να παίζεις σερί όλη τη βδομάδα σε δυο διαφορετικά έργα;
Όχι, με τίποτα. Κάθε άνθρωπος που δουλεύει έχει και κάποιες στιγμές που μπορεί να νιώσει κάποια μικρή κούραση, δεν είναι δα και τραγικό! Εξάλλου η δημιουργική εργασία δεν ήταν ποτέ "ζαλιστική" για μένα.
Το θέατρο για σένα τι είναι;
«Κάτι ζωντανό που μοιράζονται οι άνθρωποι για ένα μικρό χρονικό διάστημα». Γεννιέται, ζει και πεθαίνει μέσα σ' αυτό το χρόνο και διατηρείται μόνο στη μνήμη μας.
