Persona Non Grata, Στάθης Παναγιωτόπουλος ο αγαπημένος μας

persona-non-grata-stathis-panagiotopoulos-o-agapimenos-mas

Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος (επονομαζόμενος και ως Σκύλος) είναι μια περίεργη προσωπικότητα.

Χωρίς να διεκδικεί την πατρότητα ενός γεγονότος που έχει αλλάξει με κάποιον τρόπο το τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό τοπίο (αν και για το δεύτερο δεν θα έπαιρνα όρκο πως δεν διεκδικεί ένα μικρό μερίδιο), κατάφερνε πάντα να είναι μέσα σε μια ιδιάζουσα επικαιρότητα, χωρίς να το απαιτεί, χωρίς να αγχώνεται, κάνοντας μόνο το κομμάτι του.

Την δική μου εκτίμηση την κέρδισε μέσα από το (αρκετά παλιό) προσωπικό του site, το www.skylos.gr. Μέσα σε αυτό γνώρισα έναν άνθρωπο που έχει ξεκαθαρισμένη άποψη για τα πράγματα, έχει λόγο και τον χρησιμοποιεί άλλοτε καυστικά άλλοτε τρυφερά, δεν φοβάται να μιλήσει για πράγματα που κάνουν “τζιζ” (χωρίς να δίνει σημασία για την εικόνα του) και δίνει την εντύπωση, που εν πολλοίς ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ενός ανθρώπου που ζει τη ζωή με τους δικούς του κανόνες.

Ίσως, πολλοί εκεί έξω να μην καταλαβαίνουν τη σημασία αυτού του γεγονότος. Εγώ όμως, επειδή νιώθω μια μικρή ζήλια απέναντι σε τέτοιες προσωπικότητες, είπα να την ξορκίσω παίρνοντας μια μικρή, “δύσκολη” συνέντευξη:


Ραδιοφωνικός παραγωγός, τηλεοπτικός παρουσιαστής, συλλέκτης δίσκων, αρθρογράφος, χορτοφάγος, φανατικός οπαδός των Deep Purple, άνθρωπος με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, με δικό σου site χρόνια τώρα και άψογος χειριστής της γλώσσας (και της ελληνικής -αυτό με έχει εντυπωσιάσει- και της αγγλικής). Όλα τα παραπάνω (και ακόμα περισσότερα) θα μπορούσαν να σε περιγράψουν αλλά αποτελούν μόνο ετικέτες: τι έχει δώσει το κάθε ένα από αυτά στον Στάθη Παναγιωτόπουλο;

Καταρχήν, τα παραλές; Δεν είμαι χορτοφάγος, τρώω ψάρια, θαλασσινά και γαλακτοκομικά. Δεν τρώω προϊόντα της βιομηχανικής κτηνοτροφίας, και αυτό μου ανακουφίζει αρκετά τη συνείδηση.

Δεν είμαι ραδιοφωνικός παραγωγός, είμαι παρουσιαστής, η έννοια του παραγωγού προϋποθέτει πολλά περισσότερα από όσα κάνω εγώ τουλάχιστον. Η τηλεοπτική μου δουλειά, μου εξασφαλίζει μια άνετη, εύκολη ζωή κι ευγνωμονώ το μέσο γι’ αυτό, αν όχι και για τις σπάνιες στιγμές μουσικής και έκφρασης που μου παρέχει.

Η συλλογή δίσκων είναι ένα ωραίο χόμπι που τώρα πια ταυτίζεται με την αφοσίωση στους Deep Purple, μόνο δικά τους συλλέγω πια και έχω μια από τις δέκα μεγαλύτερες συλλογές στον κόσμο. Όσο για το συγκρότημα το ίδιο, είναι ότι ομορφότερο έχω γνωρίσει στη ζωή μου, αυτό που με κάνει να νιώθω πιο πλήρης. Δεν ξέρω να το εξηγήσω καλύτερα, δε με νοιάζει κιόλας, μου αρκεί που το νιώθω.

Για τη χρήση της ελληνικής γλώσσας, ούτε κατά διάνοια δεν είμαι άψογος, ο Χρίστος Τσολάκης είναι, εγώ είμαι μειράκιο μπροστά του. Ωστόσο ευχαριστιέμαι πολύ να μιλάω και να γράφω κατά το δυνατόν καλά ελληνικά. Όταν βελτιώνεται ο τρόπος έκφρασης, βελτιώνεται και η σκέψη σου, το αντίθετο δεν ισχύει υποχρεωτικά.

Διαβάζεις πάρα πολύ, ακούς τόνους μουσικής, βλέπεις ταινίες. Γίνεσαι με όλα αυτά καλύτερος άνθρωπος εν τέλει;

Καλύτερος ακροατής, αναγνώστης, θεατής, ναι. Καλύτερος άνθρωπος, όχι υποχρεωτικά.

Δεν είμαι ιδιαίτερα καλός άνθρωπος, δε με εκτιμώ και πολύ. Μάλλον δε θα μου έκανα παρέα, σε προσωπικό, φιλικό επίπεδο…

 Κουρασμένος, απογοητευμένος ή πεισμωμένος από το πως έχει η κατάσταση στη χώρα μας;

Απογοητευμένος, πολύ! Κουρασμένος, όχι, ποτέ. Ανησυχώ για το τι μπορώ να κάνω εγώ. Δεν πιστεύω στη “συλλογική προσπάθεια”, στο “όλοι μαζί”, που πιο συχνά αποτελεί το άλλοθι για να μην κάνουμε τίποτε. Μόνο ο καθένας, αν αναλογιστεί την ευθύνη του και κάνει αυτό που πρέπει, μόνο έτσι θα έχουμε κάποια ελπίδα. Και δεν το βλέπω να γίνεται…

Υπάρχει τρόπος αντίδρασης, γενικά, από τους ανθρώπους που δεν έχουν στα χέρια τους εξουσία; Είναι αυτός η παιδεία; Η συνειδητότητα; Η μόρφωση; Η εξέγερση; Ποιος είναι ο τρόπος του Στάθη Παναγιωτόπουλου;

Αυτό που είπα παραπάνω. Ο καθένας το καθήκον του, κι ας έχουμε στην Ελλάδα να αντιμετωπίσουμε τη χλεύη των βολεμένων και το αναπόφευκτο συναίσθημα εγώ θα γίνω ο μαλάκας;. Αν γίνουμε πολλοί οι μαλάκες, τότε να δεις πως αλλάζουν τα πράγματα;

Σε ενδιαφέρει η υστεροφημία; Κάπου είχα ακούσει το Ντίνο Χριστιανόπουλο να λέει πως δεν τον ενδιαφέρει τι θα γίνει αυτός μετά θάνατον αλλά το έργο του. Εσύ θέλεις να αφήσεις κάτι πίσω σου για κάποιους ή μόνο την προσωπική ευχαρίστηση πως έζησες όσο καλύτερα μπορούσες;

Δε μου καίγεται καρφί.

Αν δεχτούμε ότι είναι ευχάριστο συναίσθημα να ξέρεις ότι σε θυμούνται για κάτι καλό, ταυτόχρονα είναι και άτοπο, διότι πιστεύω ότι απλώς πεθαίνουμε και τελειώνει η συνείδηση, τελειώνουν όλα. Συνεπώς τι να το κάνω ένα συναίσθημα που δε θα υπάρχει; Χαίρομαι πολύ (αλλά πολύ!) να με εκτιμούν και να μ’ αγαπάνε όσο ζω, και να μου το δείχνουν. Μετά, δε θα είμαι πουθενά. Τι με νοιάζει;

Φοβάσαι το θάνατο;

Πολύ, πάρα πολύ, ωστόσο όχι τον δικό μου, αυτός μ’ αφήνει αδιάφορο.

Φοβάμαι το θάνατο των ανθρώπων μου, και δεν εννοώ μόνο την οικογένεια μου ή τη γυναίκα που αγαπώ ή τη Σαρδέλα (Στέλιος speaking: το σκυλί-συνοδοιπόρος του), αλλά των ανθρώπων που με νοιάζει να υπάρχουν και να δημιουργούν. Φοβάμαι, επί παραδείγματι, το θάνατο του Bruce Springsteen ή του Simon Robinson, για να γίνει κατανοητό το τι εννοώ (Στέλιος speaking: πιο κατανοητό δεν γίνεται).