The Odd Couple - Gnarls Barkley
Πως επανέρχεσαι όταν σε κυνηγάει η τεράστια επιτυχία ενός μόνο τραγουδιού σαν το «Crazy» του 2006, που έφτασε από τα υπόγεια κλαμπ ώς τις μοδάτες πασαρέλες; Απλά το αγνοείς και δημιουργείς ένα νέο σουρεαλιστικό ήχο από την παλιά σόουλ, τη μοντέρνα ποπ και το αντεργκράουντ χιπ χοπ. Ετσι κι αλλιώς, ούτε ο παραγωγός Danger Mouse ούτε ο σόουλ ράπερ Cee Lo Green δεν υπήρξαν ποτε ποπ σταρ του συρμού για να αναζητούν με το ζόρι την επόμενη επιτυχία.
Εδώ είναι η συνέχεια εκείνου του ομιχλώδους και παραληρηματικού «St Elsewhere». Προπομπός είναι το «Run», κάτι σαν σόουλ του εξήντα που μπήκε στο μίξερ ενός διαλυμένου από το άσιντ dj που χάνεται στους ρυθμούς. Η συνέχεια είναι ακόμα πιο αλλόκοτη. Ο Danger Mouse ανακατεύει στην ηχητική παλέτα από σκοτεινό τριπ χοπ μέχρι ηλεκτρισμένο φανκ και ψυχεδέλεια από το '60. Και η φωνή του Cee Lo σαν τρελαμένο μπαλάκι του πινγκ πονγκ γυρνάει από το γκόσπελ σε ένα υπνωτικό ραπ, με στίχους για τη μοναξιά, την απόγνωση και την αυτοκαταστροφή.
Αυτή εδώ δεν είναι ποπ για τις μάζες. Και όσοι είχαν εκστασιαστεί από τη γλυκερή μελωδία του «Crazy» θα τα χάσουν με αυτό το κολασμένο μίγμα. Αλλά οι Gnarls Barkley δεν ασχολούνται με την αγορά. Λατρεύουν να δημιουργούν άλμπουμ που απέχουν πολύ από την ανώδυνη ποπ. Και αυτό κάνουν εδώ με ανεξάντλητη φαντασία και την ανάλογη θρασύτητα.
Το άλμπουμ «The Odd Couple» προσφέρεται δωρεάν ανάποδα ηχογραφημένο, στο σάιτ www.fronttobackbacktofront.com. Φυσικά, δεν βγάζεις άκρη.
Funplex - The B-52's
Ενας ξέφρενος ηλεκτρονικός ρυθμός που πλέκεται με ατίθασες κιθάρες και σινθεσάιζερ από το '80. Και μπροστά σε αυτό το κιτς παρανάλωμα, η Σίντι και η Κάτι να σπέρνουν τα αισθησιακά τους φωνητικά. Το πάρτι ξεκινά πάλι, μετά από δεκάξι χρόνια σιωπής, αλλά οι Β 52'ς εκτοξεύουν αυτό το πανκ-ποπ-ντίσκο χαρμάνι τους με την ίδια φρενίτιδα και το ίδιο πάθος για ξεφάντωμα. «Εντονο, σέξι ροκ εν ρολ για έντονες απολαύσεις» το αποκαλούν. Οι τέσσερις ηδονοθήρες ξέρουν καλά το παιχνίδι. Και επιστρέφουν από την κάψουλα του χρόνου σαν βομβαρδιστικά φορτωμένα με λαγνεία και σαρκασμό, για μια χαρμόσυνη επίθεση στις αισθήσεις.
Hey Ma - The James
Από το «Hey Ma» για τον πόλεμο στο Ιράκ μέχρι το «Bubbles» για τη γέννηση του μωρού του, ο Τιμ Μπουθ φαίνεται ότι πασχίζει να χωρέσει τα επτά χρόνια απουσίας της μπάντας σε αυτό το άλμπουμ. Το πολιτικό και το προσωπικό ανακατεύονται, οι κιθάρες στήνουν με μια deja vu αίσθηση το ροκ πανηγύρι, ο Μπουθ τραγουδάει με πάθος και τραγούδια όπως το «Waterfall» δείχνουν ότι οι τύποι από το Μάντσεστερ δεν έχουν ξεχάσει πώς γράφεται μια θεσπέσια ποπ μελωδία. Αλλά υπάρχει και μια ιστορία πίσω τους, μια σειρά από άλμπουμ που σημάδεψαν τη σκηνή, την οποία οι James δεν ξεπερνούν. Τουλάχιστον με ένα άλμπουμ που δεν τολμάει να προχωρήσει ούτε ένα βήμα πιο πέρα από τον ήχο που τους ανέδειξε.
