Εν έτη 2005 παρουσιάστηκε προοδευτικά ένα πρήξιμο στην κοιλιά σε τέτοιο βαθμό που άρχισα να ανησυχώ και να κάνω ιατρικές εξετάσεις. Προφανώς το πρήξιμο είχε ξεκινήσει νωρίτερα αλλά τότε γινόταν ολοένα και πιο αρατό από όλους.
Η διάγνωση των γιατρών ήταν κύρωση του ήπατος.
Με συμβούλεψαν να μην πίνω, όμως ποτέ δεν έπινα ιδιαίτερα, τουλάχιστον όχι περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο όπου πίνει ένα – δυο ποτήρια κρασί με το φαγητό του.
Ότι και αν έκανα το πρόβλημα παρέμενε, έως ότου γνωρίζω έναν Γερμανό γιατρό για άλλη αιτία και όχι για ιατρικές εξετάσεις. Αυτός βλέποντας το πρόβλημα μου φροντίζει ν ανέβω στην Αθήνα και να κάνω κάποια εξέταση που μου την είπαν ανοσοηλεκτροφόρηση.
Στην εξέταση αυτή διέγνωσαν ότι κατά το παρελθόν είχα φάει πολλά αυγά και από εκεί προέρχεται το πρόβλημα αυτό το οποίο μου είπαν ότι ήταν σοβαρότατο και θα έπρεπε να εγχειρισθώ.
Λόγο τις σοβαρότητας της καταστάσεως που πλέον είχε θέσει σε κίνδυνο την υγεία μου φροντίζουν για επόμενο ραντεβού λίγο καιρό αργότερα για να μεθοδεύσουν τις ενέργειες τους και μ αφήνουν να φύγω πίσω στον τόπο μου στο Ηράκλειο Κρήτης.
Πράγματι στο παρελθόν είχα φάει πολλά αυγά μαζεμένα και συγκεκριμένα εν έτη 1958 είχα φάει 28 αυγά μελάτα στο τηγάνι βρασμένα σε νερό και στην συνέχεια είχα βάλει λάδι και λεμόνι.
Έτσι αφού συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα μου ήταν πολύ σοβαρό και μη αναστρέψιμο –σύμφωνα με την διάγνωση και τις γνώμες των γιατρών- αποφάσισα να πάρω την πρωτοβουλία να βοηθήσω τον εαυτό μου όσο καλύτερα μπορούσα. Επιστρέφοντας στον τόπο μου ασχολήθηκα προσωπικά με το πρόβλημα μου για όσο διάστημα μου έμενε μέχρι να πήγαινα ξανά στην Αθήνα.
Ο πατέρας μου ήταν πρακτικός γιατρός της εποχής του ονόματι Βασίλης Πλεύρης και είχα κληρονομήσει κάποια βιβλία με σημειώσεις και ότι θυμόμουν από γενικές συμβουλές για θεραπείες. Έτσι με βοήθημα κυρίως τις γνώσεις περί της βοήθειας που μπορεί να μας προσφέρει η φύση πηγαίνω στο κτήμα μου στο Φόδελε Ηρακλείου (μια περιοχή περί τα 35 χλμ από το Ηράκλειο προς το Ρέθυμνο) και για αρκετό καιρό έτρωγα μόνο ότι ωμό χόρτο έτρωγαν τα πρόβατα.
Έτσι διάφορα χόρτα αλάδωτα, αμαγείρευτα ωμά εκεί επί τόπου στο σημείο που τα έκοβα ήταν και η τροφή μου.
Και όμως αυτή η περίεργη διατροφή είχε σαν αποτέλεσμα το πρήξιμο να αρχίσει να υποχωρεί και όταν ανέβηκα στην Αθήνα ξανά οι γιατροί με ρώτησαν έκπληκτοι τι έγινε;
Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτό που στα πανεπιστήμια και στις επιστημονικές γνώσεις τους ήταν αθεράπευτο, με μόνο την απλούστατη αυτή διατροφή (προφανώς συνδυαστικά με την ολοήμερη παραμονή μου στον καθαρό αέρα και την άσκηση του να περπατώ καθημερινά στα χωράφια και τα γύρω βουνά) ήταν αρκετά για να θεραπευτώ.
Το πρόβλημα μου είχε λυθεί οριστικά και σήμερα στα 78 μου χρόνια απολαμβάνω την ζωή μου και την οικογένεια μου.
