Δεν μπορεί παρά να είναι μία ημέρα πένθιμη, η ημέρα που διαπιστώνουμε ότι η χαρά του θανάτου, οι ναζιστές, τα πιο ελεεινά περιττώματα που παρήγαγε ποτέ ο άνθρωπος, από το βόθρο της Ιστορίας εισέβαλαν, το θέλουμε δεν το θέλουμε, κατευθείαν στα σπίτια μας.
Ενδεδυμένοι το μανδύα του φιλόπτωχου και φιλεύσπλαχνου, οι φασίστες, οι της Μεγάλης Παρασκευής πραιτοριανοί, δωροδοκούν με τροφές, αρκούντως δηλητηριασμένες, δωροδοκούν με τη φωνή της -τάχα- αλήθειας τα πλήθη.
Και ώ του θαύματος: πολίτες σχηματίζουν ουρές για ένα πιάτο φαΐ από χέρια λερωμένα με αίμα. Ακόμα χειρότερα, επικροτούν δίχως καν να έχουν την ανάγκη αυτού του πιάτου. Επικροτούν, επειδή τάχα κάποιος λέει την αλήθεια.
Η αλήθεια όμως είναι ότι το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε τους ναζί, προκειμένου να γίνει η «βρόμικη δουλειά», τα μαχαιρώματα στις απόμερες γωνιές, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, να γίνει κοφτερό το λεπίδι που δεν μπορεί να κατέχει φανερά το κράτος σε ένα δημοκρατικό σύστημα.
Τώρα όμως το λεπίδι στρέφεται και εναντίον αυτού που τους το παρείχε. Εναντίον του ίδιου πολιτικού συστήματος που τους εξέθρεψε. Αυτή η ιστορία είναι παλιά και πάντα επαναλαμβάνεται. Έως και σήμερα.
Και σήμερα τυχαίνει να είναι Μεγάλη Παρασκευή, η χαρά του θανάτου και των ναζί.
Ύφεση βούλησης
Η παραλυσία επεκτείνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα
Διεργασίες στην Αριστερά προκάλεσε η πρόταση του ΑΚΕΛ για «συντεταγμένη έξοδο» της Κύπρου από το ευρώ. Ο οικονομολόγος Γιάννης Τόλιος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στον ραδιοσταθμό BHMA FM, είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι επιθυμεί την υιοθέτηση της άποψης του ΑΚΕΛ από το κόμμα του.
Νωρίτερα, ο υπεύθυνος Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, οικονομολόγος κι αυτός, Γιώργος Σταθάκης, είχε διαφωνήσει με την επιλογή των κυπρίων κομμουνιστών.
Παράλληλα, δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το νέο πολιτικό σχήμα, με εμπνευστή τον Αλέκο Αλαβάνο και βασική πολιτική θέση την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, Σχέδιο Β΄, στερεί από τον ΣΥΡΙΖΑ το κρίσιμο εκείνο ποσοστό που του δίνει την πρώτη θέση στις προτιμήσεις των πολιτών έναντι της Νέας Δημοκρατίας.
Τα γεγονότα αυτά, αν μη τι άλλο, καταδεικνύουν την έλλειψη σχεδίου και πολιτικής κατεύθυνσης εντός, γενικότερα, της Αριστεράς, και ακόμα περισσότερο η έλλειψη αυτή αντανακλάται και μέσα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέχρι τώρα είχαμε την έλλειψη σχεδίου της συγκυβέρνησης, που εκπροσωπεί το μνημονιακό μπλοκ, όπου οι παλινωδίες και οι δυσλειτουργίες , αποδεικνύουν κι αυτές με τη σειρά τους, ότι η πλειοψηφούσα άποψη στην ελληνική κοινωνία λειτουργεί κι αυτή ελλείψει ενός συγκροτημένου σχεδίου που θα οδηγεί τη χώρα στην έξοδο από την ύφεση.
Τώρα, η παραλυσία μοιάζει να επεκτείνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα, σαν η οικονομική ύφεση να απλώνει τα πλοκάμια της παντού: μια ύφεση βούλησης.
Ίσως, το σημαντικότερο να μην είναι τα διλήμματα του τύπου «ευρώ ή δραχμή», «έξω ή μέσα στη ΕΕ», «δημόσιος έλεγχος στην οικονομία ή όχι». Ίσως το σημαντικότερο να είναι να τραβήξουμε ένα δρόμο. Με σχέδιο και δίχως παλινωδίες.
