Η πληροφορική και ειδικά η ανάπτυξη εφαρµογών παραµένει ακόµα ο µόνος τοµέας που αυτή η χώρα μπορεί να προοδεύσει χωρίς να απαιτηθούν τεράστιοι οικονομικοί πόροι, αλλά αποδεικνύεται πως και σε αυτήν την περίπτωση κωλυσιεργούμε.
Eδώ και αρκετό καιρό, ειδικά µε την έλευση του 2020, ο προβληµατισµός στην αγορά πληροφορικής έχει δώσει τη θέση του στην απόγνωση και σύντοµα θα µιλάµε για απελπισία. Οι λέξεις ακούγονται σκληρές, ωστόσο τις βλέπω ζωγραφισµένες στα πρόσωπα όταν επισκέπτοµαι καταστήµατα και µιλάω µε υπευθύνους. Κάποιοι προσπαθούν να συγκρατήσουν τον εκνευρισµό τους όταν τους κάνεις την απλή ερώτηση “πώς πάνε τα πράγµατα;”. Κάποιοι άλλοι αναπολούν τις λίγες καλές εποχές του παρελθόντος που αρχίζουµε να τις ξεχνάµε. Κανείς δεν κάνει προβλέψεις (µην ξεχνάτε, οι προβλέψεις σε οτιδήποτε είναι το εθνικό µας σπορ), κανείς δεν θέλει να µιλήσει για το µέλλον και κανείς δεν έχει όρεξη... Αυτό είναι!
Έχει χαθεί από όλους -όσοι την είχαν- εκείνη η σπιρτάδα στο µάτι, που, µόλις σε έβλεπαν, σε καλούσαν πίσω από τον πάγκο, για να δεις το νέο, πρωτοποριακό προϊόν που είχαν φέρει και σου µιλούσαν για αυτό µε τόσο ενθουσιασµό. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Στο µικρό κατάστηµα της γειτονιάς (ναι, υπάρχουν ακόµα λίγα καταστήµατα πληροφορικής σε γειτονιές) βλέπεις να πλανάται το ερώτηµα “το κλείνω ή δεν το κλείνω;”. Στο µεγάλο, τεράστιο κατάστηµα δεν βλέπεις πλέον κόσµο και, όπως συνηθίζουµε να λέµε µε τον Α.Ρ., “η άσκηση δεν βγαίνει”. Τα στελέχη εταιρειών δεν έχουν πλέον άλλο προσωπικό για να απολύσουν και οι λιγοστοί που έχουν µείνει αναγκάζονται να δουλεύουν για τρεις, έχοντας δεχτεί πλέον το “τη δουλειά µας να ‘χουµε”. Με αυτή την παράδοση στην τύχη περιµένουµε κάποιο “πακέτο” βοήθειας. Όχι για ανάπτυξη, αλλά για να κλείσουν οι τρύπες.
Από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης δεν έχουµε δει ακόµα τίποτα. Η πληροφορική, που θα έπρεπε να αποτελεί όχι µόνο τον κύριο µοχλό ανάπτυξης, αλλά και τον κύριο µοχλό περιορισµού της διαφθοράς και οργάνωσης του κράτους, παραµένει ο φτωχός συγγενής. Το κράτος, που για χρόνια προτιµούσε να σπρώχνει ανεξέλεγκτο χρήµα δηµιουργώντας νέους αγρότες, βλέποντας ως µόνη διέξοδο τον τουρισµό, συνεχίζει να γυρίζει την πλάτη στην τελευταία ίσως ευκαιρία. Είµαι βέβαιος ότι αν έπρεπε να διαλέξουν να “ρίξουν” χρήµα µεταξύ πληροφορικής και αυτοκινήτων, θα διάλεγαν τα αυτοκίνητα συνεχίζοντας την κοντόφθαλµη πολιτική τους, υπολογίζοντας απλά τα έσοδα που προκύπτουν από την αγορά και τη χρήση τους. Αντίθετα µε όλους τους κλάδους που παρουσιάζονται µόνο και µόνο ως αµφίβολες πηγές εσόδων, η τεχνολογία είναι αυτή µέσω της οποίας ίσως σταµατήσει η µεγάλη “αιµορραγία”.
Επίσης, η πληροφορική και ειδικά η ανάπτυξη εφαρµογών παραµένει ακόµα -για λίγο- ο µόνος τοµέας που µπορεί αυτή η χώρα να ακολουθήσει τον υπόλοιπο κόσµο. Αν χαθεί οριστικά αυτή η τελευταία ευκαιρία, τότε ετοιµαστείτε να φορέσουµε όλοι την ποδιά του σερβιτόρου. Και δεν το λέω υποτιµητικά, αλλά και ο χώρος του τουρισµού δεν µας χωρά όλους!
Συνηθίζω να λέω, µε κάθε σεβασµό στην απώλεια θέσεων εργασίας, ότι αυτή η κρίση ήταν ένα δώρο για αυτήν εδώ τη χώρα που βάδιζε ανεξέλεγκτα το δρόµο της. Χρειάζεται µάλλον ένα γερό ταρακούνηµα για να δεις πού πραγµατικά πρέπει να επενδύσεις ως κράτος. Και για µην παρεξηγηθώ, όταν µιλάω για επενδύσεις στην τεχνολογία, δεν αναφέροµαι φυσικά στην οπτική ίνα που θα “διαπεράσει” τα σπίτια µας και θα φέρει… την άνοιξη. Ναι, πολλοί πολιτικοί θεωρούν ανάπτυξη την οπτική ίνα και το άνοιγµα νέων e-shops. Όσον αφορά στο πρώτο, αφού τα είχαµε όλα τα άλλα, ένα πρωί αποφασίσαµε να τα κάνουµε να τρέχουν πιο γρήγορα... Για το δεύτερο, έχω να πληροφορήσω κάποιους ότι το άνοιγµα νέων πολλών e-shops δηλώνει απλά την αναζήτηση µίας ακόµα ευκαιρίας για κάποιους άλλους.
Η κυβέρνηση που υποσχέθηκε ότι έρχεται να “διορθώσει” πολλά µέσω της τεχνολογίας, πρέπει να δράσει και να πάρει τώρα αποφάσεις για το αν θα ανέβει αυτή η χώρα στο τελευταίο βαγόνι του τρένου της ανάπτυξης. Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος πλέον και οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν τώρα και να µην είναι αποσπασµατικές αλλά βάσει µιας στρατηγικής. Μέχρι τώρα δεν έχουµε δει κάτι να γίνεται πραγµατικότητα, καθώς η κυβέρνηση έχει επικεντρωθεί στα “σοβαρά” θέµατα. Όµως, µε αυτόν τον τρόπο τα χρήµατα πηγαίνουν απλά από αυτούς που πληρώνουν σε κάποιους που ξέρουν να κρύβονται, αφού το σύστηµα δεν διαθέτει κάποιο µηχανισµό για να τους εντοπίσει και να τους πιάσει.
Αντί κάθε κυβέρνηση να αγκαλιάζει στοργικά την αυτοκινητοβιοµηχανία σαν να αποτελεί το βαρύ χαρτί µας και σαν να έχουµε πολλά εργοστάσια, είναι ώρα να πάρει ο κλάδος της τεχνολογίας την ευκαιρία που του αξίζει. Δεν µιλάω για ελεηµοσύνη προκειµένου να ξεχρεώσουν, αλλά για ένα σηµαντικό πλάνο ανάπτυξης που θα προωθεί την καινοτοµία. Ένα πλάνο ανάπτυξης που θα βάλει περισσότερο κόσµο στην αγορά µας και θα επιτρέψει να εµφανιστούν νέες υπηρεσίες και προϊόντα. Τελευταία προειδοποίηση…
