Ο Τζέιμς Χένρι, πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων της McKinsey, έχει συγκεντρώσει, για την αγγλική εφημερίδα Observer, λεπτομερείς εκτιμήσεις για το μέγεθος της οικονομίας που έχει συγκεντρωθεί μέσω Offshore εταιριών σε φορολογικούς παραδείσους, όπως τις Νήσους Κέιμαν.
Η έκθεση του Τζέιμς Χένρι δείχνει ότι έως και 21 τρισ. δολάρια -όσο το αμερικανικό και το ιαπωνικό ΑΕΠ μαζί- έχουν διαρρεύσει από δεκάδες χώρες προς χώρες «παραδείσους» με τη βοήθεια ιδιωτικών τραπεζών, οι οποίες ανταγωνίζονται να προσελκύσουν τα περιουσιακά στοιχεία πάμπλουτων ιδιωτών.
Σύμφωνα με την έρευνα του Τ. Χένρι, οι κορυφαίες 10 ιδιωτικές τράπεζες στον κόσμο, μεταξύ τους η UBS, η Gredit Suisse και η Goldman Sachs, πραγματοποίησαν θεαματική αύξηση στα ποσά που διαχειρίζονται με περισσότερα από 6 τρισ. δολάρια, ενώ πριν πέντε χρόνια το ποσό αυτό ήταν 2 τρισ. δολάρια.
Η ανάλυση, που χρησιμοποιεί στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δείχνει ότι για πολλές αναπτυσσόμενες χώρες η συνολική αξία του κεφαλαίου που έχει διαρρεύσει από τις οικονομίες τους από το 1970 είναι περισσότερη από αρκετή για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους προς τον υπόλοιπο κόσμο.
«Το πρόβλημα είναι ότι τα περιουσιακά στοιχεία των χωρών αυτών κατέχονται από ένα μικρό αριθμό πλούσιων ιδιωτών, ενώ τα χρέη βρίσκονται στους ώμους των απλών ανθρώπων μέσω των κυβερνήσεών τους», αναφέρει η έκθεση.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Χένρι, η ανισότητα είναι πολύ χειρότερη από όση δείχνουν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, αφού περιουσιακά στοιχεία 9,8 τρισ. δολαρίων κατέχονται από 92.000 άτομα, δηλαδή το 0,001 του παγκόσμιου πληθυσμού.
Οι ηγέτες της G20 έχουν υποσχεθεί επανειλημμένα να κλείσουν τους φορολογικούς παραδείσους, ήδη από την οικονομική κρίση του 2008, όμως έχουν μείνει στα λόγια.
Φυσικά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους πολιτικούς που υπηρετούν την εξουσία και δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το φτωχό πολίτη που δεν έχει χρήματα ούτε να αγοράσει τα απολύτως απαραίτητα στο καθημερινό τραπέζι του και αναγκάζεται να ζει σε συνθήκες απαξίωσης, χωρίς να έχει άλλη επιλογή από το να κάθεται και να κλαίει τη μοίρα του.
