Habemus άσμα. Την ίδια μέρα που μια πρωτόφαντη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ποσότητα εκρηκτικών από σπόντα δεν σκόρπισε το χάος και τον όλεθρο στην Κηφισιά, την ίδια μέρα που –επίσης πρωτόφαντο για τα τρέχοντα ευρωπαϊκά, αλλά και παγκόσμια, δεδομένα– ένας προβεβλημένος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών δεχόταν μέρα μεσημέρι τραμπούκικη επίθεση μετά ξυλοδαρμού, στη διάρκεια εκδήλωσης στο... Πνευματικό Κέντρο του αθηναϊκού Δήμου και βεβαίως τη μέρα που η δαμόκλειος σπάθη της οικονομικής επιτήρησης της χώρας γινόταν πια επίσημη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ε, τότε ακριβώς η Ελλάς ψήφιζε για την ανάδειξη του τραγουδιού που θα την εκπροσωπήσει στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision. Και πώς αλλιώς να γίνει, θα μου πείτε. Προγραμματισμένο και το τραγουδιστικό πάρτι, προγραμματισμένα, προφανώς από κάποιους, και τα αναρχοεκρηκτικά παρατράγουδα... Τέτοιες αντιφάσεις, εξάλλου, συνιστούσαν ανέκαθεν το άλας της ζωής.
Μόνο που η πληροφοριομανία των καιρών και η βασιλεία των αδηφάγων Μέσων έχει εξακοντίσει αυτές τις sine qua non αντιφάσεις της ζωής στη σφαίρα του γκροτέσκου. Tant pis, τι να κάνουμε δηλαδή τώρα; Έτσι έχουν τα πράματα – πάμε παρακάτω. Και πιο συγκεκριμένα, πίσω στο Αθηνών Αρένα – αρένα, όνομα και πράμα, άρτος και θεάματα γαρ. Ένα έλλογο σόου έστησε η ΕΡΤ, δεν λέω· μακριά από υπερβολές και αυταπάτες ότι «αυτό που βλέπετε, είναι το καλύτερο σόου που έχει στηθεί ποτέ σε όλη την υφήλιο». Αλλά, μεταξύ μας, ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί η κρατική τηλεόραση, και κατ’ επέκταση, η συντεταγμένη πολιτεία σύσσωμη, κόπτεται τόσο τα τελευταία χρόνια για αυτό το ποπ τραγουδοπανηγυράκι της γηραιάς ηπείρου.
Δηλαδή, αν εξαιρέσεις κάποια φράγκα χορηγών και τηλεοπτικών δικαιωμάτων, συν το όποιο σαν-να-πούμε εθνικό πρεστίζ συμπαρασύρουν οι αξιοπρεπέστατες πρόσφατες εμφανίσεις των παπαριζοκαλομοιρορουβάδων, τι άλλο κερδίζει η ΕΡΤ από τη Eurovision; Άσε εμείς... Τέλος πάντων, αυτές που εσχάτως έχουν βγει κερδισμένες από την «εθνική» γιουροβιζιονική υπόθεση είναι σίγουρα οι αδελφές Μαγγίρα: Μπριόζες, συμπαθείς, απείρως καλύτερες από την αλήστου μνήμης Μαρία Μενούνος, αρκούντως αυτοσαρκαζόμενες, οι δυο ψηλόκοντες αδελφάδες έκαναν και πάλι το μαγγιρο-κομμάτι τους, καίτοι, προσωπικά, φοβάμαι ότι αυτό που κάνουν τείνει να πέσει πια στη λούμπα της επανάληψης και της υπερέκθεσης. Ξύπνια κορίτσια είναι, ας το προσέξουν κομμάτι.
Και μετά, βέβαια, ήταν ο Σάκης. Αναμφίβολα αξιοσημείωτη περίπτωση της εγχώριας σόουμπιζ. Παρεμπιπτόντως, να ομολογήσω εδώ πως στο ξεκίνημά του ευειδούς καλλιτέχνη δεν ήμουν διόλου φαν. Όλο εκείνο το κάπως... βυρωνικό ξελίγωμα, με το ανεμίζον μαλλί και το ανεμοδαρμένο ρεπερτόριο δεν με συνέπαιρνε καθόλου. Αν και, μεταξύ μας, το «Κορίτσι της ντίσκο» πάντα το ψιλογούσταρα. Εν πάση περιπτώσει, με τα χρόνια, θες που εγώ γερνάω, θες που εκείνος ωρίμασε και, θες που εκείνος ωρίμασε και κουρεύτηκε, άρχισα να τον εκτιμάω τον Ρουβά.
Και εκεί που τον εξετίμησα αβλεπεί ήταν για τον τρόπο με τον οποίο, αθόρυβα πλην πεισματικά, απογαλακτίστηκε από τα σκατοκοσμικά... ψιψίνια και κοκοψάψα του Ηλία της πρώτης περιόδου. Το ότι κατάφερε όχι μόνο να ξεκόψει αλλά και να επιβάλει, χωρίς πολλές πολλές απώλειες, το νέο του προφίλ, καλλιτεχνικό και εξωκαλλιτεχνικό, είναι, νομίζω, καταδικό του επίτευγμα και όχι αμελητέο. Και τον βλέπεις σήμερα, ένας νέος πατήρ σαν τα κρύα τα νερά, να αποπνέει υγεία μέσα-έξω, αλλά πρωτίστως σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Σε αυτό που κάνει, όποιο κι αν είναι αυτό. Κι αυτή η συνειδητοποιημένη στοχοπροσήλωση, αυτή η μεθοδική καύλα με την οποία ο Ρουβάς παίζει το παιχνίδι της αγοράς και των καιρών, χωρίς απαραιτήτως να ξεφτιλίζεται και να άγεται, είναι κάτι σπάνιο στα μέρη μας.
Λίγοι προσεγγίζουν έτσι αυτό που κάνουν, όποιο κι αν είναι αυτό. Για το δια ταύτα του άσματος δεν έχω να πω τίποτα, πέρα από το ότι πράγματι αυτό ήταν το πιο γιουροβιζιονικό από τα τρία της βραδιάς. Έχω, όμως, κάτι να πω για τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, σε αυτή την ηλικία και με αυτές τις πανεπιστημιακές και μουσικές περγαμηνές, να έχει ακόμη τόση ανάγκη από ρηχή προβολή και αυτοεπιβεβαίωση; Και μάλιστα να είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει γράψει εκείνα τα αγέραστα τραγούδια του Πουλόπουλου και της Κουμιώτη; Ουκ έχω ειπείν... Πάει, λοιπόν, κι η φετινή αγωνία: habemus άσμα.
Και αναρωτιόμουνα, έτσι, παιγνιωδώς και ρητορικά– ποιοι από τους πολιτικούς μας να είδαν το γιουροβιζιονικό σόου επιλογής. Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, σίγουρα. Και ο Γιώργος Καρατζαφέρης, κατά πάσα πιθανότητα. Η Αλέκα Παπαρήγα, αποκλείεται. Ο Αλέκος Αλαβάνος, επίσης όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως; Που στήνει «αντιγιουροβίζιον», λες και αυτό μας μάρανε; Αμ, ο πρωθυπουργός; Υπό άλλες συνθήκες, πιθανότατα, αλλά στην παρούσα συγκυρία; Ή ο Γιώργος Παπανδρέου; Άλλη σφίγγα από κει... Είδες τελικά; Την έχει κι η Eurovision την πολιτική της διάσταση. Για να μη σας πω για τη γιουροβιζιονική διάσταση της πολιτικής. Κανονικό «Waterloo».
