Λακωνικός στο λόγο, συγκροτημένος στη σκέψη, εκρηκτικός στην κίνηση και ευρηματικός στις χορογραφίες του, ο Θεσσαλονικιός Σπύρος, γνωστός και ως Stak, μοιράζεται, υπό τη σκέπη του «Dance Love», τα παιδικά του βιώματα, τις εμπειρίες του, τις επιθυμίες, αλλά και τα παράπονά του από τον κόσμο του χορού.
Το ραντεβού μας για τη συνέντευξη έλαβε χώρα στη «Full Out Dance». Παρέα, δομήσαμε το ψυχογράφημά του καλλιτέχνη, αναλύσαμε τη μαγεία του χορού και απομυθοποιήσαμε την ευαίσθητη τέχνη του χορεύειν.
Κάθε χορευτής καλείται να απαντήσει με κάθε του κίνηση στο καίριο ερώτημα «γιατί χορεύω;» . Το πόρισμά μας στο τέλος της συνέντευξης ήταν ότι, ουσιαστικά, συμφωνούμε ότι στην κίνηση των άλλων βρίσκουμε κυρίως ό, τι προβάλλουμε εμείς οι ίδιοι.
Η συζήτησή μας ξεκινάει με την αντιφατική δήλωση του Σπύρου Χριστάκη: «Δεν είχα ποτέ όνειρο να γίνω χορευτής…».
Ωστόσο, το βιογραφικό του είναι πλούσιο σε ατομικές και ομαδικές διακρίσεις, στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Έχει κατακτήσει σημαντικότατες πρώτες θέσεις σε αρκετούς διαγωνισμούς, όπως τους παρακάτω: Supreme Dance League (1 vs 1 -Experimental Category, 2016, Θεσσαλονίκη), All Style Battle (2vs2, Winter session, 2013, Θεσσαλονίκη), Hip-hop International (as Loonabeats Crew, 2012, Αθήνα), Hip-hop International (Las Vegas, 2012), Circle Prinz (2vs2 – as Homeless Crew, 2009, Κύπρος) .
Είναι από τα ιδρυτικά μέλη, χορευτής και χορογράφος της μικτής ομάδας ατόμων με αναπηρία και μη, «Άθυρμα εν Τροχοίς», μια από τις λίγες μικτές ομάδες χορού ΑΜΕΑ στην Ελλάδα.
Τα τελευταία έξι χρόνια ταξιδεύει συνεχώς και δραστηριοποιείται επαγγελματικά, ως χορευτής – χορογράφος, και εκτός Ελλάδας σε χώρες του εξωτερικού όπως τη Γερμανία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Λιθουανία, το Βέλγιο, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αυστρία.
To πρώτο του «ταξίδι» στον κόσμο του χορού πραγματοποιήθηκε σε μικρή ηλικία.
Πότε εξέφρασες ανοιχτά την επιθυμία να ασχοληθείς συστηματικά με το χορό;
Από τα πρώτα βήματα της ζωής μου, η μητέρα μου που ήταν δασκάλα, με μύησε στο θέατρο, τη μουσική και το χορό. Στη σκηνή με κόσμο ανέβηκα πρώτη φορά όταν ήμουν τριών χρονών, συμμετέχοντας σε παιδικές παραστάσεις. Ξεκίνησα ως αθλητής ενόργανης γυμναστικής, σε ηλικία έξι ετών και στη συνέχεια στα 11 ασχολήθηκα με το break dance ως αυτοδίδακτος. Παίρνοντας το ερέθισμα από την αδερφή μου, που ήδη χόρευε, άρχισα και τα συστηματικά μαθήματα χορού όπως Latin, jazz, ballet.
Στη συνέχεια άρχισα να προπονούμαι εντατικά σε όλα τα style της street σκηνής όπως rockin,hiphop, house dance, popping, locking, krump, και πάλι ως αυτοδίδακτος, αλλά και παρακολουθώντας πολλά σεμινάρια και camp χορού στο εξωτερικό, μεταξύ άλλων, τα Dance Camp (SDK) Europe, (2011, 2012, 2013), Brno, Czech Republic, Tanzhaus, nrw, 2013, Dusseldorf, Germany, Juste, Debout school, 2014, Paris, France.
Από πού αντλείς το κινησιολογικό σου εύρος;
Κατ’ αρχάς είμαι λάτρης της κίνησης. Οτιδήποτε έχει να κάνει με την κίνηση του σώματος χορός –άθληση, το βρίσκω ενδιαφέρον και το κάνω χωρίς δεύτερες σκέψεις. Παρακολουθώντας σεμινάρια σύγχρονου χορού, jazz, ballet, Butoh, capoeira και kung fu, προσπαθώ να συνδυάσω κινήσεις από τον κόσμο του χορού και των πολεμικών τεχνών. Βασισμένος στο υλικό που συλλέγω από την εκπαίδευσή μου σε όλα τα παραπάνω, λατρεύω, κυρίως, το να αυτοσχεδιάζω και να πειραματίζομαι επάνω στη μουσική, με βάση τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αυτό είναι μια δημιουργική πρόκληση.
Μίλησε μας για τη συμμετοχή σου ως performer σε μεγάλα project αντιρατσιστικού και ανθρωπιστικού περιεχομένου
Πριν από έξι χρόνια πήρα μέρος σε ένα από τα μεγαλύτερα αντιρατσιστικά project της Ευρώπης, το «Instant Act». Πρόκειται για ένα project που πραγματοποιείται τα τελευταία 29 χρόνια στη Γερμανία και την Ιταλία με σκοπό την εξάλειψη κάθε μορφής ρατσισμού. Δεκαπέντε διεθνείς καλλιτέχνες καλούνται να συμμετάσχουν, κάθε χρόνο, έχοντας μία εβδομάδα στη διάθεση τους για να γνωριστούν και να σχηματίσουν ένα έργο που θα περιοδεύει για δύο μήνες σε σχολεία, φυλακές νέων και ιδρύματα ορφανών και παιδιών με ειδικές ανάγκες. Το team αποτελείται από νέους ηθοποιούς, χορευτές και μουσικούς που έχουν επιλεγεί παγκοσμίως, με σκοπό όχι μόνο να παρουσιάσουν μια performance στα παιδιά, αλλά και για να τους γνωρίσουν προσωπικά μέσα από τα σεμινάρια που πραγματοποιούνται στη διάρκεια της ημέρας, δίνοντας ο καθένας την τέχνη του αλλά και τον προσωπικό του χαρακτήρα. Οι συμμετέχοντες γνωρίζουν την τέχνη και τη διαφορετικότητα του κάθε πολιτισμού, μέσα από ανθρώπους ξένους γι’ αυτούς, που αποτελούν πρότυπο θαυμασμού, μέχρι το τέλος της ημέρας. Όλο αυτό ήταν μία πρόκληση που συνέθεσε βασικά στοιχεία για τον χαρακτήρα μου ως καλλιτέχνη και ως δάσκαλο χορού.
Μίλησέ μας για τον Σπύρο ως δάσκαλο και για το μάθημά «InspYration»
Ασχολούμαι επαγγελματικά με τη διδασκαλία του χορού και την προπόνηση αγωνιστικών ομάδων από 16 ετών. Το 2016 ξεκίνησα το «InspYration» σαν ένα τμήμα πειραματισμού επάνω στην κίνηση (Experimental Dance) με βάσεις street style, σύγχρονου χορού και πολεμικών τεχνών. Το μάθημα δεν είναι χωρισμένο σε επίπεδα και είναι θεμιτό να συμμετέχουν χορευτές από διάφορα στιλ χορού ή ακόμα και διαφορετικές τέχνες. Δουλεύω ακολουθώντας τις τεχνικές του Build Team (ομαδική οικοδόμηση) , μέσω δραστηριοτήτων όπως το «Ice – Breakers» (παγοθραύστες). Οι συμμετέχοντες εμπνέονται ο ένας από τον άλλον και ανταλλάσουν υποσυνείδητα διαφορετικές ποιότητες κίνησης, διατηρώντας ο καθένας τη διαφορετικότητά του κινητικά κι εκφραστικά ως καλλιτέχνης. Πιστεύω πως η προτεραιότητα ενός χορευτή πρέπει να είναι η ανάγκη του να χορέψει και δεν πρέπει αυτή η ανάγκη να καλύπτεται με μαθήματα τεχνικής. Η εξέλιξη της τεχνικής και οι ασκήσεις μας βοηθάνε στο να χορέψουμε, αλλά δεν είναι ο χορός καθ’ αυτό. Πολλές φορές γινόμαστε κυνηγοί της τεχνικής ή της ολοένα και καλύτερης τεχνικής, με αποτέλεσμα η δημιουργικότητα και η φαντασία μας να αρχίζει να φθίνει, γιατί όλα τα μαθαίνουμε έτοιμα σαν μασημένη τροφή. Π.χ. αν πεις σε ένα παιδί τριών-τεσσάρων χρονών να κατέβει κάποια σκαλοπάτια μπορεί να σου δώσει δεκάδες διαφορετικούς τρόπους, ενώ ένα ενήλικας θα σου δώσει τον πιο προφανή. Αυτό σημαίνει ότι όσο ενηλικιωνόμαστε μέσα από την υπερβολική εκπαίδευση και τις πολλές πληροφορίες που λαμβάνουμε μειώνεται η δημιουργικότητα και η φαντασία. Οπότε ένα από τα χαρακτηριστικά που έδινα στο «ΙnspYration» ήταν να δημιουργήσω την ανάγκη στους χορευτές να χορέψουν και στη συνέχεια να αναζητήσουν την τεχνική. Ουσιαστικά, από τη γέννησή μας άλλωστε όλοι μας κάποια στιγμή χορεύουμε. Άλλοι για να εκφράσουν τη χαρά τους και άλλοι τη λύπη τους.
Μίλησε μας για την αγάπη σου για το σύγχρονο χορό και τη σύγχρονη τέχνη (Contemporary)
Από μικρή ηλικία έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον για το σύγχρονο χορό, έχοντας ήδη εμπλουτίσει το κινησιολογικό μου λεξιλόγιο. Παρότι δεν προερχόμουν από κλασικό χορό, όπως οι περισσότεροι χορευτές στην Ελλάδα, παρακολουθώντας κάποια σεμινάρια και με τη βοήθεια φίλων μέσα από το χώρο έγινε η προτεραιότητα στην πορεία μου.
Από το 2014 μπήκε για τα καλά στη ζωή και την καθημερινότητά μου, συμμετέχοντας στην παράσταση Hubris, όντας ένας από τους πέντε χορευτές που την απαρτίζουν, με χορογράφο τον David Drouard της εταιρίας DaDrCie. Πρόκειται για μια από τις πιο πολυσυζητημένες contemporary παραστάσεις της Γαλλίας, εμπνευσμένη από την ιστορική παράσταση «Afternoon of a Faun», του χαρακτηριζόμενου ως «καλύτερου χορευτή όλων των εποχών» Βασλάβ Νιζίνσκι.
Πως βλέπεις τον κόσμο του χορού στην Ελλάδα;
Οι χορευτές στην Ελλάδα δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε σχέση με τους χορευτές του εξωτερικού ως προς το επίπεδο. Πολλοί Έλληνες χορευτές διαπρέπουν στο εξωτερικό και είναι από τους καλύτερους. Το λυπηρό είναι ότι στην Ελλάδα δεν μπορούν να ζήσουν από αυτό, με αποτέλεσμα να πρέπει να ασχοληθούν και με άλλες δουλειές. Οι περισσότεροι αποφασίζουν να γίνουν επαγγελματίες δάσκαλοι, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να είναι μόνο επαγγελματίες χορευτές.
Στην Ελλάδα είμαστε χορευτές θεωρητικά, αλλά πρακτικά ανεβαίνουμε, κατά μέσο όρο, στη σκηνή μία με δύο φορές το χρόνο. Το οξύμωρο σχήμα είναι ότι από τη μία πλευρά έχουμε πολλές σχολές, πολλούς δασκάλους και πολλούς χορευτές και από την άλλη μεριά οι παραγωγές είναι ελάχιστες, ώστε να απορροφήσουν όλους τους επαγγελματίες χορευτές.
Παρακολουθείς δουλειές άλλων καλλιτεχνών;
Εννοείται πως παρακολουθώ δουλειές διαφόρων άλλων καλλιτεχνών γνωστών και μη, όμως αποφεύγω να τα βλέπω σε βίντεο πολλές φορές ή να τα υπέρ αναλύω, όσο κι αν μου αρέσουν. Ο σωστός τρόπος για εμένα είναι να βλέπουμε δουλειά άλλου καλλιτέχνη live μια φορά. Έτσι περνάνε στοιχεία της δουλειάς του στο υποσυνείδητό μας και είναι πηγή έμπνευσης για κάτι καινούργιο. Με τα βίντεο και την υπέρ ανάλυση καταγράφεται στο υποσυνείδητο μας αυτούσια δουλειά του άλλου και πολλές φορές αντιγράφουμε χωρίς να το ξέρουμε. Ένας καλλιτέχνης δημιουργεί με βάση το υποσυνείδητό του, τα ερεθίσματά του, τον τρόπο ζωής του, τις στιγμές και τις καταστάσεις ή συνθήκες που ζει. Ο καλλιτέχνης φαίνεται στο μυαλό και στη μοναδικότητα της προσωπικότητάς του.
